|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van Hout, van der Does, Raaden, Kapiteinen der Burgery.
Men dient, eer Valdez boô by Leydens achtbren Raad
Zyns meesters last verricht, den hagchelyken staat
Waarïn de Stad zich vind aandachtig te overweegen.
Het ongenoegen is ten hoogsten top gestegen.
't Volk is mistroostig door den honger, die het knelt,
En schimpt op 't schrift, gedrukt op ons papieren geld
Door last des achtbren Raads.
Dit is de vrucht van 't stooken.
Tegen van der Werf.
Had ik myn' zin gevolgd, die toeleg waar' gebroken.
Het volk verwart de zaak; zyn ongenoegen zal
Bedaaren als de Stad bevryd is van haar' val.
| |
[pagina t.o. 54]
[p. t.o. 54] | |
| |
| |
Gy denkt dan nog dat gy de Vesting zult bevryden,
Sints Haviks haar ontviel, die zwoer haar vry te stryden?
Beschimpt ge een' dooden leeuw?
Dit is dan 't loon der trouw?
Strekte elk zo sterk een zuil aan 't wanklend Staatsgebouw
Als Haviks, Allertszoon, en Bronkhorst in hun leven,
De magt van Spanje waar' voorlang als kaf verdreven.
't Gemeene welzyn wierd verdadigd door hunn' moed.
Gelukkig in zich-zelv', geleerd door tegenspoed,
Hield hunne vroomheid proef in 't midden der gevaaren.
De naneef zal hunn' roem in 's Lands kronyk bewaaren.
Zy zyn den ramp ontgaan, die, in deez' zwakken wal,
Ten zy 't verdrag ons redde, ons allen treffen zal.
't Is meer dan zwichtens tyd. Elk hoede zich voor schade.
Men geev' de Vesting op, al waar' 't ook op genade.
Dat stemt geen eerlyk man, die binnen Leyden leeft.
| |
| |
En 't is een Burgerheer die deezen raad ons geeft?
Dit draaft nog hooger dan door snoode muitelingen
Getrouwen van der Does en my naar 't lyf te dingen.
Nu zien wy wie het zyn, wier baatziek zelfbelang
Naar eigen grootheid staat door Leydens ondergang.
Wy zwichten voor 't geweld? wie om genaê moog' smeeken,
Myn ziel beseft te wel wat gruwlen zy moet wreeken,
En om wat wreedheid ik, tot aan myn' jongsten dag,
De wraak des Hemels op den Spanjaard bidden mag.
'k Waar' liever met de Stad door sulpher opgevlogen.
Gyzelf toont door die taal ons Leydens onvermogen.
Neen, dit heet zorgen voor het welzyn van 't gemeen.
Wy hebben eens de Stad kloekmoedig vrygestreên;
En zou men wanklen, nu de vyand op de wallen,
Waar hy het hoofd voor stiet, op nieuw is aangevallen?
Hy smeek' wien 't smeeken lust'; ik stem tot geen verdrag.
Uw yver waar' gegrond, indien men uitkomst zag.
| |
| |
De Handvestschenner vleit, om zich door list te wreeken,
En, onder vriendschapsschyn, ons naar het hart te steeken.
Zo deed hy Egmond, Hoorne, en Batenborg welëer;
Wy kennen zyn bedrog: hier geld geen vleitaal meer.
De Hopliên zyn getroost zich van hunn' eed te kwyten,
En op den muur het spits kloekhartig af te byten.
Wat zou een vergelyk ons baaten? geen verbond,
Hoe sterk gestaafd, dat Phlips, als 't hem geviel, niet schond.
Gantsch Nederland heeft tot zyn schaê zulks ondervonden;
'k Zwyg wat de Spanjaards in America bestonden.
De hulp des Hemels bleek op deezen dag zo klaar,
Dat elk den moed hervat in weêrwil van 't gevaar.
Schoon ik den toestand van de Stad gevaarlyk reken',
'k Denk echter dat men straks de handling af moet breeken.
Dat ons geen list verstrikk': des vyands oogmerk is
Geenszins verdrag te biên, maar wel vergiffenis.
En heeft een volk, dat nooit het Graaflyk recht ontëerde,
Maar slechts zyn eigen recht naar billykheid verweerde,
Vergifnis noodig van zyn' Landsheer? neen, ô neen.
