Nagelaten gedichten

[p. 17]

Ik dorst uw roerloosheid te naêdren...

Ik dorst uw roerloosheid te naêdren,
ik die, het woelig hoofd bevracht
met de arme moeite van den naderenden nacht,
o vijver, die met doode blaêren
de stemme zelfs der bronnen smacht;
- ik dorst uw angstig zwijgen breken
om, naakt als gij, me-zelf in naaktheid toe te spreken...

Ge legt, alover gore moeren,
uw spiegel als een stalen schild;
geen aêm, waar 't waêsmend vlak der wateren bij rilt;
geen zucht, waarbij de schaaûwen roeren.
In 't bange luistren van de stilt
alleen wat moede rave-kreten,
en - mijn gestaar, waar 'k wijle, aan uwen zoom gezeten...