De Lantaarn voor 1801

Een sprookje.

't Gebeurde, 't is niet wel hondert jaaren geleeden, dat jonkheer Mutato nomine , D.T. meer liefhebber dan behendig hengelaar, zich een zwaren visch-hoek diep in de kuit sloeg. De Natuur halt de goedaartigheid en haak en weêrhaak te incrusteeren met eene zoort van eelt. Doch, in spijt van deeze voorzorg, liet hij niet na te hinken, en pijnelijk te hinken. Maar met al die bezwaarlijkheid scharrelde hij 'er meê voort, en kon nog al reedelijk weg afleggen. Eens bal-

[p. 72]

oorig, dat hij geen entre-chat kon maaken, laat hij, half bestooven van een bruiloft thuis gekomen, een wondartz haalen, en zich den visch hoek 't been uithaalen. Verwenscht zij de Chirurgijn! verwenscht zij de voorstander van zulke verderselijke kunstbewerkingen!

Helaas hij scharrelt niet meer. Het been moest worden afgezet; en nu ligt hij met één been kwijnend te bed!