Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 233]

['k Ben zwaar en moede, heden]

'k Ben zwaar en moede, heden...

o Verleden

dat hebt gewogen in mijn zwoele hand
als koelend water; maar, nog vóor ik dronk,
door mijne ondichte vingren hebt gevloten:
gelooft ge mij, gij die te schoone blonk
om lang van mijne hand te zijn omsloten,
Verleden, maar dat van uw koelen brand
nog troostend zijt wien zwaar en moede is, heden?...

Gij waart het stille na-jaar, goed en goud...
Thans leeft de lente en 't duizendvoudig weven,
om 't knop-gekriel vol rillge tinteling,
der prille zonne in zilver-groene droppen.
En - 'k huiver, o Verleên; want ben ik oud?:
mijn lijf, dat krom van winter-koortse hing,
voelt van uw leven, Lente, alleene leven
't gebroei van zijn gezwollen vinger-toppen.