Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 644]

II

Ik landde, alleen. Mijn sprong in 't ziltig zand
kraakte, en miek uit mijn dubble zole droog
een kring, waar 'k zakte in zavel, zoet-beëbd.
En 'k stond. Wat dreef me hier?...

- De nacht alreê

was naedrend. Boven 't water van de zee,
die zwijgend was, en zwarter dan het oog
der vrouwen die beminnen, was de lucht
gelijk een muur van bleeke rotsen, waar
de reten rood van waren als van bloed.
En bleek was ook de reede, bleek en veeg
'lijk lood wordt, wijl het koelt ten steenen kroes
waarin 't gekookt werd. En, was zilvren nog
van eene zilvren franje, sierlijk-dun,
de zate waar de zee ze zoet bezoekt,
zilver van zout nog de aangezogen zaat:
reeds werd de lucht zóó bleek, dat grauw zij werd,
en grijs, 'of zij een pelder spreiden wou
ten laatsten slape, alover zee en zand...
'k En kon mijn eigen aangezicht niet zien,
maar 'k rade aan kleur van lucht en zand en zee
dat het moest zijn als steen zoo stroef en grijs.
Want donker zag ik mijne handen reeds,
waar ze aan mijn armen wogen, daar ik stond...