|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Marianne, Villars, Cadet.
Mynheer! ik twyfel niet of uw meêdoogend hart.
Neemt edelmoedig deel in onze elende en smart.
Uw oog vertoont hoe sterk uw geest is neêrgeslagen.
Zou 't my geöorloofd zyn de reên daarvan te vraagen?
De Godsdienstöefening, waarïn ge ons hebt verzeld,
Heeft nuttig u gesticht, of zonder reên ontsteld.
Wat ook uw ziel ontroere, u stond geen leed te vreezen
Van ongelukkigen, reeds tot den dood verwezen.
Myn diepgetroffen hart smoort zyn verwondring niet.
Nog is het of myn oog uw somber berghol ziet,
Slechts hier en ginds verlicht door aangestoken lampen,
En opgepropt met volk, de schrikkelykste rampen,
Ja zelfs den wreedsten dood om zyn geloof getroost.
't Is of ik nog aanschouw dat zy met gade en kroost
Zich, op des Leeraars spoor, in 't stof ter neder boogen.
'k Zie nog hunn' eerbied voor 't ontzagchlyk Alvermogen;
| |
| |
Hunn' yver voor 't geloof dat hunne ziel belyd,
En dat de Roomsche Kerk misschien vergeefs bestryd.
Hoe kweet de Leeraar zich in 't bidden en vermaanen!
Hoe blonk 's volks Godvrucht uit in ongeveinsde traanen!
Maar 't geen my tot dit uur de meeste ontzetting baart,
Uw Leeraar achtte zelfs ons krygsvolk deernis waard'.
Hoe wierd myn ziel ontroerd toen ik hem in het midden
Der zynen voor ons heil zo hartlyk hoorde bidden!
Hoe Vorst en Vaderland zyn liefde tevens trok;
Hy 't heil des Konings paarde aan 't heil van Languedoc;
En toen 't vervolgde volk, met traanen op de wangen,
Des Hoogsten naam verhief in Fransche Kerkgezangen!
Indien myn ziel niet is bewogen door uw leer,
'k Ben die, na deezen dag, voor 't minst geen vyand meer.
De Godsdienst eischt het hart. Gelukkig zo de waarheid
Zich aan het uwe ontdekk' met onbezwalkte klaarheid.
Ken, ken de Christenschaar' die gy zo fel bestryd:
In 't midden van al 't leed en 't onrecht dat zy lyd,
Leert de Euangeliewet haar voor haar beulen smeeken.
De liefde is van 't geloof een onbetwistbaar teeken.
Die eischt dat ons elk mensch, elk Christen dierbaar zy.
Uw volk zyn menschen, ach! 't zyn Christenen, als wy.
Wy dienen éénen God, schoon op verscheiden wyzen.
| |
| |
Wy trachten 't zelfde heil de zielen aan te pryzen.
Het nieuw Verbond verbind ons allen door één' band.
Uw Vorst is onze Vorst, uw Land ons Vaderland.
Hoe willig zouden we u als onze Broeders hoeden!
En gy, gy laat niet af van moorden en van woeden!
Welk een verschil! helaas!
En zweer u dat ik 't aan den Vorst ontdekken zal.
Ach! zo ge ons deerlyk lot den Vorst naar eisch wilt maalen,
Laat dan van dit gebergte uw oog in 't ronde daalen
Op dertig dorpen in dit voormaals bloeijend oord,
Door 't onbesuisd geweld verwoest en uitgemoord,
Of mededoogenloos door 's krygsmans toorts ontstoken:
Hier liggen ze in hunne asch, ginds zyn 'er die nog rooken.
Zie al de kerken, eer den Hugenoot vergund,
Zo ver gy van 't gebergte al 't land beschouwen kunt,
In weêrwil van ons recht gesloopt en neêrgeworpen;
Geen één bleef over einde in steden noch in dorpen.
Tel, tel de duizenden door 't woedend staal geslagt;
Tel de ongeboornen met de moeders omgebragt.
Zie onzen vruchtbren grond gemest met bloed en traanen,
Bezaaid met lyken van onschuldige onderdaanen.
| |
| |
Beschouw, als gy van daar de zon in 't zuiden ziet,
En zy haar straalen langs de Rhone nederschiet,
Hoe die rivier, geverfd door 't bloed van onze magen,
Haar 't leed des Hugenoots al murmlend schynt te klaagen.
