Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 387]

De late chariten

[p. 389]

I

Gij zijt gedrieën die mij eert,
gij zijt gedrieën die mij deert:
gij Vurige, en gij Mijde,
en gij, van hoop te Blijde.

Gij zijt gedrieën die mij vergt,
die mijne weigeringe tergt:
gij Zwijgende, en gij Luide,
gij, Rinsche als lente-kruiden.

Gij, gloeiënd als uw haar van goud;
gij, die uw bonzend harte houdt
onder uw heete handen;
en gij, die hèl kunt branden:

gedrieën gij, gezustren gij,
die huilt, of de oogen sluit, of blij
om mij blijft reikend rijzen
als naar de zonne-reize,

wat heb ik uwen angst van doen?...
- Ontgesp den mantel en den schoen;
zit neder in den haarde
bij spinne-wiel en schaarde;

laat mij alléen mijn wegen gaan:
ik heb geen spiegel voor uw waan,
geen schaal voor uwe tranen,
en... doelloos is de bane.

- Gij, die van al te blij geduld
te diepere ijlte lijden zult;
gij, die van nimmer spreken
vergeefs uw hart voelt breken;

[p. 390]

 

gij, die van vuur u-zelf verteert,

 

o gij gedrieën, die mij deert:

 

helaas, 't en mag niet baten,

 

gij komt wel àl te late.

 

 

 

Want... ik ben míjde, en lúid geweest;

 

'k ben blíjde als lente-kruid geweest.

 

Waar zijt gij tóen gebleven?

 

- Adieu, 'k heb niets te geven...