Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 159]

Twee epigrammatische gedichten

[p. 161]

Aan Nora de Bom

De dichter spreekt tot zijne vrouw:

‘Hang gíj, met uwe hande' als spoelen, ter warande
waar geur van rijpe peren zwoelt, dees vreugd-guirlanden
om 't beeld van 'tgeen we wete' een aard-gelijke Min
als de ónze is, o mijn vrouw. Hier dwaalt de Vriendschap in:
zij wandelt, schuin van schaaûwe, of gaat in dralig dansen,
of wijlt in glim-lach. Zoo dan: weef dees zware kransen
van roze' om 't outer van dit bie-begonsde beeld.
Hún liefde is als een aêm welke ónze liefde streelt;
ze rimpelt noch en roert, weêr-spieglend, de fonteine
waar 'k uw gelaat beschouwe, en gij, mijn lief, het mijne.

Aldus, o mijne vrouw die mijne liefde draagt,
draag deze schoven waar ge een-zelfde liefde zaagt;
en dat hun roke', in dage-lach of avond-weenen,
éen-groeië in bindend walme' en blijvend-duur vereenen.’