Of wend ge uwe oogen naar de Middelandsche zee,
Die voert de lyken in haar holle golven meê;
Of gunt ze een graf aan 't strand der andre waerelddeelen,
En maalt aan 't Heidendom der Christnen bloedkrakeelen.
Men heeft uw zaak aan 't hof naar waarheid niet gemeld;
Uw volk als eenen hoop van roovers voorgesteld,
Die, vlammende op den buit, dien zoekt langs alle wegen.
Die snoode laster spreekt zich-zelv' in 't aanzicht tegen.
Wy roovers! Hemel! ach! wy vinden, hoofd voor hoofd,
Van have en huis en erf ons jammerlyk beroofd.
Dit is nog 't minst, helaas! men rooft onze echtgenooten
En zoons en vaders, die we, in ketenen gesloten,
Zien heenen sleepen naar een schandlyk moordschavot,
Om daar ten doel te staan aan een erbarmlyk lot.
Ik zoek vergeefs voor u myn hartewee te smooren:
Dus heeft myn dochter reeds haar' echtgenoot verloren.
En ach! den mynen, al myn heil en heul en troost,
Die aangebeden wierd door my en door ons kroost,
| |
| |
Den jongsten nacht, helaas! door 't krygsvolk overvallen,
Dreigt ligt den zelfden ramp deez' dag in Nimes wallen.
Ken de vrucht van onze leer.
Daar reeds myn Zusters Gaê gemarteld is, Mynheer!
Daar wy voor 't groot gevaar des besten Vaders beeven,
Daar ons zyn sterflot moord, daar spaaren we u in 't leven.
tegen Marianne.
Indien myn hulp uw' Gaê...
'k Versmaa uw' bystand niet;
Doch wacht van hooger Magt myn' troost in dit verdriet.
De algoede Hemel zal myn' Egaas ramp bepaalen,
Of, zo hy sterft, my haast met hem in 't graf doen daalen.
Doch zo uwe eedle ziel het woên der wreedheid wraakt,
Indien gy over ons met deernis zyt geraakt,
Red onze Broeders dan, die 't licht des hemels missen,
En sterven van gebrek in hun gevangenissen;
In duistre kuilen, daar de menschlykheid van yst,
En daar men dag op dag ter foltring hen verwyst,
Tot hen de felle smart de waarheid doet verzaaken.
Geef aan uw kloosters last dat zy haare offers slaaken,
| |
| |
Die jeugdige offers, wier gevaar ons hart ontroert,
Die door geweetensdwang hunne oudren zyn ontvoerd.
Verlos de onnoozlen, die, uit dorpen en valeijen
Als roovers heengesleurd, ten dienste der galeijen,
De ketens sleepen der ondraagbre slaverny.
Ach! 't zyn Christenen als wy;
Godvruchte Christnen, die geen euveldaaden kenden,
En die geen eind zien aan hun duldelooze elenden.
Hun leven is een dood van eindeloozen duur,
Die hen veel wreeder moord dan 't blaakend martelvuur.
Hoe sterk de moedwil ook hun lyden moog' vergrooten,
Hun ziel lyd eindloos meer van hunne lotgenooten,
Van snoode schepslen, tot de zelfde elend gedoemd,
Wier hart in misdaên groeit, en in de gruwlen roemt,
En die, als de onzen in 't gebed de Algoedheid zoeken,
Haar' nooit volprezen naam uit snooden moedwil vloeken.
Gy maalt een schouwtooneel waarvan ik billyk schrik.
'k Heb nooit uw lot beseft dan in dit oogenblik.
Doch 't waare onbillyk u met ydle hoop te voeden.
Gy zult geen einde zien aan uwe tegenspoeden
| |
| |
Tenzy ge uw kerk verzaakt. Geen één van ons ten hoof
Die deernis toonen durft met die van uw geloof;
Men vreest by de yveraars te sterk in 't oog te raaken,
En zich van kettery verdacht te zullen maaken.
't Is echter noodig dat de Koning alles weet'....
| |
Tweede tooneel.
Marianne, Villars, Cadet, Cavalier, Gui, met een bende Camisards.
tegen de Camisards, in 't opkomen.
Myn Vrienden! gaan we daar ge u flus zo loflyk kweet.
Tegen Villars.
Vind ik u hier, Mynheer, by myn geliefde magen?
Laat deeze ontmoeting in dit uur u niet mishaagen.
