Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 212]

[die wenkt, en, van uw dwalend wenken]

die wenkt, en, van uw dwalend wenken,
langs ongeraden-eigen paên
het moer'ge roersel van mijn denken
naar meren van geluk leert zwenken,
en aarzlen vroom naar hopen gaan;

langs paden waar mijn ziel, verloren
in dage-druk, haar vreê hervindt;
- ten heil'gen zomer-nacht herboren,
die om mijn breede en brooze glore
de wierook van haar reuken windt;

- aldaar ik sta, bij roerloos staren
in eigen roerlooze eeuwigheid:
o Nacht, die, in uw draaiënd waren,
om 't hoofd me uw sterre-kroon laat klaren,
en - 'lijk een schoone vrouw me zijt

die, ernstig naar mijn angst gekomen,
mijn zeuren bij heur zoen bedriegt,
heur aaiën om mijn koon laat loomen,
en op heur rijpe borst vol droomen
mijn droom naar heuren adem wiegt.