Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 280]

[De zonne staat me in 't aangezicht]

De zonne staat me in 't aangezicht
al heel den dag te laaiën;
ik voel ze in 't wentelende licht
van mijne blikken draaiën.

Mijn oog herschrijft haar staatgen boog
naar 't oosten, waar haar stralen
beblaken 't west, en schiet ze omhoog
waar, smokend rood, ze dalen.

En sterft ze in 't oog, en laat ze alleen
een draalgen naglans leven:
nog zal ze, als in een edel-steen,
op mijne lippen leven...

De zon beblaakt me heel den tijd
met onverwoestb'ren luister...
- Hierbinnen weegt voor de eeuwigheid
het duister.