Men gaf 't misbruikt gezag daardoor gelegenheên
Om Neêrlands Steden haar geheiligd recht te ontrukken,
| |
| |
En aller vryheid op het schandlykst te onderdrukken.
Wie slaverny verkieze, ik acht het my tot eer
Dat ik, tot aan myn' dood, de vryheid trouw verweer'.
Welke eene onsterflyke eer voor Neêrlands wyze Staaten
En Held Oranje, zo hun voorzorg ons kon baaten;
En 't offren van al 't land aan 't overstroomend nat
Ten minsten diende tot verlossing van de Stad!
Zou Alkmaars Vest, die 't Land doet van haar' roem gewaagen,
En Spanjes Dwingeland zo fier heeft afgeslagen,
Ons niet doen bloozen, zo de Leydsche burgery
Voor zyn geweld bezweek, en minder deed dan zy?
Hoe stillen wy 't gemor der Castiljaansgezinden?
tegen van Zwieten.
Men legg' hen de inborst vóór van hun geveinsde vrinden,
En toon' hoe weinig hen die vriendschap baaten kan;
Al de ingenomen Steên zyn daar getuigen van.
Dewyl de stedeling toch 't leven moet verliezen,
By de overgaaf der Stad, zo laat ons 't veiligst kiezen;
En wachten op 't ontzet en 's Hemels onderstand.
| |
| |
Hy ziet de Raaden in het ronde aan, die vervolgens zich buigen; en zegt, na een weinig stilzwygens.
Wat heil voor 't lieve Vaderland,
Zo veel Grootmoedigen in Leydens Raad te ontdekken,
Die 't weeren van 't geweld zich doen tot glori strekken!
Tegen van der Does.
Gelei den bode hier op ons verzoek, Mynheer!
| |
Tweede tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van Hout, Raaden, Kapiteinen der Burgery.
De algoede Hemel zie op onze elende neêr!
Zyn hand, die 't ravensnest, daar 't schreeuwt om aas, wil voeden,
Zal Leydens hongrend volk óók in zyn' nood behoeden.
| |
Derde tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, Raaden, Kapiteinen der Burgery, van der Does, de Valdez.
De Hoofden van ons heir begroeten Leydens Raad.
| |
| |
Zy zenden, wel bewust hoe 't hier geschapen staat,
En dat de veege Stad 't bederf niet kan ontvlieden,
My voor de laatstemaal om haar den vreê te bieden.
De naam van vrede klinkt in Leydens ooren schoon;
Maar zeg ons welk een vreê de Stad word aangeboôn.
Zal Spanje in 't eind om ons de benden doen vertrekken,
Die 't kwynend Nederland tot wreede beulen strekken;
Den Staat ontheffen van d'ondraagelyken last
Der schattingen, waardoor de Steden zyn vermast;
Zal 't eens de ketenen van 't vry geweeten breeken,
Geen martelvuuren meer in Nederland ontsteeken,
En laaten aan het volk zyn recht en Godsdienst vry,
Opdat de vreê geen bron van nieuwen oorlog zy?
Dit is geen antwoord op myn' last u voorgedraagen.
Zo Neêrland op dien voet den Vorst om vreê dorst vraagen,
Verstrekte nog die taal tot hoon van zyn gezag.
Ik spreek u van geen Staats-, maar van een Stadsverdrag.
Is Leyden dan geen lid van Hollands achtbre Staaten?
Wy hebben één belang, en zouden wy 't verlaaten
En sterken tot hun schaê het onbepaald gebied!
| |
| |
Gy pleit voor hun belang en ziet het uwe niet.
Myn meesters zoeken u den ramp te doen ontkomen,
Die al de Steden als een vloed zal overstroomen,
Wier onbezonnen drift tot muitzucht saamenspant.
ter zyde.
Ja, muitzucht moet het zyn.
Zich tegen zynen Vorst, door nood geperst, moet weeren.
Doch dit, dit is de vrucht van 't onbepaald regeeren.
Had hy, gelyk men hem zo dikwerf heeft geraên,
De rechten van het Land wat minder wederstaan;
Granvelle min geloofd; geluisterd naar de beden,
Voor zynen troon gestort door Edelen en Steden;
Hy waar' nog door al 't Land gediend tot deezen dag.
Het bleek hoe veel het volk zyn' wettig' Vorst ontzag,
Wanneer 't, in stede van zyne oppermagt te erkennen,
Door Nassauws list verleid, zich op hem aan liet schennen;
Zich schuldig maakende aan gekwetste Majesteit.
