Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 247]

[Gij lengt uw schaduw uit, die reikt ten hemel, waar]

Gij lengt uw schaduw uit, die reikt ten hemel, waar
de laatste vuren van de veege zonne branden.
En de onafzienbaarheid der lage lente-landen,
o duister woud, hoe wijd mijn kommer-ooge staar',
ligt in uw schaduw-wade allengerhand te dampen.
In verre huisjes branden gele vrede-lampen;
der schouwen-rote ontstijgt een rechte reke rook;
en om de kerke en 't zinder-levend vesper-tampen
draalt, even bevend, 't schaduw-kleed dat de aarde dook...

- Mijn dag is moe-gedwaald; mijn heete leden wegen;
mijn hoofd is tobbens-zwaar: zal ik nog verder gaan?
Het nachten naêrt, en zachte leiden lage wegen
ten vrede-lande, waar de gele lampen staan.
Er lokt, gelijk een leeuwerk lokt, een vrouwe-stemme...

- Maar neen: geen aardsch geneucht dat u gevangen houd'.
Er is geen beter bed om eigen min te omklemmen
dan de eeuwen-oude nacht die davert door het woud...
Me-zelven 't bitter woord van mijn ontgoochlen zeggen;
mijn krachten meten aan de boome'; en dán, misschien
mijn schaduw op de lage landen mogen leggen,
en 's avonds, heel alleen, de zonne sterven zien...