|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Margareta, zittende aan een tafel, met het hoofd rustende op een' neusdoek, die zy in de slinkehand heeft, en die haar aangezicht bedekt; laatende de rechtehand achteloos by het ligchaam nederhangen.
Hooft, in diep gepeins langs de zaal wandelende.
ô Toomeloos geweld! ... Myn Broeder! ... Wreede smarte!
Hy vestigt zyn oog op zyn Zuster.
Beklaagenswaarde Vrouw! ...
Hy wend zich van haar af, en weent.
Hoe treft haar rouw my 't harte!
Hy treed naar haar toe.
Ter zyde.
Ach! wat zeg ik best tot troost! ..
Wie troost zyn Moeder! ach! wie zyn onnoozel Kroost!
Hy vat haar by de hand.
Hoe is 't, Margrete? .. Stel, kan 't zyn, uw droefheid paalen.
pooging doende om op te staan.
Waarom belet men my met hem in 't graf te daalen?
| |
| |
Zy valt weder op haar' stoel in haare voorige houding.
Kan ik niet leeven en niet sterven? aaklig lot!
met een kreet van de bitterste droefheid.
De Ryk! .. op een schavot! ...
't Is voor ons beiden best terstond naar huis te spoeden.
Doch zo men kon vermoeden.
Dat Requesens ons 't lyk...
weenende.
Het lyk... Ach! welk een lyk!
Laat ons verzoeken om het ligchaam van de Ryk,
Opdat wy 't aan den smaad van 't woest gemeen onttrekken.
Indien de zelfde zerk ons beiden mogt bedekken!
Dit denkbeeld zou misschien my troosten in myn' rouw.
Voer, voer dit opzet uit. Nu toont ge my uw trouw.
Ik zal uw' wensch voldoen, voldoe ook myn gebeden;
| |
| |
Bepaal uw smart; hoor naar den Godsdienst en de reden.
Myn waarde Margareet! uw talryk Echtgezin
Eischt al de zorgen van uw trouwe kindermin.
Gy zyt zyn toeverlaat. Helaas! wie heeft het nader
Na een weinig stilzwygens.
ô Ja, ik ken myn' pligt; ik onderwerp me 'er aan.
't Voegt my met dubble zorg de panden gaê te slaan,
Die my tot zegels van myn Weêrhelfts liefde strekken.
Het moederlyke hart zal hen geen hulpe onttrekken.
Maar ach! verbeeld ge u dat de Dwingland dulden zal
Dat wy het overschot vervoeren uit deez' wal,
Het overschot van hem dien ik altoos zal minnen?
peinzende.
Ik twyfel niet... maar... Welk een denkbeeld treft myn zinnen?
Noch éénmaal wederzien, myn dierbaare Echtgenoot?
Zal ik nog eens u blyk van myne liefde geeven;
| |
| |
Waar word gy heen gedreven?
Geef u niet over aan een hartstogt, die u moord.
Indien uw Gaê thans leeft in een gewenschter oord,
Bezweer ik u by hem dat gy u laat bedaaren.
Zyn scheiding, hoe ze u treffe, is slechts voor weinig jaaren.
Gy zult hem wederzien, en, in zyn heil verblyd,
Niet denken aan dit leed.
Hoe lang valt my die tyd!
ô Myn de Ryk! zo gy, gelyk 'er veelen meenen,
Iets na uw' dood vermoogt, verkort, verkort myn weenen!
Maar is 't onmooglyk dat uw Wederhelft nog leeft?
Wie weet welk een gevolg Elvires pooging heeft?
Is 't mooglyk dat ge u nog met haare hulp kunt vleijen!
ter zyde.
Zy heeft ons strikt gevergd niet van dees plaats te scheiên,
Vóór haare wederkomst... zo dit my niet weêrhield...
Ach! waarde Hooft! de Ryk is zekerlyk ontzield.
Elvire heeft geen' moed om my dien ramp te ontvouwen.
| |
| |
peinzende.
Haar lang vertoeven zelf vermeerdert myn betrouwen.
Tegen Margareta.
Zou ze in dit aaklig uur geen' enklen stap bestaan
Om, in de Ryk, haar' Gaê den dood te doen ontgaan?
