Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 282]

[Ik ben ten hoogsten berg gestegen]

Ik ben ten hoogsten berg gestegen,
waar 't oog den breedsten kreits omvaêmt;
waar 't hoofd, van alle licht omzegen,
van elken aêm der wereld aêmt;

waar lage mane-waden dúren
als reeds een mid-dag aan ze randt,
en waar de vlam van aller ure
in de een'ge zonne samen brandt;

waar de eeuwge krachten, onbewogen
ten pallen zetel van den tijd,
gebreid en weder saêm gezogen,
vereend en weder uitgedijd,

- waar alle dood en alle leven,
ten kern gekeerd, den kern ontvliên:
- - ik mocht den hoogsten top bestreven
en ónder mij de heemlen zien...

En zie: waar 'k sta, van alle wegen,
van elk verlangen einde en doel,
en 'k als een baak, de verten tegen,
der verten midden-punt me voel;

En waar 'k, moedwillig de aard vergeten,
van elke daad de wereld wijd,
en zelfs de vreugd versmaad, te weten
uw weelden, Onverschilligheid; - -

- o gij, die stijgt naar mijne steilte,
arm kind, dat eigen liefde tart:
o wist ge, in deze goden-ijlte,
hoe zwaar me weegt mijn menschen-hart...