Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 264]

[Van ijzer zijn, in ijzgen voorjaars-dag]

Van ijzer zijn, in ijzgen voorjaars-dag,
de grijze grassen hier, uit zout gedegen;
aan flarden, krijscht en wringt de flapper-vlag
des winds den rooden avond tegen.

Gescheurd de vlucht der luchten; graauw gewolk
zwalkt op het wind-geslier, in joelend jagen;
en 't woelig koken van het zee-gekolk
deukt woedend door mijn harte-slagen.

Verschrikking van vernielende eenzaamheid:
ik sta ter hoogste hil, mijn wil doorbeten
van 't nijdig tij dat naar mijn aanzicht bijt,
en alle liefde stuk gereten.

Wat baat? Vijandig morre, wat me heeft
gedoopt tot eigen kind, naar eigen mate.
Woed, zee; woed, wilde wind: wie naar u leeft
zal zich door u niet worgen laten...