Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 181]

II

Al staat der zolen paarse schaâuw
alleen op 't zon-bezochte blaauw
der sneeuwen aard te keeren;
al staat, aldaar ge treedt, alleen
de malve schelp van teen aan teen
ten glinster-grond aan 't veeren:

míj gaat aan 't aarzlend-toe gezicht
de witte schemer van uw licht
groot, voor gesloten oogen;
en, waar ik niet ontwaken wil,
klopt, tred aan tred, me aan 't harte, stil,
der voeten veer'ge bogen...

Ontwaken? - 'k Heb me neêr-geleid
waar, vóor het daagt, een sneeuw-tapijt
mijn slaap zou tegen blanken.
En zie: déze eêle, teêre droom:
dat uw gestalte, schromig-vroom
me in oog en hart komt wanken;

het lui gelaat me bleeker maakt
der weeke sluier-waas, ontwaakt
of dijzend, naar uw gangen
verwijdrend of mij naêrend zijn,
en maken zoete of wrange pijn
van leed of van verlangen;

o Maand; - o keer'ge zolen-schaâuw;
o veeren, vei, door 't sneeuwen blaauw
gewelfd uit schelp'ge teenen;
o dichte, verre maagdlijkheid:
bezoek dat, naar het beidt of scheidt,
me juublen doet, en weenen.