Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 211]

[Wie heeft de koude kroon gebroken]

Wie heeft de koude kroon gebroken
die zwaar mijn dubbend denke' omsloot?...
- Een zomer-nacht is zoel ontloken;
een nacht vol rechte roze-roken
en rank van schietend sterre-schroot.

Wie, die op 't meer der blonde schaâuwen
de schemer van mijn haar ontbond?...
'k Sta 'lijk een bake ter landouwen
die dale' en zwelle' en luw verlaauwen
op de' adem van mijn duistren mond.

- 'k En roer. Mijn vuisten voelen deinen
mijn trage borst die slenkt en stijgt;
mijn aangezicht vol stille schijnen
wijlt over 't glooiënd dal der pleinen
en, bleek van schromende' ijver, zwijgt.

En lippen, waar geen woorden wegen,
verhelen week hun levend rood;
daar 'k wijle, in ruizlen geuren-regen,
mijn handen, lichtend-blank, gezegen
als vruchten in mijn lagen schoot;

'wijl - eenig streven - wijd mijne oogen
ter nok, waar sterren schiete' en vliên,
ten duizel-diepsten hemel-bogen
hun lenge' en lieven, droom-omtogen,
in wanke en wissel, waren zien...

- o Nacht-eêle, onbegrepen lichten
die de eigen weelde en wee me zegt;
waar leed verkeert of vreugden zwichten,
het stralen, in uw vergezichten,
of 't schaad'wen van mijn blikken legt;