Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 418]

[De dag is moede en stil, en de uren gaan verbleeken]

De dag is moede en stil, en de uren gaan verbleeken.
Waarom dan zijt gij niet als de andren heen-gegaan?
Ik zal niet meer tot ù de wankle woorden spreken
dan 'k tot de hope van uw zustren heb gedaan...

- Gij blijft; gij legt uw witte hand op mijnen schouder...
Helaas, de dag is blank omdat hij duistren moet;
en mijn gelaat is schoon misschien, dewijl het ouder,
dewijl het hooploos-ouder weet mijn wrang gemoed...

Ga heen, vóor mijn gesmeek gaat schroeien aan uw smeeken;
vóor mijn ervaren vaalt ten schroom van uw gelaat...
- De dag is moede en stil, en de uren gaan verbleeken,
en mijn gelaat verbleekt 'wijl gij niet heen en gaat.