Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 95]

[Als zwaal'wen die, bij regen-weêr]

Als zwaal'wen die, bij regen-weêr,
in schichtig wieken, heen en weêr,
hun kriep-gefladder láag vergaêren;
als vinken-moed, wier stervens-nood
van brandend-fellen oogen-dood
geen bang-zwaar zingen kan bedaren;

-zoo laat, bij schiete' en henen-vliên,
de zwaluw goed haar kleuren zien
van diepe en duistere eêlsteen-verwen;
zoo klinkt de zang een júbel-zang
der vinken, die hun levens-drang
woest stuiten naar hun naedrend sterven; -

o kelen, die uw dood verbeidt;
o schoone vlerken die, gespreid
en laag, uw cier'gen boog komt toonen,
maar nákend onweêr raden laat:
- o mijn gezang, zoo zijt ge, en slaat
uw ónheil toe de schóonste tonen...

Gij gaat, maar torst de beelde' alléen
- rijk, diep, en duister - van geween,
maar niet wat moog' geluk bereiden;
gij slaat, en staakt, en weder-slaat,
als waart ge een god in 's zons gelaat,
maar - zult geen léven om u breiden.

o Wankle zange'... - En toch, en toch,
er gisten bronnen in u nog;
- maar vlágen wegen op uw wieken;
en, hoe ge vloekt uw mond, die loog:
uw wil sloot ál te zeer uw oog
dat 't open-ga voor 't morgen-krieken...

Maar - zwijge uw roode kinder-mond;
luik uw zwaar oog, en nijp de wond
ter plaatse waar ze 't meeste bloedde...

[p. 96]

 

Wél komt een dag, - éen dag misschien -

 

dat gij, voldaan, 't geluk zult zien,

 

en uit uw zwijgen 't heil bevroeden.