Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 141]

[Niet híj bemint die meent: hij moete in vroeden waan]

Niet híj bemint die meent: hij moete in vroeden waan
zijn liefde dammen;
zij moog' hem als een waas van morgen-doom omvaên:
óns laait een vlamme.

Óns liefde lijkt het kruid dat gietend' hovenier
met kilte warme:
de rusch ruischt van zijn zorg, die zwingelt in den zwier
van zijn bloote armen;

en de oud-vergraauwde grond, bij 't water-hel geweld
van zoevend zoemen,
gaat blijde zwellen, daar zijn dank hij stallend stelt
in duizend bloemen.

Maar zíjn min distelt door het duin; en, zengt de zon,
zij moet verbránden,
zoo niemand, die met blinkende armen gieten kon,
biedt geutig' handen...

- Verborgen liefde, aldus, is een geloken tuin
van zorg vergeten.
Gij mínt, maar ach, gij mint gelijk een torve ruin
die hengst wil heeten.