Nagelaten gedichten

[p. 27]

Gij die, waar 'k iedren ochtend ga...

Gij die, waar 'k iedren ochtend ga,
me stuurt uw wonn'ge vreugde na,
dat zij mijn moeite schrage;
maar iedren nacht mijn keeren beidt
- o kind, dat mijn ontberen zijt, -
met grooter geeren te elken dage:

ik ga, en iedren morgen voel
'k uw kus me aan 't voorhoofd, week en zoel,
en lengerhande drogen;
en, naar de dag zijn einde naêrt,
rijst lengerhand me lippe-waart
een kus die hunkert naar uwe oogen.

Dan waakt mijn blik, tot de uwe wijk'
naar 't gloren van uw droomen-rijk.
Dan keer 'k ten eigen nachte
en slape. - En 'k voel in de' eigen droom
hoe 'k zal ontwaken in den schroom
van uw wijde oogen, die mij wachten...