Wy kwamen uit de grot waarvan gy d'Aygalliers
Den toegang hebt vergund op zyn herhaalde beê.
Gy hebt een kerk gezien ons door natuur geschonken.
Zy bied ons, by gebrek van tempels, bergspelonken.
Ja, 'k zag die kerk; ik zag uw' Godsdienst, en beken
Dat ik door dat gezicht in 't hart getroffen ben.
| |
| |
Wie had zich ooit verbeeld zo veel Hervormdgezinden
Uit liefde tot Gods wet verëend te zullen vinden
In duistre holen, waar de zon nooit lichtstraal schiet?
De duisterheid is licht voor 't oog dat alles ziet;
Voor hem die de aarde vormde is niets op aard verscholen.
Hy hoort zyn volk, daar 't hem uit bergklove en uit holen
Om zyn bescherming smeekt, en aanschreit onder 't kruis.
De ruime waereld is zyn kerk en bedehuis.
Geen onderäardsch gewelf kan onze weeklagt smooren:
Zy dringt de rotsen dóór tot in de hemelchooren.
Ik ben een krygsman en geen kerkgeschil gewoon:
Maar zoud ge niet, zo u de vreê wierd aangeboôn,
Tot onderwerping aan den Vorst besluiten kunnen?
Zo 't hof ons vryheid van geweeten wilde gunnen;
Zo 't oude vreêverdrag van Nantes wierd hersteld;
En Languedoc bevryd van 's krygsvolks woest geweld;
Wie van ons allen zou den vreê dan niet begeeren?
Doch zo men om den vreê de waarheid af moet zweeren;
Indien hy ons berooft van Gods geheiligd woord,
Dan heeft zyn heil, hoe groot, niets dat ons hart bekoort.
| |
| |
Ik wilde, zo ik kon, uw verdre rampen stuiten.
Uw aller tyd is kort; tenzy gy kunt besluiten
Naar 't aanbod van genaê te luistren op myn' raad.
Gy weet te weinig hoe 't aan Vorsten hoven gaat.
De waarheid ligt veeltyds daar in een' hoek verschoven.
De magt bepaalt 'er 't recht, en 't grootst gezag dryft boven.
De gantsche geestlykheid is tegen u gekant.
De Koning steunt op haar: zy is zyn rechtehand,
En zal nooit dulden dat uw leer word' toegelaaten.
Zy noemt die leer een pest, een wis bederf der staaten,
En maalt u als een rot van snoode kettren af,
Dat waardig is gedoemd tot de allerstrengste straf.
Ik zie sints deezen dag u aan met gunstige oogen.
'k Beklaag uw lot. Heb met u-zelv' toch mededoogen.
Vergun my dat ik aan den Vorst....
Span onze onnoozelheid en deugd geen strikken meer.
Wy allen zyn bereid ten koste van ons leven
Den Koning en het Ryk bewys van trouw te geeven,
Zo ver 't bestaan kan met des Oppersten gebod.
Ons lyf behoort den Vorst, de ziel behoort aan God.
| |
| |
'k Heb achting voor uw volk. 'k Wensch aan uw deugd belooning.
Hy werpt een beurs met goud voor de voeten der Camisards.
Aanvaart dit gul geschenk ter liefde van den Koning.
Hy zwygt een oogenblik en vervolgt:
Versmaad gy zyne gunst en myn goedhartigheid?
Hun hart is zonder loon tot 's Konings dienst bereid.
Herneem, herneem uw goud: het kan hier niets verrichten.
Een ziel, die Godsdienst mint, betracht altoos haar pligten.
Dat dan myn gift tot nut der kwynende armoê strekk'
En weet waar ze in den nood haar onderhoud kan vinden.
Terwyl Cadet, op den wenk van Cavalier, de beurs opneemt en Villars aanbied, vervolgt by:
Doch zo ge ons allen aan uw goedheid wilt verbinden,
Schenk ons een eedler blyk van uwe deerenis:
Doe aan den Koning zien dat hy bedroogen is;
En smeek hem dat hy ons eerlang een' vreê wil geeven
Waarby de Hugenoot zyn' Godsdienst moog' beleeven.
| |
| |
de beurs aanvaardende.
Schoon gy myn gift versmaad, versmaad myne achting niet;
Ligt dat gy tot uw heil daarvan nog blyken ziet.