Het Land erkent een' Graaf, geen oppermogendheid.
| |
| |
Het zwoer den Koning trouw, en hy zwoer ons 's Lands rechten
Trouwhartig vóór te staan; en dorst hy die bevechten,
Wie schond dan, hy of wy, het vastgestaafd verbond?
Men weet wat Brederoô met de Edelen bestond.
Zy zagen met verdriet de rechten van de Steden
Verachtelyk beschimpt en met den voet getreeden.
Wie hen verweerde wierd vervolgd en uitgeroeid,
En 't vry geweeten zelfs door 't snoodst geweld geboeid.
Men zocht, naar eigenwil, gehaate vreemdelingen
In 't Bisschoplyke kleed de kerken op te dringen,
Om 't inquizitievuur te ontsteeken in ons Land.
Hoe veelen zyn 'er door hun woeden niet verbrand?
Wat heeft der beulen zwaard al schuldloos bloed vergoten?
Dees leeden om 't geloof, die om geloofsgenooten.
Hoe lang heeft Nederland dit met geduld geleên!
Men zag de teekenen van 's volks langkmoedigheên,
Wanneer het wyd en zyd, in kerk en op altaaren,
En beeldenstormers zyn 's Lands braafste burgers niet.
| |
| |
't Gemeen volgt onbedacht al wat de drift gebied.
Zyn woede, door het woên der Geestlykheid ontstoken,
Heeft al het martelbloed op hout en steen gewroken.
'k Misprys nochtans die drift: men moest elkaêr verstaan.
Nooit heeft de bittre twist den Godsdienst nut gedaan.
Ik zie nog minder kwaad in 't woeste beeldvernielen,
Dan in veel duizenden door vuur en staal te ontzielen.
Gy pleit voor muitzucht en voor heiligschendery?
Gy pleit voor snood geweld en zielendwinglandy?
Dit twisten is onnut. Myn meesters trachten Leyden
Aan 't leed te onttrekken dat de storm het zou bereiden.
Voorkom uw' ondergang. 'k Bie u vergiffenis
Zo ruim als ze immer aan een Stad geschonken is.
Dit is de vrede dan die Leyden zou erlangen?
Die schuldloos is, heeft geen vergiffenis te ontfangen.
Wanneer de veege Stad zal vallen door den stryd,
Zal 't krygsvolk u doen zien hoe schuldeloos gy zyt.
| |
| |
Wy zullen dat gespuis van onze wallen keeren,
En tot den laatsten man de vryheid grootsch verweeren.
Wy stryden voor haar recht.
Zeg dat gy daarvoor vast.
Dat vasten doet ons eer; maar 't strekt tot Spanjes last
Dat onze dapperheid op zyne legerwallen
Reeds byna honderdmaal met vrucht is uitgevallen.
Dat baarde u weinig nuts. Gy vleit u met den vloed.
Klim naar uw toorens; zie daar 't water te gemoet.
Doch eer de Vest door 't nat verlossing zal verkrygen,
Zal 't water, 'k zweer u zulks, de schanssen over stygen.
Gy overschryd uw last en dwaalt van 't spoor der reên.
Zo groot een hoon wierd naauw' van Valdez-zelv' geleên.
Ik spreek vryüit, om u aan 't ongeval te onttrekken.
Het deert my Leydens Raad een' prooi te zien verstrekken
Van 's krygsvolks woeste drift, die onverbidlyk woed.
Verschoon de Stad, u-zelv', en spaar der burgren bloed.
| |
| |
Wy zullen welgetroost ons naadrend lot verbeiden.
Men zal u, naar ons woord, weêr veilig uitgeleiden.
| |
Vierde tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van der Does, van Hout, Raaden, Kapiteinen der Burgery.
Gy hoort met welk een' trots de Spanjaard ons beschimpt,
En 's Vorsten dwinglandy, die ons verdrukt, verglimpt.
Dit was de vrede dan die ons wierd voorgedraagen!
Wat heil, dat zulk een vreê door ons is afgeslagen!
Maar zo de vyand tot den storm besluit, Mynheer!
't Is beter eerlyk in 't verdedigen te sneeven,
Dan Leyden aan het woên des krygsvolks op te geeven.
| |
| |
Doch zo men 't stormen kon verhoeden door beleid.
't Waar' nut, en stuite ligt den ramp aan ons bereid.