Had Augulo geen' moed ons onzen ramp te onttrekken?
Ach! Broeder! tracht in my geen vonk van hoop te wekken.
Gy ziet my levenloos zo die word uitgedoofd.
Ik acht de Ryk nog niet van 't levenslicht beroofd.
Dat ik hoop, en reden vind tot hoopen.
Wy zouden 't weeten zo de zaak waare afgeloopen.
Is 't billyk hoop te voên als alles ons begeeft?
ô Hemel! zo myn Echtgenoot nog leeft! ...
Elvire komt; lees zelf ons noodlot in haare oogen.
| |
| |
| |
Tweede tooneel.
Margareta, Hooft, Elvire.
Ik heb de Hoofden van ons heir tot hulp bewogen;
Hen hun gevaar geschetst in dat van myn' Gemaal.
Ik zag hunne eedle ziel getroffen door myn taal.
Myn traanen wekten elk tot billyk medelyden.
ô Hemel! zou uw gunst myn' Broeder nog bevryden!
Zy trokken heen, door Augulo geleid.
Herstel uw' geest, en steun op hun kloekmoedigheid.
Zy zyn te verr' gegaan om weêr terug te treeden.
Misschien te spaê, helaas!
| |
| |
| |
Derde tooneel.
Margareta, Elvire, Hooft, Augulo.
Hoe is 't, getrouwe Vriend! spreek, is de Ryk ontzet?
Ons oogmerk is volvoerd, en de Admiraal gered.
Ach! durven wy geloof aan uwe woorden geeven?
Is 't mooglyk! Hemel! zou hy leeven! zou hy leeven!
Tegen Augulo.
Mynheer! heb ik u wel verstaan?
Hy is in zekerheid. Slaa daar geen' twyfel aan.
tegen Augulo.
Tegen Elvire.
Mevrouw! wat dankbaarheid!
Tegen Hooft.
Ach! stut my, waarde Broeder.
Myn hart, gepynigd door langduurige ongeneugt',
Word thans te sterk beroerd door overmaat van vreugd.
| |
| |
tegen Augulo.
Ei, meld ons toch, hoe is dees redding voorgevallen?
Wy trokken moedig op; ik aan het hoofd van allen.
Een deel van 's Landvoogds wacht stond op het plein geschaard.
Het meeste Burgvolk, uit nieuwsgierigheid vergaêrd,
Hield de oogen staarende op het hofschavot geslagen,
Waar reeds twee lyken van onthoofde Ketters lagen,
Wanneer zich de Admiraal vertoonde in fieren stand.
Hy had de handen los, den hoed in de eene hand.
Hy vestte zyn gezicht meêdoogende op de lyken;
Beklaagde hen, doch liet noch schrik noch afkeer blyken
Voor 't lot dat hem begrimde op dees verachte steê,
En eischte een oogenblik tot storting zyner beê,
Wanneer wy, onverwacht, met uitgetoogen zwaarden,
Verscheenen op het plein, ons om de strafplaats schaarden
En riepen: Spaart de Ryk! In 't eigen tydstip vloog
Eén onzer op 't schavot, voor elks verwonderd oog,
En wierd, vol moeds, gevolgd door veele legergrooten.
De Ryk, door hen terstond in eenen kring besloten,
Wierd spoedig afgevoerd naar een gevangenis,
Waar hy, door hen bewaakt, voor leed beveiligd is.
Zocht u des Landvoogds wacht geen' tegenstand te bieden?
| |
| |
Alfonzo, onbewust van 't geen 'er zou geschieden,
Belette Bovadille ons stout te wederstaan,
En liet, naar onzen wensch, ons met de Ryk begaan.
Hoe heeft zich Requesens in 't vreemd geval gedraagen?
Hy wilde zich, naar 't schynt, niet in de woeling waagen
Toen hy gewaar wierd dat zyn wacht geen' weêrstand bood.
Ook was 't hem onbekend waarüit dit oproer sproot.
tegen Augulo.
Ach! kost gy in dit uur myn' Gaê zyn vryheid geeven!
Dit waar' te stout gespeeld met aller Hopliên leven.
