Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 185]

VI

De stille strengeling der vuisten,
en 't sterke staan van knie aan knie,
en de armen die elkander kruisten:
o schoone jeugd die 'k worstlen zie,
de Juni-morgen vei begonnen
in 't zijdig vloeiën van een zilverende zonne...

De dag beweegt van gulden draên,
waar de eerste strale' in draalgen wemel
van haeprend lichten, stille op staan:
doorschijnge sluiër om den hemel,
en groen-doorzoende wade om de aard
waar 't zeven, vonke aan vonk, van peerlen daauw op klaart.

- Zij staan, en worstelen. De weië
is van hun naakte lijven blank;
van lagen nevel paars hun dijën;
van goud, bij tragen hemel-gank,
hun schouder-vlak, naar 't welvend drijven
der zilverende zonne om hunne naakte lijven.

Zij staan. Hunne ooge staart in 't oog,
aanminnig, van wie zelfde geerte
des blijden kamps het voorhoofd boog
en 't strenglen van de vuisten leerde.
Zij staan, en worstelen. Zij staan
als wie van plotse liefde elkaêr omhelzen gaan...

- En roereloos als blanke beelden
omvloeid van zilvren zonne-zij:
zie om hen heen de rilde weelde
gesteld, der bleeke maagden-rei;
aldaar ze, van hun bloozge konen
die aarzelen, den moed der schoone kampers loonen.

[p. 186]

 

- - o Vrede, wien geschonken is

 

en zoelend vloeit door kille leden,

 

gelijk een lange lafenis,

 

uw zoete en breede en stille vrede,

 

o Juni, en zijne armoê weet,

 

maar in úw beelden-weelde 'et naakte peinzen kleedt.