Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 265]

['t Gezicht doorkraauwd, dat tintel-gloeit. Ter lippe, kenen]

't Gezicht doorkraauwd, dat tintel-gloeit. Ter lippe, kenen
als schroeîge degens. Heel mijn wezen aangerand
van wervel-waaiërende lucht. En om me henen
de scherpe zee, die nader toe me brandt.

Maar hier, ten steilsten rug der stugge, ruige duinen,
gelijk dees sparren brallend overeind gesteld,
die, scheurt 't orkaan de schubbge bast, hun starre kruinen
trotseerend rechten in het wind-geweld;

die, naar ze in sterkren wil 't geklir der takken beuren,
- o zee-gesterkte ziel, in scheppings-drang bevaên, -
van rijper sap doorjoeld, te feller-walmge geuren
bedwelmde heemlen wuivend tegen slaan.