Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 180]

I

'Lijk de onderzeesche stroomen
onroerend laten 't zee-gelaat,
voel 'k door mij gaan en komen
de tijd die me aan de slapen slaat;
en, zult ge in 't oog niet lezen,
aan 't leven van mijn lippe zien
mijn vragen noch mijn vreezen:
te dieper ben 'k berezen
der dagen, die me omvliên.

Geleund de rijz'ge rugge
ter steile duinen van mijn leed,
- naar 'k mijn gelaat verstuggen,
mijn strakke wang verstarren weet, -
voel 'k aan mijn kele kloppen
de vlijt van een naauwkeurgen dood,
en 't stootend bloed aan 't kroppen
der gloe'nde vinger-toppen
die zwellen in mijn schoot.

Ik zit; en voor mijne oogen
daar rijst en dijst het dage-licht;
het duister, diep of hooge,
brandt open mijnen blik, en dicht;
de vadsige einders kweeken
het broeiënd tij van liefde en haat;
vér hoor 'k de sluizen breken;
- maar niemand ziet verbleeken
noch donkren mijn gelaat...

'Lijk de onderzeesche stroomen
zoo voel ik, lamme, laffe Maand,
mij dreigend-traag doorloomen
wat nijdig-bral door u orkaant.
Maar 'k wacht met rechten nekke
van ochtend-rood naar avond-rood;
daar 'k weiger dat me wekke
aan mijne kille trekken
de angst om nieuw leven, Dood.