Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 236]

[Er brandt - alwaar de laegre zonne zengt]

Er brandt - alwaar de laegre zonne zengt
die, spaken-rood in 't paars, aan 't daver-wielen,
de lamme schaâuwen van de boomen lengt, -
er brandt iets in mijn torve ziele.

Gelijk een toorts die, vuur in de aard geduwd,
heur vlamme dooft, maar walmt in roetig rooken:
zoo sta 'k, mijn zin met duisterheên omgruwd
en alle min bral toegedoken.

- De zonne hangt, die doof-halsstarrig kookt,
de nevel-lange, oneind'ge wei te broeiën...
Begeerte in mij, van eigen dampe' omsmookt,
is, gloei-wit staal, mijn ziele aan 't schroeiën.