Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 15]

[De boomen langs den weg hebben de' avond in stralen]

De boomen langs den weg hebben de' avond in stralen:
heel rechte staven gouds op elken bronzen stam,
nu de zon in een plas van purper - bloed en vlam -
vér in het laaiënd West van heete pracht gaat dalen.

De boomen hebben de' avond, stam aan stam; 't geblaêrt
is een hemel van gouden beef-sterren bij plaatsen,
waar 't rosse gloei-gestraal zijn helheid komt weêr-kaatsen
en gansch een reuzen-spel van tintel-weelde baart.

Want de avond, - roode dood der zomer-schemeringen -
waar de groote schim des langen vredes door waadt,
en, breed gewiekt, in zwaar-kloppende rythmen, slaat
de warme, innige zang der dampende avond-dingen;

de avond, - weelde van goud, weelde van purper, - ziet:
is in zijn zalig kleed van paars aan 't neder-zijgen;
terwijl de zon - bol van rood gloren - bij het stijgen
der laatste stralen, hare laatste wonne giet...

En, - o de boomen hebben de' avond, en de weiden
hebben de' avond; en 't is een dampend, hijgend heil
van alme, kalme rust en wijden vrede, 'wijl
de lucht zijn goed-serene pracht van geel gaat breiden.

En ik heb de' avond... Gloed van een vér-edel zijn,
opbruisend steigren van die laatste zonne-vonken:
uw diepe beelden-zang heeft mijn oor tóe-geklonken,
en 'k drink uw warreme ode als een zeer gullen wijn. - -

[p. 16]

 

De avond - En 't is een vlucht van wonder-grootsche droomen.

 

als de barnende sprong van een vuur-vleuglig paard

 

dat, bremstig hunkrend naar den hellen sterre-vaart,

 

zich naar de' oneind'gen horizont stoer òp durft boomen;

 

 

 

van wondre droomen, stout zich banend eene baan

 

door 't breede fabel-licht der vuur'ge deemsteringen,

 

zich banend eene baan van goud, en bij het zingen

 

van laaië zangen tot een glorie willend gaan.

 

 

 

De avond - En 't is een werk, gebaard door reuzen-handen,

 

tot een zeer hoog paleis van pralend zijn gebouwd,

 

waar-boven, glinstrend als een klomp van gloeiënd goud,

 

een groote toorts van hoop haar vlamme staat te branden:

 

 

 

een groote vlam van hoop, zich breidend tot een gloed

 

van wel-wijd stralend licht als van een wereld-zonne,

 

en met een barnend net van sprankelen omsponnen

 

dat gansch 't zeer hoog paleis van sterren tintlen doet.

 

 

 

De avond - En 't is een stad van óp-geroepen leven

 

waar 't kolossale zijn van eene godlijkheid

 

in een subliemen wil van volle gratie, wijd

 

aan iedre menschen-ziel een zaligheid wou geven;

 

 

 

waar iedre menschen-ziel, vér boven schijn en dood,

 

zich scheppend gansch een schat van heil'ge, wisse beelden,

 

door een zoel-langen weg van goedheid, tot een weelde

 

van warme teederheid en medelij'n vergroot...

 

 

[p. 17]

 

- o Avond, balsem-wijn in de' avond-kelk geschonken,

 

in zaal'ge won gesmaakt door mijnen droomen-mond:

 

mijn brein, door 't martlend wee van 't zomeren gewond,

 

heeft uwen vreê verstaan en heeft uw heul gedronken.

 

 

 

Avond; - en mijner ziele, ontkracht en moe-geleefd,

 

was in uw stilte gansch den grooten troost beschoren;

 

en mijne ziele mocht de intieme zangen hooren

 

waarvan de tril-muziek in uw wijd zwijgen beeft.

 

 

 

Avond; - en ik heb de' Avond... o Breed avond-zijgen,

 

o Zonne-schemering in uwe purpren zee:

 

ik voel mijn brein een brug naar uw oneind'gen vreê

 

en 'k weet mijn ziel de deur van uw oneindig zwijgen.