Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

(2007)–Karel van de Woestijne– rechtenstatus



[pagina 128]
[Troost, die mijne oogen sluit, en rustig-rijpe buiten] Troost, die mijne oogen sluit, en rustig-rijpe buiten in mijne handen sluiten, en in mijn hart, dat blijde als duizend bijën zomt, uw zingen plengen komt; genaad'ge, wier geneur me uit mijn gezeur kwam beuren, en sloot de buiten-deuren, en voert mijn wind'gen wil, stil-wenkend, vrede-waart naar kalm-blakenden haard; geruste, die me sust, en 't schrijnen mijner waken verblaast met stille kaken, en - mijn verweer gekeerd in nieuwen liefde-gloed - mijn vreugde weenen doet; o groote zuster van mijn Lust en mijn Verbazen, die saêm uw vruchten lazen en schrompel in uw schaaûw elk gaav'-gebaar verbei'n: ga 'k thans gelúkkig zijn?... - Gij wandelt, en het mantel-kleed van uw erbarmen weegt óver op mijne armen; gij staat, en wáar het uur uw schaduw omme-brei: daar is een plaats voor míj. Uw glim-lach of uw trots verkeerden mijn vertrouwen; en 't keerend leden-vouwen ging beurtelings licht en duisterend om mijn gelaat als nacht en dageraad; maar weder te elken keer zag 'k uw gelaat verblánken na zwárter zwenke' en wanken; en 't was geen enkel maal dat, falend, ik u zocht. en 'k u niet vinden mocht,
[pagina 129]
O Troost. En kon mijn tred uw steilen tred niet halen: ik zag u néder-dalen; en 't neder-ziende en zuiver wenden van uw hoofd heeft steeds me heúl beloofd... - Er stierf iemand in mij, die hiet mijn eigen-zelven;... en onder de gewelven van eigen droome' en eigen onbestendigheid had ik zijn graf gespreid. Hij had een zoet gelaat, - en dage' als wreede rozen, en 't felpen-warrem koozen van 't slepend blaêren-gaan dat om zijn slapen gleed wierd doornen-fel, en béet. Wél had hij oogen om de zoetigheên te peilen; maar 't nijdig nooden-keilen miek, dat zijn levens-vlak en wierd geen enklen keer als rimpelloos een meer. En 'k droeg hem aan mijn borst, tot dat hij, stervens-moede, zich, schamper, dood zag bloeden, en gij, mijn Wil, zijne oogen sloot, en Medelij hem zacht te slapen lei... - Alleen dan, in de naakte blooheid mijner leden, uit zúlk verleên getreden, en 't strak gelaat naar dagen-tallen ongekend, níet-huiverend, gewend; mijn handen ijl, die lusteloos in onvermogen aan mijne zijden wogen; mijn treden, wee-bewusteloos, die, wankel, schreên door moor'ge duisterheên; en gij, mijne oogen, in de nevelen verloren van melk'ge dage-smooren, die, bang, aan niemand angstig-lange eenzelvigheid getoond hebt, noch gezeid:
[pagina 130]
en wierd ik niet, die, alle menschlijkheid verlaten, hoog-moedig en gelaten, zijn waan bréekt, en met goden-mond zijn leed verbijt, en glim-lacht, 'wijl hij lijdt?... - Maar gij, o Troost, hebt me geleerd hoe men, te léven, zich-zelven vreugd kan geven, wordt men gelijk een kind dat wetens stervens gaat, en zich beminnen láat, en de oogen niet en luikt, maar in zijn zuivere oogen het fleemend medeoogen van wie het nadert, als in diepre spieglen draagt, en geen meêdoogen vráagt; gelijk een kind dat sluit zijn vuiste', en zijn gepeinzen naar géene hoop laat deinzen, maar dat gelúk als rust'ge koortse door zich voelt die in zijn leden zoelt... Zoo deedt ge, - en de eedle Vrouw die uw gelaat zou leenen, en dook haar eígen weenen, en sloot mijn oogen op me-zelve', en heeft gedaan dat ik kan vrédig gaan; - mijn eedle Vrouw... En aan haar zij besteeg 'k de bergen die 't troost'ge dal wel bergen, maar borgen, wien ten pade brank noch braam en zwicht, het rijkste vér-gezicht... o Vrouwe; en, mijne hande' in úwe zoele handen, (onttogen lage landen, en naar nieuwe einders 't oog, waar 't úw ten wege wees, ontloken zonder vrees,) zoo stegen wij, uw duistere aêm om mijnen monde, Vrouw, die me om de gewonde en arrem-naakte schoudren, dompend, open-spreed als vleugelen, uw kleed;
[pagina 131]
en liet, daar ik niet zien en díerf, met wimper-aaiën uw neigen langs me laaiën, en 't vegen van uw mond, die, koel en warrem, is én brand én lavenis... - We stege', in zoen'ge zwoelt', tot wij, ten top gestegen, in ons de blijheid kregen die ('lijk de veer'ge vreugd welke in zijn voeten brandt van wien naar 't oudren land, en naar oude akkers en oud heil zijn reis laat deinen), ons avond-schijn zou schijnen als van een avond zonder eind: verschietend goud dat ijvrend is, en laauwt, en, eindlijk blíj laat zijn in nijvre ruste en trouwe;... o mijne troost'ge Vrouwe die vraagt alléen, dat, blind en vroom, als toeverlaat vertrouwen naast u gaat en een'ge liefde; - en dan, uw glim-lach nieuw-geboren, míjn lach verbaasd laat gloren over vreê-lande'; en toont, omgloord, tege' avond-licht uw groot, schoon aangezicht... - Zoo staan we thans: de schaaûw van uwe liefde breidend om mij, niet langer lijdend, die, veil'gen blik in koelen schaaûw, daarbuiten zie en dúur'ge zonne spie; o rust'ge, wier geneur me uit mijn gezeur kwam beuren, en mijn eenzelvig treuren thans keert, wanneer een nacht genaak', tam vrede-waart naar kalm-blakenden haard; genaad'ge, die me waakt, en 't weiflen mijner waken verblaast met stille kaken, en - mijn begeert' gekeerd in streev'gen liefde-gloed - mijn hope laaiën doet;
[pagina 132]
o groote zuster van mijn Lust en mijn Verbazen die, stervens-ziek, genázen, daar gíj, Vertroosting, zwijgend hebt mijn leed gesmaakt, en zóo me heillijk maakt.

Vorige Volgende

[Troost, die mijne oogen sluit, en rustig-rijpe buiten]