Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 423]

[Gij die mijn kommer-ziekte in deemoed tegen-lacht]

Gij die mijn kommer-ziekte in deemoed tegen-lacht;
gij die mijn vreemdsten waan beveiligt van uw wake;
maar wier geloken schaamte ik zuchten weet te slaken
uit al de roerslen, heimlijk-diep, van uw geslacht;

- o macht'ge vrouw, die moogt in 't maagdlijk voorhoofd voeren
den onvergloorb'ren glans van wie ter dood bemint;
maar die ter slaande borst gelijk een pijnlijk kind
den drenz'gen twijfel aan mijn min zult blijven voêren;

- gij die 'k aan dit gelaat en dit verlangen bond,
o gave maatloos-mild, maar wie de koortsen branden
ter heete zuiverheid der oogen en der handen,
ten monkel, droog-gezucht, van uwen rooden mond:

ik draag mijn schuld, ik wéet in mij de schuld te dragen
gelijk een rijpe vrucht die 't naedrend onweêr beidt;
de zeegning zengt mijn lippe om uw verwacht verwijt,
- al vind 'k geen liefde-woord voor uwe liefde-vrage.

Ik ken uw rouwen aan het rouwen van mijn hart;
de nacht ziet mijne zorge om uwe zorge bleeken;
- al blijf 'k u dwingen, kind, uw daeglijksch brood te weeken
in de altijd-overvloed'ge beke van den smart.

En mijn gezicht dat, stuursch van onbestraalde steilte,
bergt als de rotse een vloed in de onverbreekb're korst,
weet dat ook gij uw tranen smoort, - maar ziet uw borst
die rustig schijnt, en aêmt in de aldoor-guurdere ijlte...

- En toch: mocht ge éens dit oog tot op de ziel doorspiên,
tot op de gronden van zijn weten en zijn wanen:
gij zoudt, door 't ras-gerezen licht van uwe tranen,
't vergoddelijkte beeld van ùw genade er zien:

mocht ge aan het traag gedein van welige gewaden
den breeden harts-klop van mijn rijke min bevroên...
- Maar neen: al lang is 't tijd deze oogen toe te doen;
en 't strakke kleed is sleetsch tot op de bleeke naden.

[p. 424]

 

Want hoe ik lengen moge en gij mij wacht: wij staan

 

in wrange kennis dat we, in eeuwigheid gescheiden,

 

en hoe 'k u minne 'als gij mij mint, géen van ons beiden

 

de heele liefde van den andre kan verstaan.