Reeds is te veel gewaagd door 't recht te keer te gaan.
'k Bid u ten minsten my uit deernis toe te staan
Dat wy een oogenblik hem in uw byzyn spreeken.
Ik zorg met reden my in meer gevaar te steeken.
Ach! Augulo! daar ge ons die gunst bewyzen kunt.
Weläan. 'k Zal u voldoen.
| |
| |
Nu ge ons dees beê vergunt...
| |
Vierde tooneel.
Margareta, Elvire, Hooft, Augulo, Henrico.
tegen Elvire.
Mevrouw! de Landvoogd komt.
Ik zal hem hier verbeiden.
tegen Margareta en Hooft.
En ik zal midlerwyl u by de Ryk geleiden.
| |
Vyfde tooneel.
alleen.
Dit onverwacht bezoek ontzet me in deezen stand.
Wie weet.. hy zal de Ryk ligt eischen van myn hand.
Zal ik my als het hoofd van 't eedgespan verklaaren?
'k Vergroot veellicht hierdoor myn' Egaas lyfsgevaaren.
ô Mondragon! wat heeft uw afzyn my gekost! ...
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Elvire, Requesens.
't Is u gelukt, Mevrouw! gy hebt de Ryk verlost.
Gy zyt meestres, 'k beken 't, in muitery te kweeken;
Doch ik zal op zyn' tyd my van die stoutheid wreeken.
Hier heeft geen muitzucht plaats. Denkt gy dat de oorlogsliên
Zich onverschillig aan den vyand offren zien?
Geen van hen allen kan uw vreemd gedrag beseffen.
Het lot van myn' Gemaal stond elk van hen te treffen.
Zou dit het loon zyn van hun trouw en krygsbeleid?
Gy gaaft aan allen reên tot wrevelmoedigheid.
Gy waant, naar 't schynt, dat ik van hen de wet moet wachten,
Of ik een vyand zal verschoonen of hem slagten.
De Vorst word wel gediend in 't muitend Nederland,
Als zelfs zyn Adeldom baldadig t'samenspant,
Om de oproerstookers aan 't geheiligd recht te ontrukken.
Of telt gy deeze daad ook by hun heldenstukken?
Ik zal hen toonen wie in dit gewest gebied.
Uw toorn verblind uw' geest: verwar de zaaken niet.
| |
| |
Elk onzer Edelliên zal, op uw welbehaagen,
Gereed zyn goed en bloed in 's Konings dienst te waagen;
Doch als hun dappre vuist zich-zelve in stryd op stryd,
Tot roem van uw gezag met moed en yver kwyt,
Dan valt het hard, Mynheer, voor hooggeboren Helden,
Hunne onvermoeide trouw met smaad te zien vergelden.
Myn Mondragon strekt van dees waarheid u ten blyk.
Wie streed met grooter moed? Wie leed meer ongelyk?
Wie kan den hoogmoed van uw' Echtgenoot gedoogen?
Waarom verbond hy zich? Wie gaf hem dat vermogen?
Gy zult dit uit zyn' mond misschien het best verstaan.
Zo hy de hand heeft in 't geen hier is omgegaan,
Zo hy een' vyand, dien ik straffen wil, verdedigt...
Hy is nog onbewust hoe wreed hy word beledigd,
En zal met reden zich beklaagen van uw daad.
Toledo heeft hem nooit bejegend met dien smaad.
Hy kende zyn waardy, en vond hem achting waardig.
'k Verstaa u klaar, Mevrouw! Toledo was rechtvaardig.
Maar was dit oproer in zyn Landvoogdy geschied,
| |
| |
De snoode stichters van dien aanslag leefden niet.
Ik zal, zo wel als hy, my-zelven wraak verschaffen.
Wacht u in dit geval onschuldigen te straffen.
Zy ziet Mondragon, en treed hem te gemoet.
Wat vreugd, ik zie u weêr!
| |
Zevende tooneel.
Requesens, Elvire, Christoffel Mondragon.
tegen Elvire.
Tegen Requesens.
Hoe! vind ik u hier, Mynheer?
Men zegt dat gy de Ryk...
De Ryk is, door de zorgen
Van uw verdoolde Gaê, voor zyn bederf geborgen.
't Is my bekend dat zy de muiters heeft genoopt
Deez' moed had ik van haar gehoopt.
Zy heeft zich als de Gaê van Mondragon gedraagen.
| |
| |
Hoe! zullen we in den stryd ons leven telkens waagen
Tot ondersteuning van het wankelend gezag,
En zal de ondankbaarheid ons loon zyn, dag op dag?
'k Heb voor de vryheid van de Ryk myn hoofd verbonden:
En echter word hy door uw' last ter dood gezonden,
En waar' geslagt, had hem Elvire niet bevryd.
Is dit het loon dat ge aan myn trouw verschuldigd zyt?
Ik denk niet dat ik u of iemand raad moet vraagen
Hoe ik my in 't bestier, my toebetrouwd, zal draagen.
Ik weet myn' last, en wat tot 's Konings dienst behoort.
Vereischt des Konings dienst dat gy zyn Hopliên moord?
Heb ik, sints zeven jaar, met zo veel roems gestreden,
In 't veege Middelburg zo veel elend geleden,
Door hongersnood en pest en 's vyands razerny,
Om dus beloond te zyn? of had het, zeg het my,
Tot 's Konings dienst gestrekt, by 't afstaan van de wallen,
Dat al ons krygsvolk waare in Nassauws magt gevallen,
Opdat zyn wederwraak hen allen had geslagt?
Heb ik, in weêrwil van Oranjes overmagt,
Door 't zweeren- dat ik eer, door wanhoop aangedreven,
De veege Vesting aan de vlam zoude overgeeven,
En vechten met myn volk zo lang ik adem had,
| |
| |
Hem niet gedwongen, tot behoudenis der Stad,
Aan my en 't oorlogsvolk een goed verdrag te schenken?
Gy zaagt u nimmer van lafhartigheid verdenken.
Maar waartoe by 't verdrag aan Nassauw toegestaan
Vyf krygsgevangnen van zo veel belang te ontslaan?
Hy had zich moogelyk vernoegd met één van allen.
De nood laat weinig keuze in redlooze ongevallen.
En heb ik, naar uw' waan, aan hem te veel beloofd,
'k Zal myn belofte hem betaalen met myn hoofd.
Het voegt geen' man, als gy, dus met zyn hoofd te speelen.
Uw daad belemmert my. Waartoe u zulks te heelen?
Hen vry te geeven strekt tot hoon van myn gebied;
Aan de andre zy', wat mis ik aan uw diensten niet?
U ligt gewis niet veel aan mynen dienst gelegen,
Zo zy te ligt is om vyf Geuzen op te weegen.
Ik acht uw dapperheid. Ontfang daar van een blyk.
Ik schenk u 't leven en de vryheid van de Ryk.
Men poog', kan 't zyn, door hem Oranje te overreeden
Dat hy u niet meer verge in deeze omstandigheden.
| |
| |
Zal my de Prins van 't woord dat ik hem gaf ontslaan,
Indien gy niet besluit hen allen af te staan?
Men wint ten minsten tyd, en tyd is veel gewonnen.
Waarom niet wel volëind 't geen loflyk is begonnen?
De redding van de Ryk-alléén voldoet hier niet.
Gy weet hoe sterk Oranje op Aldegonde ziet.
Ik ken zyn waarde, en zal hem nimmer overgeeven.
De Ryk zal mooglyk, door erkentnis aangedreven,
U dienst doen in 't geval.
ter zyde.
Men spreek' met d'Admiraal.
tegen Elvire.
'k Verschoon ons oorlogsvolk, ter gunst van uw' Gemaal;
Doch zorg voortaan hen nooit tot muitery te ontsteeken.
Tegen Mondragon.
Ontboei de Ryk terwyl ik zyn' ontslagbrief teeken.
| |
| |
| |
Agtste tooneel.
Ik staa verbaasd, schoon ik my billyk had gevleid
Dat niemand zou bestaan de deugd en dapperheid
Van myn' Gemaal, zo hy aan 't hof verscheen, te hoonen,
Dat ik hem zo veel gunst door Requesens zie toonen.
