Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 214]

[Ik heb uw beetre vreê gewacht]

Ik heb uw beetre vreê gewacht,
o dage', en dat uw zomer-pracht
in blaauwre schaâuw verweeke,
om - mijne vrees ten slaap geleid -
van mijne beidende eeuwigheid
en van mijn vreugd te spreken...

Als de oogen van mijn eersten zoon
is aarzel-diep de herfst, en schoon
van roode October-rozen;
- waar blij mijn zwijgend liefde-lied
ter ooge 't leed verbleeken ziet
en vreugd ter wang voelt blozen;

voelt blozen, 'lijk de peren staan,
die de ouden, witten boom belaên
in de opene avond-deure;
wier warende adem wazem-waadt
zoo, dat wie 't oog ter aarde gaat
dra 't oog ten hemel beure;

voelt bloze'; en zwijgt; en tallemt; waar
een late zon is in mijn haar,
en eeuwig-wreede lijnen
van Leië en land en vore en gracht,
als naar het hart der streke, zacht
naar mijne lippen deinen...

- o Vrede, die gezeten zijt
in mij; gij, die me uw zegen breidt
als weide' om lage klingen;
gij, die me uw vreugde zoo verkondt
dat in mijn holle' en wonngen mond
als duizend bijën zingen;

o vrede die, waar de avond daalt,
van bevend-streelend licht bemaalt
mijn schuchter-schoone glore;

[p. 215]

 

die - te eind mijn eigen trots berooid -

 

uw purpren weelde toe me glooit

 

uit Leië, en land, en vore;

 

 

 

o vrede als de oogen van mijn kind,

 

als de armen die mijn vrouwe bindt

 

om 't vreemdst van mijn gepeinzen;

 

o blijde-blijvend avond-ruim,

 

dat de einders, naar mijn wentel-luim,

 

laat naedren en laat deinzen;

 

 

 

o borgen van mijn eeuwigheid

 

die teedere eeuwigheden zijt:

 

o melk ter gele teile,

 

o stekel-bezie zoet en zuur,

 

en, op den fulpen-roozgen muur,

 

o roode en paarse veile.