Een eedle ziel kan op der braaven achting hoopen;
Zy volgt de deugd van zelf, doch laat zich nimmer koopen.
| |
Derde tooneel.
Cavalier, Villars, Marianne, Cadet, Charlotte, Gui, met een bende Camisards.
De bergwacht meld dat hy aan d'ingang van het woud,
Met Nages Overheên, La Lande reeds aanschouwt.
Ach! smaakte ons hart den troost van, by die dierbre Vrinden,
Den besten Vader die ooit leefde weêr te vinden!
tegen Gui.
Myn waarde Vriend! maak spoed.
Trek, tot aan 't eind van 't bosch, La Lande te gemoet'.
Dat zyn gevolg daar wachtt', totdat zy hem zien keeren;
En geef hen gyzelaars indien zy die begeeren.
| |
| |
Beveel de vrienden, die zyn bystand heeft gered,
Zo lang ik hier vertoef, de zorg van Castanet.
En zo myn Vader is gespaard door 't Alvermogen,
Gelei hem spoedig met La Lande voor onze oogen.
Gui vertrekt, met een gedeelte der Camisards.
| |
Vierde tooneel.
Cavalier, Villars, Marianne, Charlotte, Cadet.
Ach! Broeder! vlei u niet met die behoudenis.
Indien Baville bleek wie onze Vader is,
Heeft die ontmenschte hem ontwyfelbaar doen slagten.
Ach! had hy beter lot dan myn Perrier te wachten?
Wat lot ook uw Perrier voorheen hebbe ondergaan,
Ik denk niet dat Baville een hand zal durven slaan
Aan iemand, eer Villars in Nimes is gekomen.
Een ongelukkig mensch zal altoos 't ergste schroomen.
De droeve Hugenoot weet tot zyn smart te wel
Wat hy moet wachten van Baville en Montrevel.
| |
| |
De nieuwe Landvoogd zal geen spoorloos woên gedoogen;
Doch 't spaaren van uw volk is niet in zyn vermogen,
Tenzy 't zyn kerk verzaake op 't Koningklyk gebod.
Veelëer wyde onze ziel haar jongste zucht aan God!
Indien de Hugenoot, door 't woeden of door 't vleijen,
Zich van den weg des heils rampzalig af liet leiên,
Wierd dan ooit billyk op zyn vroomheid staat gemaakt?
Wat trouw bezit een hart dat zyn geloof verzaakt?
De Koning-zelf zal dit wat vroeger of wat spader....
| |
Vyfde tooneel.
Cavalier, Villars, Marianne, Charlotte, Cadet, La Lande, Charles, Billard, Catinat, Gui, en de Camisards.
met het hoofd op de borst van Charles vallende, die met den linker arm haar op zyn hart drukt.
| |
| |
terwyl Charles zyn' rechter arm naar hem uitsteekt, en by zyn' linker arm Charles om de schouderen slaat, en met zyn rechtehand de rechtehand van Charles aangrypt.
Myn dierbre Gaê! myn Kroost!
tegen Villars.
Wat heil! gy zyt gespaard!
Ach! die rampzaalgen zyn ons mededoogen waard'.
Beschouw die blydschap, die verrukkingen, die traanen.
Wat menschlyk hart zou zich van deernis kunnen spaanen?
Tegen Cavalier.
't Is uw geluk dat ons uw krygsvolk heeft bezet,
Nu onze hechtenis uw' Vader heeft gered.
Zo gy 't genoegen kent van een grootmoedig harte
Dat een' rampzalig' mensch verlost van angst en smarte,
Smaak, smaak dan menigwerf dat bly geluk, Mynheer.
| |
| |
Geef honderden, als my, aan hunne vrienden weêr.
De Hartekenner ziet uw daaden uit den hoogen.
Een mededoogend hart verwerft zyn mededoogen.
Ja, 't grootste heil dat ooit myn ziel bejegend is,
Dank ik, naast 's Hemels gunst, uw beider hechtenis.
Gy hebt ons allen met myn' Vaders dierbaar leven
Een' onwaardeerbren schat, u onbekend, gegeeven.
De grootste Vorst, die ooit zyn' voet zette op den troon,
Zou glori stellen in den eernaam van zyn' Zoon.
Een deugdzaam Kroost mag op Godvruchtige Oudren boogen:
Wy eeren in hun deugd het beeld van 't Alvermogen.
Opdat dees dag, als ons, u eeuwig dierbaar zy,
Keer veilig naar uw volk.
