Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 556]

[Ik open me als een oog, den nacht verloren]

Ik open me als een oog, den nacht verloren;
'k begrijp een licht, en 'k open me als een oog.
Aan mijne wimpren wordt een dag geboren
die wemelt van zijn zeven-kleurig gloren;
'k bezit stil-aan een zuivren regen-boog.

Nóg lig ik, lam en lijdelijk gebonden
binnen de liefde van mijn wètend leed,
en zwachtlen van herinnering omwonden.
Doch zie: de dag heeft me in mijn waan gevonden,
en 'k word de spiegel die het beeld vergeet.

Gevangen in de veiligheid der laagte...
- ga 'k de ònrust dulden van een nieuwe klaart?
Neen: de eigen duisternissen dóorgestaard,
heb 'k, baatloos-open ooge zonder graagte,
bevonden, God, dat Gij deze oogen waart.