Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 453]

IV

Gij brandt mijne oogen toe, gij brandt mijne oogen open,
o Wake; en waar de koorts blij hamert aan mijn slaap,
zie 'k in de diepte van me-zelf, en gaat mijn hopen
naar even-schoonen slaap.

De zoet-gestemde Dood zingt in mijn oor... Als heugde
mijn verst erinnren zich een weêr-beloofd verleên,
voel ik mijn nek verbreên van strekkend-schoone vreugde,
en voel 'k mijn blik verbreên.

Zal 'k de gekoorne zijn die, reê tot alle lijden,
de wondre zoetheid kent van d' eindlijk-eeuw'gen schoot?...
- Er sterft een man naast mij, die 'k minne. En mijn verblijden
gaat steevnen naast zijn dood.