Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 105]

II

[p. 107]

Stille zangen

[p. 109]

[Dit is het huis dat níemand heeft ontsloten]

Dit is het huis dat níemand heeft ontsloten;
dit is het venster dat géen morgen zag...
En heeft verdurend wachte' u niet verdroten:
uw lach en zag den schaduw van een lach
die, blijheids-pijl, waar' door mijn oog geschoten.

Dit is de tuin; maar gij en zaagt er niet
dan onverroerde braam de roze' om-strikken...
En, mat mijn lip het weven van een lied:
hebt gij gehoord hoe 'k met voorzichtig wikken
de woorden weer, te schóon voor mijn verdriet?

Aldus - gebeure wat er moog' gebeuren:
ik ben de held die, zat, geen dáad en waagt...
- Wat baten glanzen die ten einder beuren
wien, helend duistre schatten, niets en vraagt
dan veílig zijn binnen geslóten deuren?

Zoo kent mijn ruischend oor alleen 't geluid
van eigen stem weêr-kaatst in dichte muren;...
- al lichten voor mijn oog, o vreemde bruid
die wachtend zijt in duldig-duur verduren,
twee tranen van uwe oogen, die ge sluit.