Villars ontboeijende.
Denk, denk somtyds aan ons en aan onze ongelukken.
Ik wenschte u allen aan uw ongeval te ontrukken.
Doch nu gy vasthoud aan der Hugenooten leer,
Kan ik uw deerlyk lot beklaagen, en niets meer.
De algoede Hemel kan ons redden uit de elende.
| |
| |
Tegen Gui, op de Camisards wyzende.
Gelei met deezen stoet de Helden naar hun bende.
| |
Zesde tooneel.
Cavalier, Charles, Marianne, Charlotte, Cadet, Billard, Catinat.
Myn waarde Charles! welk een blydschap, welk een troost
Baart uw behoud aan my en aan ons dierbaar Kroost!
Het leven zonder u was ons, helaas! geen leven.
De Alwysheid heeft my aan uw traanen weêrgegeeven,
En my van 't lot bevryd dat my beschooren scheen.
Men dank' haar dierbre gunst, en steune op haar-alléén.
Duld dat we ons in uw heil met uw gezin verblyden.
Uw deerlyk ongeval trok aller medelyden.
Hoe ging 't u in de Stad?
Men sleepte ons uit ons oord
Met veel mishandlens tot in Nimes wallen voort,
Daar menigte van volk op ons kwam aangevlogen.
| |
| |
De woede bliksemde uit der meesten dreigende oogen.
Men schimpte en vloekte en schold: Zo moet het roovers gaan.
Villars zal haast al 't land van dat gespuis ontslaan.
Een klein gedeelte, dat met hen was toegeschoten,
Sprak fluistrend tot elkaêr: Helaas! 't zyn Hugenooten!
En hield zyn zuchten en zyn traanen naauw' in dwang.
Inmiddels wierden wy in 't midden van den drang
Al schimpend voortgesleurd, naar duistre moordspelonken,
En daar door 't Bygeloof aan ketens vastgeklonken.
Wy zagen de yslykheid van ons toekomend lot
Met siddring te gemoet, en gaven 't op aan God.
En toen wy waanden dat de Rechters ons ontbooden
Om ons, door koord of vuur, op 't moordschavot te dooden,
Verder tegen Cavalier.
Wierd ons bericht dat ge ons gered had door uw trouw,
En dat men op 't gebergte ons aan u leevren zou.
ô Heilryke ommekeer na doodlyke oogenblikken!
Myn waardige Ouders! laat de rust uw hart verkwikken.
Myn Zusters voorzorg zal....
| |
| |
Ik zie u weêr na eenen korten tyd.
| |
Zevende tooneel.
Cavalier, Cadet, Billard, Catinat.
Hoewel dit groot geluk myn blydschap doet herleeven,
Vind echter zich myn hart aan argwaan niet ontheven.
De vyand ligt geveld, die aanviel op dit oord,
Doch van zyn ovrig volk heeft niemand iets gehoord.
't Is echter zonder reên niet in het veld gekomen;
Dus staat Rolland of ons een nieuw gevaar te schroomen.
Hy is gewaarschouwd van hunn' togt door uw bericht.
'k Acht dat we, als hy, ons in dit hagchlyk tydgewricht
Voor allen overval zorgvuldig moeten dekken.
Hy zond ons volk genoeg om 't leger uit te strekken.
Dat Catinat aan 't hoofd van driemaal vyftig man
De heuvels dekke van Florac tot la Vignan.
Billard bewaake Uzes. Gui trachte Alez te hoeden.
| |
| |
Cadet zal met Valmal zich naar Anduse spoeden.
Saint Hippolite zy betrouwd aan Castanet;
En Ravanel hou' sterk Bagnoles brug bezet.
Stel de andre Hopliên met een wacht aan de uiterste oorden
Van uwe legering, in 't west', in 't zuid', in 't noorden,
Op 't hoogste van 't gebergte; opdat ze aan allen kant
De heuvels overzien zo wel als 't vlakke land.
En zo de vyand waagt zyn benden aan te voeren,
Laat ze op het oogenblik trompet en trommen roeren.
Elk uwer snelle, als hy dat blyk van onraad hoort,
De bergen op of om naar 't aangevochten oord.
Zo dwing' men 's Konings volk den togt eerlang te staaken.
Ik zal op deeze plaats voor uw behoudnis waaken.
