Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 237]

[Ik heb, het brein van spijt doorwoed]

Ik heb, het brein van spijt doorwoed,
ten wingerd, waar de herfst verbloedt,
gestold in bol-roode aedren, -
ik heb, in nijdig-raaz'ge pijn,
heel 't licht-doorzegen herfst-gordijn
geplukt van gele blaedren.

Thans, vlekke aan vlek, door branke aan brank,
is, eindloos-moede en eindloos-krank,
me 't naakte dal verschenen;
en 't lage licht, dat zonnig zag
door 't rijpe, gouden blaêren-rag,
weent vaal thans om me henen...

- o Schoone droom, verlóren droom,
uit zonn'ge kluize van mijn schroom
geweerd door eigen smalen:
- thans, met nog de' een'gen angst, die waakt,
ligt mijn gedachte, krank en naakt
als herfstig-vale dalen.