Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 232]

[Toen zei ze: ‘Meester’; en vergleed]

Toen zei ze: ‘Meester’; en vergleed...
Bij huiverend ontwaken
voelde ik in mij het oude leed
weêr nieuwe zuchten slaken.

Een trage regen, als een lied
van eindeloos mistroosten,
dook in een al te dicht verschiet
't verdoezeld, lichtlooze oosten.

En in het huis, waar moede en dof
't gebeuren píjnlijk gebeurde,
was het mijn schrijnend dralen, 'of
de vruchten beurscher geurden...

-Wie zijt ge, die, in droomens-waan
aan mijne spond gezeten,
bij zulken dag zijt heen gegaan,
en die me ‘Meester’ heette?...