Wat jaagt hier Ravanel dus schichtig en ontsteld?
| |
Agtste tooneel.
Cavalier, Cadet, Billard, Catinat, Ravanel.
Wy zyn een' wissen prooi van bloeddorst en geweld.
Wat is 'er gaans, myn Vriend?
| |
| |
ô Doodlykste aller uuren!
Al onze voorraadschuuren,
Ons gast- en wapenhuis...
Viel 't all' in 's vyands magt?
| |
| |
Geef ons meer licht. Spreek op.
'k Zal alles u doen hooren.
Terwyl de vyand hier zyn oogmerk wierd belet,
Verzaamde 't grootste deel zyns heirs zich by Jouzet.
Hem was bericht, helaas! wat holen en wat kluizen
Ons dienden in 't gebergt' tot ruime voorraadhuizen.
Wie kon dit melden? 't Was aan weinigen bekend.
Saint Chatte en Boucaru zyn stichters dier elend.
Wy achtten hen geveld in Nage; doch die snooden
Zyn uit dat dorp van ons naar Montrevel gevloden;
Zy hebben ons verraên ten dienste van het Hof.
Ze ontdekten Montrevel all' wat Rolland betrof.
Zy stichters van ons leed en 't ongeluk myns Vaders!
| |
| |
Zy, zy zyn de oorzaak van het deerlyk ongeval
Dat ons door eenen slag al t'saam verpletten zal.
Rolland was in 't kasteel van Castelneau gebleven,
Van de Oppersten verzeld; en had bevel gegeeven
Al 't land te veiligen door legerpost en wacht.
Helaas! zo min als wy op snood verraad verdacht,
Ziet hy by d'uittogt zich van allen kant besloten.
Hy stelde zich te weer met zyne togtgenooten
In 't zwaar Kastanjewoud, dat Castelneau omringt,
En dekt zich tegen 't woên, dat hem alöm bespringt,
Van achter door 't geboomt, met zyn getrouwe schaaren.
En schoon hun dapperheid hen 't leven niet kan spaaren,
Nog moedigen ze elkaêr, getroosten zich een lot
Dat hen beveiligt voor het martlend moordschavot.
Rolland ziet om hem heen zyn' stoet ter aarde ploffen,
En word in 't einde door een doodlyk lood getroffen.
Hy zwymt, hy geeft den geest, en laat zyn lyk ten roof.
Ach! met hem sterft de hoop op vryheid van geloof.
Toen vloogen fluks dragonders en soldaaten
Tot in het diepst van 't bosch, in moordzucht uitgelaaten;
| |
| |
Daar de onzen hen den grond betwisten voet voor voet.
Doch eereloos verraad vertrapt den sterksten moed.
All' wat zich niet in tyds kon redden, wierd verslagen.
Een deel van hen, die voor zich-zelv' geene uitkomst zagen,
Vlood jammrend hier en ginds, om zich in hol of grot
Te bergen; doch, helaas! hier trof hen 't schriklykst lot;
Dewyl ze door die vlucht de vrouwen ook ontdekten,
Die een' gewissen prooi der felle woede strekten.
De weerelooze jeugd wierd deerlyk omgebragt;
De magtlooze ouderdom op 't jammerlykst geslagt.
Ons gasthuis, opgepropt met zieken en gewonden,
Aan 't moordend rot ontdekt, wierd ook, helaas! gevonden.
Niets wierd door hen gespaard op berg en in valei;
En al dat oord vervuld met deerlyk moordgeschrei.
ô Hemel! is 'er dan geen einde aan onze elenden!
Toen zond de vyand fluks vier onderscheiden benden
Naar al de kluizen waar de voorraad wierd bewaard.
All' wat met zo veel zorg door de onzen was vergaêrd,
Viel hem in handen. Ach! 't was alles hem gewezen.
| |
| |
Ons staat het zelfde lot te vreezen.
Hier baat noch kloek beleid, noch moed, noch tegenweer.
Ons blyft, na deezen ramp, noch troost noch uitkomst meer.
De tyd is kort en dient zorgvuldig waargenomen.
Myn Vrienden! doet terstond de Hoofden saamenkomen,
Met de oudsten van het volk; opdat men in de grot
Beraam' wat oorbaar zy in ons rampzalig lot.
ô Hemel! 'k eer uw' wil. Het past geen stervelingen,
Hoe hen uw weg ontzette, in uw geheim te dringen.
Einde van het vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij