Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 189]

VIII

Gezegen mijn gezoende mond,
gedrenkt mijn angstig dorsten,
- o Gij, die weêr uw gordel bondt
onder uw borsten;
gij die, gerezen weêr in 't starre dag-geweld,
alboven 't koren-meer de vlam der haren stelt;

die, 't kleed geregen, 't lijf gedoken,
geen zwellende' aêm nog brieschen laat,
en draagt, het roerloos oog geloken,
zwaar, uw gelaat;
zwaar, waar ze onroerend zijn, de rechte en strakke konen
die langs den fellen mond hun matte muren toonen:

ik, - bonzend in mijn zomer-hoofd
uw zoene' als verre klokken;
de geur, als beurschend avond-ooft
zwoel, van uw lokken; -
uw heete geur om mij, lig 'k, smachtend-moede, neêr...
Gíj staat, de vlam van 't haar alboven 't koren-meer...

- Alom is de ongerepte weelde
stom als een ongerepte dood...
- Gij, die mijn hijgend leven deelde,
Oogst, in uw schoot;
Oogst, gij, die schonkig-schoon in 't mommen der gewaden,
staat onbeweeglijk weêr na de eeuw'ge scheppings-daden;

waar 'k ligge, Oogst, mijn gezoenden mond
gedrenkt van alle lusten,
(Oogst, latend, waar ge uw gordel bondt,
uw borsten rusten,)
waar 'k ligge, Oogst, van uw weelde en van uw woên belaên,
- mijn grondelooze ziel met dooden-schrik bevaên.