Nagelaten gedichten

[p. 10]

Ach neen, 't en is de troost nog niet

Ach neen, 't en is de troost nog niet:
de verre vooize van een lied
te nachte, of hier en daar een vreemde boot-lantaren;
't en is de troost, te hooren slaan
al-over water, spaan na spaan,
hoe, traag en ongezien, gezellen zeulend varen.

't En is geen liefde, alleen te zijn,
al hoort ge om u dezelfde pijn
der kwaal'ge moeite om 't moeren-zwaar gehaal der netten;
't en is geen vreugd, te weten, hoe,
van zelfde vrome moeheid moe,
zoovele' op zelfde doel een zelfde hope zetten.

- De vijver is van Echten klaar;
er vunst een vooize hier en daar,
en elken boot omloomt het kringen-slaan der spanen.
- En haten haast en geene troost,
waar elk de zélfde zuchten loost,
o God, en haast geen vreugde om 't zout van eendre tranen...