Ik had deez' ommezwaai zo spoedig niet verwacht.
ô Margarete! ô Hooft! gy ziet uw' rouw verzacht,
Terwyl ik vruchteloos myn Weêrhelft poog te bergen.
Ach! zal ik op myn beurt u bystand moeten vergen?
ô Wreede Requesens! de hofslang schuilt in 't gras.
Gy geeft ons niets dan 't geen uw magt ontweldigd was.
De redding van de Ryk vertraagt alleen ons lyden.
Hoe zullen we Aldegonde en de andre drie bevryden?
De Prins, onkundig hoe myn Echtgenoot zich kweet,
Zal dringen op 't geheel volbrengen van den eed;
En Mondragon zal, door grootmoedigheid gedreven,
In weêrwil van myn smart, zich-zelv' gevangen geeven.
| |
| |
| |
Negende tooneel.
Elvire, de Ryk, Margareta, Hooft.
tegen de Ryk.
't Is door deeze eedle Vrouw dat gy beveiligd zyt.
tegen Elvire.
Mevrouw! myn dankbre dienst is aan uw deugd gewyd.
Ons hart zal, waar het kan, uw' eedlen moed beloonen.
Helaas! 't is meer dan tyd die dankbaarheid te toonen.
Tegen de Ryk.
Myn ziel deelt ongeveinsd in uw geluk, Mynheer.
Myn hulp gaf op deez' dag u aan uwe Egaê weêr;
Ik stortte ligt my-zelf daardoor in meer gevaaren:
Doe ook myn' Echtgenoot door uwen bystand spaaren.
Wat onheil dreigt zyn hoofd, daar niets hem meer verbind,
Zo ras ons vyftal zich door hem in vryheid vind?
De wreede Landvoogd speelt baldadig met zyn leven,
En doet aan u-alléén de vryheid wedergeeven.
| |
| |
Aan my-alléén, Mevrouw? Dit staat niet in zyn magt.
Ach! meld uw' Echtgenoot dat ik hem hier verwacht.
Zyn glori hangt 'er aan om dit ontslag te weeren.
ter zyde.
Tegen de Ryk.
Ik zal terstond met hem hier wederkeeren.
| |
Tiende tooneel.
de Ryk, Margareta, Hooft.
Wat vangt gy aan, myn Lief? Myn hart bezwykt van druk.
Uw lot staat nog aan u. Voorkom uw ongeluk.
Aanvaard de vryheid, u door zo veel zorg verkregen.
De vryheid streelt myn ziel, en strekte my een' zegen
Zo ik ze aanvaarden kon gelyk 't een' krygsman past;
Doch 's vyands loosheid maakt haar aanbod my tot last.
De Prins zal op dien voet my nimmer t'huis verwachten:
Gy brengt den brief my in gedachten,
Die uit Oranjes naam my wierd ter hand gesteld,
| |
| |
Om, als ge in vryheid waart...
Hy schynt iets van belang te schryven.
't Geen hy begeert kan niet voor u verborgen blyven.
Hoor d'inhoud van dit schrift, en wat de Prins verlangt.
Hy leest den brief.
‘Gy zult in vryheid zyn als gy myn' brief ontfangt.
't Valt hard, myn waarde Vriend! uw' dienst op nieuw te vergen;
Doch zou ik u 't belang van 't Vaderland verbergen?
Aan hen, voor wien het Hoofd der Waalen zich verbond,
Hangt 's Lands behoudnis in deez' hachgelyken stond.
Ik kan, van hen beroofd, niets voor de Vryheid winnen.
Breng Mondragon den eed, dien hy my zwoer, te binnen;
Red Marnix boven all', naast God myn rechtehand.
Met hem bezwykt of staat het lieve Vaderland.
Bevry het door uw' moed. Ik weet wat gy zult waagen;
Doch wat u treffe, ik zweer te zorgen voor uw magen.’
Ja, eedle Prins! uw hart betrouwt met recht op my.
'k Zal alles onderstaan opdat ik hen bevry'.
| |
| |
Helaas! kunt gy een' weg tot hun verlossing baanen?
'k Zal Mondragon op 't sterkst om zyn belofte maanen.
