Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 488]

[o 'k Weet dat ik, onttogen aan 't orkaan]

o 'k Weet dat ik, onttogen aan 't orkaan
van donkere aard-spelonk, eens kwam te staan
als boven gif-moerassen eene vlam,
gelijk een vlam boven den moeder-grond:
den nacht onttoge' en die te lìchten stond.
- En 'k heb gedanst gelijk een vuur-kolom;
ik ben van weelde een vuur-kolom geweest
die vierde van haar macht'ge laai een feest,
aldaar ze 't al vermocht te maken licht
in 't eigen vuur van 't al-terend gedicht.
- En 'k weet: 'k heb eigenmachtig als de zon,
'k heb zonder reden, dan omdat ik wàs,
gedanst gelijk de volle zomer-zon,
door 't zuil-gewemel van het lorke-bosch.
Van elken boom zoo heb 'k een toorts gemaakt,
een goud-metalen staf die flakker-blaakt,
die schoon was van mijn gloed, en 't niet en was
als ik níet zijn en wilde 'lijk de zon
door 't zuil-gewemel van een lorke-bosch.
Ik weet mijn eigen schoonheid: dat ik, bron
van alle schoonheid, schoonheid wekken kon;
en zelfs dat ik mijn schoonheids-plicht volbracht
gelijk een kind onschuldig, en dat lacht...

Maar neen...