Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 646]

IV

En 'k stond...

De nacht werd zwarter steeds; er ging

een kilte aanwaaien uit de gladde zee
naar mijn gestalte en die mijn rug begleed
met ijzige aaiïng. Hol werd mijne borst
en pijnlijk; pijnlijk, 't wegen mijner leên.
Toen ging ik, rug der zee toe, over 't land.
Ik schreed. Aan mijne voeten kraakte 't zand
van duizend diertjes die mijn loome zool
bij elken tred was plettrend. Aan mijn zij
ging ongezien de Stilte, en luistrend was
om ons de oneindig-strekkende eenzaamheid.
En in mijn borst, daar hamerde mijn hart;
vol vragen om het doel en de uitkomst, zag
mijn starre blik de zuiging aan der nacht,
hoorden mijn ooren 't weeke, angstvallig gaan
van mijne voete', en 't kloppen van mijn pols,
en dan de Stilt, geniepig aan mijn zij...
En 'k ging, en toen ik lange had gegaan,
tijdloos alover de eindelooze zaat,
toen zag ik plots, aan de thans donkre lucht,
een donkere spelonke.