Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 92]

[Ik was een goeden zoon gelijk]

Ik was een goeden zoon gelijk
die, in zijn vaders vredig rijk,
met zoeten lach, en koninklijk,
de heerden hoedde;
- thans ben ik als een gast, die gaat
met strakken ernst in zijn gelaat,
maar wringend onder zijn gewaad
zijn hart ten bloede.

Ik ben niet meer het ledikant
waar rusten mocht gerust verstand
en, tusschen zéekren wetens-wand,
zijn leden strekte,
en sliep gelijk een slapend kind,
tot lente-nieuwere aandachts-wind,
met blijde wenken, wél-gezind
zijn waken wekte...

- Mijn dag en was niet oud genoeg,
mijn hart en was niet koud genoeg,
dat zwaar de vlijme twijfel-ploeg
mijn vreê niet bréke...
Zoo schijn 'k (misschien der vréugd bestemd)
een vrouw, die, vreemder angst beklemd,
oneindig naait haar dooden-hemd
steke bij steke.

En 'k naai mijn eigen weifel-kleed,
zorgvuldig zoo 't mijn vreezen sneed,
volhardend: tot gelaten leed
ten zoom gerake,
of - achterwarend-zoet gelaat -
bij onbegrepen dageraad,
met onverwacht en blíj gewaad
de Líefde nake.