Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 213]

[Wen 'k zitte, wachtens-vroom, (en heel de schoone dag]

Wen 'k zitte, wachtens-vroom, (en heel de schoone dag
beeft, bij het beven van mijn vromen aarzel-lach,)
en, Vrouwe, uw handen, als een lage, leenge krone,
al mijne slapen langs traag dalen aan mijn konen,
en week hun zoel gevlei naar wak mijn lippen glijdt;
- wanneer, o Vrouwe, uw hande' en teêre vinger-toppen
meêdoogend wijlen waar de moede slapen kloppen,
en dralen langs 't getril der levens-strakke wang,
en vredig wegen, en verzoelen, en verweeken
ten beker van uw zoen, ten krater van mijn zang;
- o Vrouw, wanneer ge vóor mijn schroom'gen blik laat bleeken
den schemer van uw hand die trage daalt en beidt:
't is of mijn huivren wilde in hooploos weenen breken;...
waar mijne duistre min, heur eigen vrees gewijd,
'lijk nachtelijk een roos heur blaêren open breidt...