Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 184]

V

Gij die ten wagen weegt van stampend-ijvre dansen,
gij die ten zonne-wagen weegt,
o Mei, die, bij 't gedein der daauw'ge bloeme-kransen,
van hijgende' aêm uw longen leêgt;

die uit een leenge hand als zwaai-gedrilde schichten
uw zilvren vreugde-stralen zwiert;
die van uw eigen oog door heerschens-helle lichten
óns oog in ijver vroom ontviert:

thans draagt g' herdenkens solfer-kleed, uw leden dragen
het solfer-genstrend eêl-gesteent
dat blekkert door 't gezeul van mijne norsche dagen
en door mijn hunkre nachten weent;

en staat ge, daar 'k u zie, bij 't zonne-wiel te stampen
dat spaken-veel den hemel kerft;
- waar 'k ligge, ontdaan van nieuwen drift, in de avond-dampen:
een jonge god, die huivrend sterft.