Hy scheurt den brief in kleine stukken, en geeft die aan Margareta.
Ontslaa u van dit schrift, eer 't ons gevaarlyk word'.
Ik bid u dat ge op nieuw u in geen onheil stort.
Hoe 't Mondragon ook deer', hy ziet zyn magt beperken,
En kan de vryheid der gevangnen niet bewerken.
Dat hy zich dan voor 't minst aan Nassauw overgeev'.
Dit staat aan hem-alléén, en 't is zyn pligt.
Geloof my, verr' van dat ge uw oogmerk zoud volvoeren,
Vliegt ge in uw' wissen dood.
Waartoe u dus te ontroeren?
Myn heil en onheil staat alleen in 's Hemels magt.
'k Heb als een eerlyk man tot nu den eed betracht,
Dien ik myn Vaderland, als burger, heb gezworen.
| |
| |
Zou my een vryheid, die my schande baart, bekooren?
Zou elk niet zeggen, die my na deez' dag aanschouwt:
Daar gaat de snoode op wien de Prins zich had betrouwd;
Hy liet de Redders van den Staat in 't onheil steeken,
Daar hy hen hoeden kon, met voor hun zaak te spreeken.
Door zyn lafhartigheid ging 't Vaderland ten grond'.
Zo van uw opzet u iet goeds te wachten stond,
Ik zou, geloof myn woord, my moediger gedraagen.
Helaas! gy zult vergeefs uw dierbaar leven waagen.
Herdenk hoe veeg het stond op deezen bangen dag.
'k Beroep me op Mondragon en 't Middelburgs verdrag.
Wat arbeids had men niet om u den dood te ontrukken!
Die daad is u gelukt, ligt zal dit my gelukken.
Ach! wyk met ons van hier; heb deernis met myn smart!
Ik smelt van rouw, en gaat myn rouw u niet aan 't hart?
Doe aan myn liefde recht. Kan ik ze u meer doen blyken
Dan dat ik u ontzegg' met u van hier te wyken?
| |
| |
Zou ik uw dierbre trouw beloonen met de schand'
Dat gy die wydde aan een' verraader van zyn Land?
De Hemel will' die smaad genadig van u weeren!
| |
Elfde tooneel.
de Ryk, Margareta, Hooft, Mondragon, Elvire, Augulo.
de Ryk den ontslagbrief overgeevende.
Geluk, Mynheer! gy kunt naar uw verblyfplaats keeren.
Dit schrift geeft u verlof.
na den ontslagbrief ingezien te hebben.
Maar bleeft ge in Middelburg voor niemand anders borg?
Hoe zal 't met de andren gaan, waarvoor ge u hebt verbonden?
Gy zwygt; spreek op: word ik-alléén terug gezonden?
Stond hun ontslag aan my, zy waren ook gered;
Doch Requesens, niet ik, geeft in dit oord de wet.
Gy moogt nochtans hun lot aan myne vlyt betrouwen.
Gy zult hen-allen haast in Holland weêr aanschouwen.
Gy hebt den Prins reeds lang met deeze hoop gevleid;
Doch wie van hen, Mynheer, is hier in veiligheid?
| |
| |
Ik-zelf verstrek daarvan een onbetwistbaar voorbeeld.
In weêrwil van uw' eed door dwinglandy veroordeeld,
Waare ik gesneuveld had uw Gaê my niet behoed.
Durft gy wel instaan voor het spaaren van hun bloed?
Ik zwyg van 't ongemak dat ze in den kerker lyden.
Zo één van allen sterft, kunt gy dien dan bevryden?
Gy waagt te veel, en had by eed u-zelv' verpand
Om in twee maanden tyds....
Ach! staat dit in myn hand?
Ik zal myn' pligt voldoen. Gy kunt daaröp betrouwen.
't Verheugt my dat wy u in veiligheid beschouwen.
Zeg aan den Prins dat hy kan steunen op myn woord.
Een weinig uitstel brengt somtyds veel zegen voort.
En dikwerf veel verdriets. Kunt gy hen niet doen slaaken,
Dan is 't myn pligt, Mynheer, voor hun behoud te waaken.