Gy weet waartoe myn Nicht zich ophoud in de Veste,
En hoe ze in 't lang Beleg zich kweet ten onzen beste;
Dat Valdez haar bemint en zy hem huuwen zal.
Men zoeke, uit naam des Raads, haar aan in 't ongeval;
En doe haar met den bode, eer hy terug keert, spreeken.
Haar trouw is in den nood ons meer dan eens gebleken.
Zou door haar tusschenkomst zich Valdez laaten raên?
Zy zal all' wat zy kan tot Leydens heil bestaan.
Van alle rampen staat ons 't stormen meest te vreezen;
En, schoon haar voorspraak wierd door Valdez afgewezen,
Weläan, beproeven we op deez' dag
Of liefde en deernis by een' Spanjaard iets vermag.
tegen van der Werf.
Myn Vriend, ik zal terstond haar in de zaal geleiden.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van der Does, Raaden, Kapiteinen der Burgery.
Romero zal gewis niet meer met stormen beiden.
't Verveelt hem dat hy reeds zich op de Vest niet wreekt.
Ligt dat dit tusschen hem en Valdez tweedragt kweekt.
Wy weeten dat ze alreeds, door eerzucht aangedreven,
Elkandren blyken van de hevigste afgunst geeven.
| |
Zesde tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van der Does, Raaden, Kapiteinen der Burgery, van Hout, Magdalena.
't Is Leydens Raad, myn Nicht! die u door my begroet.
De deernis, die uw ziel om onzen toestand voed,
Deed ons besluiten om, in de algemeene smarte,
| |
| |
Een steun te zoeken in uw trouw en Hollandsch harte.
Ligt is 't behoud der Stad dit uur in uwe hand.
Myn ziel vind haar geluk in 't heil van 't Vaderland.
Een Nederlandsche vrouw waardeert en kent haar pligten.
Maar ach! wat kan ik thans tot Leydens heil verrichten?
Men heeft den boô gehoord en hem zyn' eisch ontzegd.
De Raaden zyn getroost voor 's Lands geheiligd recht
Kloekmoedig pal te staan, en in de Vest te sneeven,
Eer dan haar aan 't geweld des vyands op te geeven.
Doch Valdez dreigt den storm; en, zo hy dien bestaat,
Is 't hagchlyk of de Stad daardoor niet overgaat.
Zo dit gebeurt, zal hier de moedwil alles vellen.
Gy hebt tot aan dit uur het stormen uit doen stellen.
Spreek Valdez afgezant op ons verzoek, en tracht
Ons voor geweld te hoên, ten minsten deezen nacht.
Myn hart had zich gevleid de wreede krygsëlenden
Door een gewenscht verdrag van Leyden af te wenden;
De Stad te veiligen voor haar' gedreigden val.
Ik heb my, op die hoop, besloten in deez' wal.
Doch nu men in den Raad tot noodweer blyft besluiten;
Nu ik door geen verdrag het ongeval kan stuiten,
| |
| |
Zal ik, hoe weinig vrucht ik van myn voorspraak wacht',
Den Raad voor 't minst doen zien hoe hoog ik Leyden acht.
Ach! doe den vyand door uw beê den storm vertraagen:
Beveilig dus de Stad, de burgren en uw magen.
Wat roem verkrygt ge, ô Moons! zo onze hoop gelukt!
Heeft Kenau Hasselaar haar' naam den tyd ontrukt,
Door Haarlem vóór te staan in't kloek doch vruchtloos stryden?
Wat eer wacht u, indien gy Leyden kunt bevryden!
| |
Zevende tooneel.
van der Werf, van Zwieten, van Noorden, van Baarsdorp, van der Does, van Hout, Magdalena, Raaden, Kapiteinen der Burgery, Elizabeth.
Wat jaagt u hier, myn Kind?
Gedreven door myn' pligt,
Breng ik den achtbren Raad een aangenaam bericht.
Het water is alreeds byna een' voet gewassen.
De dappre vlooteling zoekt op die kans te passen,
En valt den Kerkweg aan. Het akelig gerucht
| |
| |
Van 't weêrzyds krygsgeschrei vervult alöm de lucht.
'k Begaf my naar den wal en op den Monniks-toren:
Ik zag van daar 't gevecht; gy kunt nog 't schieten hooren.
't Volk schreit van blydschap op de straaten; groot en kleen
Vliegt naar de kerken, om met zuchten en gebeên
Te smeeken dat de vloed den Kerkweg dóór moog' dringen,
En 's Hemels dierbre gunst de dappre vlootelingen
Genadig bystaa in den hagchelyken stryd.
De vloed bruischt sterker aan en wast van tyd tot tyd.
De lucht is dik bezet met nevelen en buijën.
De wind steekt hevig op en trekt steeds meer naar 't zuijen.
Dit geeft den Burger hoop op 't langgewenscht ontzet.
Algoedheid, staa ons by! verhoor des volks gebed!
tegen Elizabeth.
Uw tyding doet de vreugd in 't hart des Raads herleeven.
Komt, laat ons eensgezind naar Leydens muuren streeven,
Om by der hand te zyn zo 't wierd vereischt.
Tegen Magdalena.
Spreek Valdez boô, en tracht den storm toch af te raên.
| |
| |
| |
Agtste tooneel.
Magdalena, Elizabeth.
Myn Hartvriendin! wat vreugd, na zo veel tegenspoeden!
Och of de Hemel ons voor 't onheil wilde hoeden!
Gy zwygt; en gy verbleekt. Wat deert u? Wat gaf reên
Vriendin! ... ach! laat me alleen.
Schuwt gy myn byzyn? hoe! ...
Mag ik uw onderhoud met Valdez boô niet hooren?
Hebt gy geheimen die ge Elizabeth thans heelt,
Daar ge anders haar 't geheim uws harte mededeelt?
Na een weinig stilzwygens.
Zie of myn hart u durft betrouwen.
't Is Valdez-zelf dien ik terstond hier zal aanschouwen.
Wat zegt ge? Valdez! Hy! dit moet de Raad verstaan.
| |
| |
haar wederhoudende.
Vertoef. Helaas! gy zoud ons allen doen vergaan.
Moet ik u by 't behoud van Stad en volk bezweeren....
| |
Negende tooneel.
Magdalena, Elizabeth, de Valdez.
Waartoe belet men my weêr naar ons heir te keeren?
'k Zocht u nog eens te zien, eer gy de Stad verlaat.
Hemel! Is 't myn Bruid die my verraad?
Kunt gy myn ziel van die lafhartigheid verdenken?
Neen, vrees niet dat ik ooit myn deugd en trouw zal krenken.
't Geval heeft myn Vriendin in dit vertrek gebragt
Terwyl ik u verbeide; en 't stond niet in myn magt
U by ons laatst vaarwel te onttrekken aan haare oogen.
tegen Elizabeth.
Mevrouw! zo u 't gevaar der Vest ooit heeft bewogen;
Zo gy belang in 't heil van uwen Vader stelt;
Indien uw veiligheid in 't minste by u geld;
| |
| |
Myn Hartvriendin! laat dit verzoek u niet bezwaaren.
De Raad heeft Spanjes bode een vry gelei verleend;
En is die afgezant een ander dan gy meent,
't Is buiten u, en kan tot niemands nadeel strekken.
Tegen Valdez.
Stel u gerust, Mynheer! zy zal u niet ontdekken.
Maar meld me, eer gy vertrekt, wat ge eindlyk zult bestaan.
Men dwingt my tot den storm. 't Is met de Stad gedaan.
Men weigert fier 't verdrag, en luistert naar geen reden.
Men hoont myn' Vorst en my door bitsche oploopendheden.
'k Heb all' wat ik vermogt tot heil der Vest verricht.
Verwyt voortaan my niets. Vaar wel; ik ken myn' pligt.
Is 't Valdez, die altoos de onnoozlen zocht te hoeden,
Die in dit uur besluit des krygsvolks heilloos woeden
Te sterken door zyn' last? zal hy de droeve Stad,
Alreeds door pest verzwakt, door honger afgemat,
| |
| |
En neigende ten val, door stormen overheeren?
Zal hy het ovrig volk doen door het staal verteeren,
En verwen met hun bloed de aan my verloofde hand;
En stichten voor myn oog een' onuitbluschbren brand?
Zal hy, om de yslykheên des oorlogs saam te mengen,
Des krygsvolks heilloos woên op vrouw en maagd gehengen;
En wisschen op één' dag al zyne deugden uit?
Zal hy in deezen stand de aan hem verloofde Bruid,
Bezweken door verdriet by haar geslagte magen,
Waarvoor zy vruchtloos bad, begroeten en behaagen?
Is dit de huwlykspraal die hy voor haar bereid?
Gy schildert my vergeefs des oorlogs aakligheid.
'k Ben schuldloos nu de Stad zich-zelve wil verderven.
Wat kon myn zorg, wat kost gy-zelf op haar verwerven?
Men vloekt op 's Konings magt en loont myn gunst met smaad.
Wyt my het onheil niet; neen, wyt het Leydens Raad.
Die Raad volbrengt zyn' pligt en tracht de stedelingen
Romeroos wreed geweld, zo 't mooglyk is, te ontwringen;
Die korts nog blyken gaf van zyn moorddadigheid
In Leeuwtjes deerlyk lot, met recht door elk beschreid!
Ik heb tot tweewerf toe een' burger brood doen geeven,
| |
| |
Die, om zyn veeg gezin te houden by het leven,
By nacht de Stad ontzwom, en spys zocht by myn tent.
Ach! Valdez, toon uw deugd; voorkom al 's volks elend.
Indien de Stad bezweek, gy zoud, hoe 't u mogt deeren,
Noch plondering, noch moord, noch schennis kunnen weeren.
Bekoort dit schouwspel 't oog van een' grootmoedig' Held?
Bekoort het u, die in de deugd uw glori stelt?
Ach! zo gy Magdalene ooit liefde hebt gedraagen,
Verschoon de Stad om haar! verschoon ze om haare magen!
Gy hebt de Vest reeds in uw magt. Helaas! zy zal
Haast zwichten voor al 't leed dat woed in haaren wal.
Moet uw verloofde Bruid in 't stof uw kniên omärmen,
U smeeken dat uw gunst zich haarer wil erbarmen?
Aanschouw myn traanen. Zie dit afgetreurd gelaat.
'k Verkwyn uit angst voor 't lot dat ons te wachten staat.
Hoe! knielt gy, Magdalene! ik zal dit nooit gedoogen.
Wat zou uw voorspraak niet op Valdez hart vermogen?
Doch 't stemmen van uw bede is niet in myne magt.
Voor 't minste, keer den storm om my nog deezen nacht!
Laat af; men voed alreeds het schandlykst achterdenken,
| |
| |
Dat gy my mynen pligt in 's Konings dienst doet krenken.
't Bevordren van myn schande is u tot weinig eer.
'k Wil liever nuttig zyn dan blinkende, Mynheer!
'k Misgun u niet de Stad gelyk een held te winnen;
Maar nooit, zo lang ik leef, komt gy daar stormend binnen.
Neen, gy zult, na dit beweenlyk uur,
Uw troostelooze Bruid aanschouwen op den muur.
Ik-zelf zal in de spits de stormers tegentrekken,
En helpen dus de Vest voor hunnen aanval dekken.
Of zo de zwakke muur door 't stormen nederstort,
En de ingang voor uw volk daardoor ontsloten word,
Zult gy my in de bres voor haar behoud zien stryden;
Totdat een van uw volk, ontbloot van medelyden,
Zyn schitterende kling doet rooken van myn bloed:
Dan kunt gy-zelf, aan 't hoofd van al den woesten stoet,
Myn stervend leven door uw eigen voet vertreeden.
Dan zal ik u niet meer vermoeijen met gebeden.
Wat zegt ge? ô Hemel! Ach! met welk een bittre smart
Doorgrieft uw wanhoop my! Bedaar; gy kent myn hart.
| |
| |
Bedaar; ik zal om u, ik zweer 't, het stormen staaken.
't Verschilt my niet wie my verheffen mooge of laaken;
Zo Magdaleen my mint, is 't Valdez roems genoeg.
Blyf altoos my getrouw; en, hoe de Hemel 't voeg',
Ik zweer u dat ge u nooit zult over my beklaagen.
Verlaat u op myn zorg voor u en voor uw magen.
Haar omhelzende.
Vaar wel; 'k verlaat my op uw woord.
| |
Tiende tooneel.
Magdalena, Elizabeth.
Magdalena omärmende.
Myn dierbre Hartvriendin, hoe heeft me uw deugd bekoord!
De algoede Hemel kroone uw onnavolgbaar poogen!
Gy zyt dit oogenblik een Engel in myne oogen.
Ach! was gantsch Neêrland van uw trouw als ik bewust!
'k Volbragt myn' pligt. Men gaa. Waar vind myn hart nog rust!
Einde van het derde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij
