Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 263]

[Gedrochtelijk gebaard uit vol-gepropte kolken]

Gedrochtelijk gebaard uit vol-gepropte kolken;
gezeuld op zwoelen wind die, hijgend, zwanger hangt,
kruipt log, de hemel-hoogten op, een bende wolken
die, 'lijk een sluipend wolven-heir, den lucht bevangt.

Loom dreigt hun hijschen. Lamme heemlen staan en zwijgen,
alleen van meeuw-gekrijsch de bange stilt gestoord;
en over 't water, waar hun naedre schimmen dreigen,
waart als een dooden-wade een paarse wijle voort.

Zij waren, zwart ten lucht; de waetren over varen
hun schaâuwen, paars. Maar hoe ze wegen, zwaar van wee:
gelijk een blijden hoon zingt hóoger uit de baren
de lange schater, oppermachtig, van de zee.

De onaangetaste zee, nóg juicht ze, wee-berezen...
- Want wie, die binnen eigen macht zijn driften ment,
wie zou, o ziel, de vaart van schaduwen nog vreezen,
ziel, schater-zee die zelf-geschapen schoonheid kent?...