Ik eisch, uit 's Prinssen naam, dat ge u naar Holland spoed,
En daar hun redding wacht.
Tegen de Ryk.
Is dit myn' onderstand naar uw vermogen loonen?
| |
| |
tegen Elvire.
Stel u gerust, Mevrouw, ik zal my dankbaar toonen.
Vertrouw my, zonder schroom, het lot van uw' Gemaal.
'k Staa voor zyn leven in, en dat een heusch onthaal,
Zo lang hy by ons is, zyn onheil zal verzachten.
Gy kunt de redding van uw vrienden zeker achten,
Of dat ik me in hun plaats aan Nassauw leevren zal;
Doch gun me een weinig tyds.
U, tegen uwen dank, niet uit dit oord doen scheiden,
Maar zal den uitslag van uw pooging hier verbeiden.
Gy zyt hier in gevaar. Ik bid u, laat u raên,
'k Zal zonder hun ontslag uit deeze burg niet gaan.
Is 't niet genoeg dat gy voor 't onheil zyt beveiligd?
Ik heb zo wel als zy myn trouw myn Land geheiligd;
Ligt met geen' mindren moed dan een van hen gestreên.
Wy hadden één belang en wierden lotgemeen.
Zou ik my schandlyk door een laage daad ontëeren?
| |
| |
Daar zy gevangen zyn, in vryheid wederkeeren;
En dulden dat men dacht in Holland, dat men my
Hier had ontslagen als de minste van waardy;
Dat Requesens niet kon besluiten hen te derven?
Ik zal hier leeven of hier sterven,
Tenzy myn Vrienden ook hun vryheid word' verleend.
ter zyde.
Welk een grootmoedigheid!
Tegen de Ryk.
Gy dwaalt, indien gy meent
Dat uw vertoeven hen tot eenig nut kan strekken.
Poog u, in 's Hemels naam, voor nieuwen ramp te dekken.
Myn waarde Wederhelft! vergun uw Gaê dien troost.
Ach! om myn' bittren rouw, om ons onnoozel Kroost,
Om Vaders droefheid, om de wanhoop van uw Moeder!
Steun op des Hemels hulp. De Hemel zy uw hoeder!
Ach! heb ik vruchtloos my om uw behoud gewaagd?
| |
| |
Geen eedle daad, Mevrouw, word ooit met recht beklaagd.
Elk is met u begaan: laat u door ons beweegen.
Een goede naam verstrekt een' onwaardeerbren zegen.
'k Heb dien behouden in myn treffendst ongeval,
En zweer dat ik hem tot myn' dood behouden zal.
Geen eedle ziel, die de eer of 't leven moet verliezen,
Kan immer twyflen welk van beiden hy moet kiezen.
Hy geeft Mondragon den ontslagbrief terug.
'k Begeer de vryheid niet ten kosten van myne eer.
Ach! 't is met my gedaan!
Die u gevangen nam heeft recht om u te slaaken.
Laat af; ik zal myn deugd om schynreên niet verzaaken.
'k Wacht in den kerker myn verlossing of myn graf.
Beveilig ons, of volg het voorbeeld dat ik gaf.
Hy vertrekt.
| |
| |
ô Hemel! hy vertrekt en laat my troostloos treuren.
Ik keeren? neen, ô neen. Niets zal my van hem scheuren.
Tegen Hooft.
Kom; volg; en wacht met my, voor zyn gevangenis,
Het lot geduldig af dat hem beschooren is.
| |
Twaalfde tooneel.
Mondragon, Elvire, Augulo.
Vertoef, Mevrouw! helaas! gy gaat u vruchtloos waagen.
Nooit heeft een stervling zich grootmoediger gedraagen.
Myn ziel, getroffen door zyn dapperheid en deugd,
Gevoelt om zyn gevaar een grievende ongeneugt'.
Groothartige de Ryk! ik zal uw Vrienden hoeden,
Of Nassauw hun verlies op 't oogenblik vergoeden.
Tegen Augulo.
Getrouwe Vriend, verzel me en sterk my door uw' raad.
Grootmoedigheid keert schaars het woeden van den haat.
Einde van het vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij