|
| |
| |
| |
Jacob Simonszoon de Ryk.
Treurspel.
Door Lucretia Wilhelmina van Merken.
| |
[pagina t.o. 118]
[p. t.o. 118] | |
'k Begeer de vryheid niet ten kosten van myne eer. ......................... Geef my myn keten weêr,
IVde Bedr. XIde Toon.
| |
| |
| |
Toezang, aan de vaderen des vaderlands.
Handhaavers van gezag en orde! Wyze Vadren!
Onwrikbre Zuilen van 't Bataafsch Gemeenebest!
Gy, die 's Lands Vryheid kroont met frissche olyvenbladren,
En Wet en Handvest schraagt in ons beroemd Gewest!
't Is billyk dat ik u den Vryheidminnaar wye,
Wien veelen onder u het Hoofd zien van hunn' stam;
In 's Lands stikdonkren tyd de Baak der Burgerye,
En de onvergangklyke eer van 't magtig Amsterdam.
Toen Dwinglandy, die zich van Alva steun beloofde,
Haar' troon in Brussel vestte, en, met bebloede hand,
De Vryheid, zwaar gewond, van hoed en speer beroofde,
En martelvuuren stookte in 't hart van 't Vaderland;
Ontwaakte Neêrlands Leeuw; en op zyn vreeslyk brullen,
Voelde elk rechtschapen en grootmoedig Batavier
Zyne eedle ziel met trouw voor 't Vaderland vervullen,
En schaarde zich vol moeds by Nassauws krygsbanier.
| |
| |
Zy waaren 't die voor 't Recht des droeven Landzaats streeden;
Zy riepen Vryheid uit voor Nederlands Vorstin;
Die maar' wierd naauw' verspreid, of 't grootste deel der Steden
Blaakte, op hun loflyk spoor, van eedle Vryheidsmin.
De Maagd van Amsterdam was doodelyk verlegen
Of zy den wreeden Graaf, naar haare alöude trouw,
Zou staaven in 't gezag; dan of ze in 't eind den degen
Van haaren Heldenstoet der Vryheid wyden zou:
Dit wanklen had haar 't juk schier op den hals gedrongen,
Ten waar' het beste deel der fiere Burgery
Haar, byna tegen dank, had aan dien ramp ontwrongen;
Men zond de blooheid scheep, en Amsterdam wierd vry.
Het roemryk Rome booge op zyne Heldenschaaren;
Metellus, Scipio, Camillus, Fabius;
Ons Vaderland kan Rome in Dappren evenaaren;
Maar 't roemt met Rome slechts op éénen Regulus.
't Was Jacob Simonszoon, door de Amstelstad verdreven,
Die grootsch dien hoon vergaf; dien hoon vergold met trouw;
Noch Echtgenoot, noch Kroost, noch goed, noch bloed, noch leven,
Te dierbaar hield tot steun van 't ryzend Staatsgebouw.
Waarom, myn Vaderland! hebt gy uw' Rechtbeschermer,
Uw' grooten Burger met geen lauwerblaên bekroond?
| |
| |
Waarom word nog zyn Beeld in helderblinkend marmer
Niet in der Staaten zaal aan 't Nageslacht vertoond?
Of acht ge, ô fier Gewest! het hooger eer te weezen
Dat gy zyn' grooten Naam in uw Geschiedenis
De vreemde Volken doet in gouden lettren leezen,
En dat zyn roem in 't hart des Landzaats veiligst is?
ô Ja. Nooit kon zyn deugd een eedler loon verwerven.
Metaal en steen verderft door 't knaagen van den tyd;
Maar nimmer zal de lof eens Staatsbeschermers sterven,
Aan wien het Vaderland zyn hart ten tombe wyd.
Elk Nederlander aêmt, by de intrede in het leven,
De zucht tot Vryheid in met de allerëerste lucht,
En acht het zich een' pligt den Helden eer te geeven,
Voor welken 't wreed Geweld al siddrende is gevlucht.
De kuische vrouwenschaar' der oude Batavieren
Verëeuwigde in haar' zang der Dappren oorlogsdaên:
Haar dochters vlechten nog den Heldenstoet lauwrieren,
Door wier onkreukbre trouw 's Lands Recht wierd voorgestaan.
Myn zangster vind als zy in hunnen lof behaagen;
Zy, door de onschatbre deugd des Admiraals gestreeld,
Besloot haar dichtpenceel aan zynen roem te waagen;
En schilderde in dees blaên zyn achtingwaardig Beeld.
| |
| |
Haar kunstgewrocht, hoe ruuw, vind, ongevergd, Meceenen.
Men toont aan d'Amstel zucht voor 't Vaderlands tafreel;
De Schouwburg ryst uit de asch-waarïn hy scheen verdwenen,
En voert de Ryk ten toon op 't nieuwgebouwd Tooneel.
Beschermers van 't Gewest waarïn hy wierd geboren!
Gy, onder wier bestuur de Landzaat veilig leeft,
En nooit door 't onrecht zich den rampspoed ziet beschoren,
Die zo veel Braaven in zyn' tyd getroffen heeft!
Beschut de Vryheid. Waakt voor 't Recht van Neêrlands Staaten,
Door goed en bloed ontrukt aan 't woên der Dwinglandy:
Elk uwer zy in nood, tot heil der Onderzaaten,
Den Admiraal gelyk, en kwyte zich als hy!
't Behoud van 't Vaderland moet alles overweegen.
Waakt voor verdrukte deugd. Schraagt weetenschap en kunst.
Uw achtbaar voorbeeld strekke uw kroost zo groot een' zegen
Als u de Ryk verstrekt! Ontfangt zyn Beeld in gunst.
LUCRETIA WILHELMINA VAN WINTER,
geboren VAN MERKEN.
mdcclxxiv.
|
|
Auteursrechtvrij