Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 281]

[Me in uwe vreê te mogen storten]

Me in uwe vreê te mogen storten
uit al de steilten van mijn trots;
te blijder 't hart naar heftger horten,
te vreugdger bons naar hardren bots;

me uw teederheid te durven toonen
in 't armlijk duister van mijn kleed;
en in uw oog om 't eigen honen
den spijt te lezen, dit verweet...

o, Schaamler in den duistren schemel,
het wrokken van een zonne-vorst!...
- Daarboven licht de diepste hemel
welke ooit een mensch zich droomen dorst.