|
| |
| |
| |
De jaargetyden.
De lente.
Ik zing, tot glori van den Schepper der Natuur,
Het jeugdig Lenteschoon, het Zomerzonnevuur,
Den rykdom van den Herfst, des Winters heerschappye;
Al 't mildgeschonken nut van ieder Jaargetyê.
ô Lente, morgenstond van 't pasherboren jaar,
Die, door het wys bestier van God, den Zegenaar,
Den grondslag jaarlyks legt van zo veel zegeningen!
Van uw bevalligheên lust my het eerst te zingen.
Gy, die in hoogen staat, in weelde uw dagen slyt,
En van de wondren der Natuur onkundig zyt,
't Zal u geene onëer zyn naar veldmuzyk te hooren;
Virgiel kon vorst August en 't prachtigst hof bekooren,
| |
| |
Toen Romens oor verrukt zyn veldgezangen vong,
En hy in 't stadsgewoel het nut des landbouws zong:
Herken, tot welk een' top van eer ge ook zyt verheven,
Natuur, uw moeder, en de voedster van uw leven.
De norsche Winter wykt naar 't altooskille noord';
Hy wykt, en prest zyn heir, de felle stormen, voort;
Zy volgen op zyn' wenk, verlaaten all' de weijen,
Het zwaarbesneeuwd gebergt', de huilende valeijen,
En 't uitgeplonderd woud. Onze aard' word door den stoet
Van zachte koeltjes op het minnelykste ontmoet,
Terwyl de sneeuw versmelt tot kabbelende beeken,
En de eerste spruitjes 't hoofd door aard- en kleikorst steeken.
Het jeugdig Jaargety' ziet zuchtende in het rond
Wanneer het windenheir somtyds den avondstond,
Op 's Winters traage vlucht, nog hevig durft bestormen,
Of by het morgenlicht den bleeken dag misvormen;
Dan kwynt het teêr saizoen, door bui op bui ontroerd.
De schuwe roerdomp durft, naar poel en plas gevoerd,
Het yzelig moeras naauw' met zyn' bek doorbooren,
Dat, dreunende op zyn stem, zyn bromming schynt te smooren;
Daar reeds 't pluvierenheir, voorbaarig aangesneld,
Zyn' gids en roeper volgt langs 't luistrend duin en veld.
| |
| |
De naderende zon, die uit de azuuren zaalen
De wentlende aard' beschynt met koesterende straalen,
Die jaarlyks haaren loop door zespaar teekens richt,
Ontwykt de visschen thans, en haar verkwikkend licht
Word vrolyk door den ram en door den stier ontfangen.
De dampkring, in wiens ruim de wolken dryvend hangen,
Vergunt, min t' saamgepakt, den vochten steiler vaart;
Verspreid alom een kracht die leven kweekt en baart;
En 't helder wolkfloers dekt met zuiverwitte glanssen,
Daar 't luchtig opwaarts ryst, de onmeetelyke transsen.
Nu vliegen wyd en zyd de vlugge windjes uit:
De drang der lucht word door geen aardkorst meer gestuit.
Dit doet den veldeling, verlangens moê, herleeven.
Hy, door des Winters woede uit beemd en veld gedreven,
Sloot zich in hut en stal met gade en kroost en vee,
En vond in 't bar saizoen daar spys en legersteê.
In 't midden van de stulp vernoegd by 't vuur gezeten,
Na dat zyn zorg voor 't vee hem zwoegen deed en zweeten,
Word zyn eenvoudig hart door gulle vreugd gestreeld,
Daar ongeveinsde trouw zyn gade in de oogen speelt,
Natuur 't onnoozel kroost van oudermin doet gloeijen,
En 't vee zyn dankbaarheid hem toont door vriendlyk loeijen.
| |
| |
Hy, daar zyn nedrig dak het buldrend jaargety'
Verduurde, laat alreeds zyn wenschen, vry en bly,
De Lente zelfs vooruit, naar veld en akkers zweeven.
Thans gaat de stulpdeur op: hy doet zyn ossen streeven
Naar 't land daar 't kouter korts bevroren lag in de aard'.
Hoe willig word het juk door 't yvrig vee aanvaard,
Genoopt door 's leeuwriks stem en 's bouwmans veldgezangen!
Zie hoe hy bukkend leunt; hoe hy de traage gangen
Van 't blinkend kouter stuurt, dat, scherp, den kleigrond scheid,
De kluiten ommekeert en langs de vooren spreid.
Zie d'Arbeid dag op dag dus tyd en vlyt besteeden.
De zaaijer treed te veld, stapt voort met traage schreden;
Hy werpt het dierbaar zaad in 's aardryks vruchtbren schoot,
En de egger sluit het spoor van zynen veldgenoot.
Nu heeft de mensch voldaan. Bekroon zyn werk, ô Hemel!
Daal neder, zilvren daauw! versprei uw zacht gewemel,
Zoel windje! en gy, ô zon, die de aard' weêr leven schenkt!
Gy, lentevlaagjes, die de dorstige akkers drenkt!
Doet, daar we in u Gods gunst en liefde en zorg bemerken,
Doet tot dat heilryk einde uw' invloed medewerken!
De malsche lentegeur vervult niet slechts de lucht;
De sterke kracht der zon dringt door in ieder vrucht,
| |
| |
Zelfs tot in 't diepst' verblyf der groeijing en der werking.
De uitwaassemende kracht zet zich, door die versterking,
Wyd uit; tot dat ze allengs, langs de opgelokene aard',
Zichzelve in duizenden van kleuren openbaart;
Maar allermeest in u, bevallige kleedaadje
Der lagchende Natuur! gewenschte veldsieraadje!
Gezichtversterkend groen, dat de evenmaatigheid
Van schaduw en van licht zo liefelyk verspreid!
Zie langs het vochtig veld het floddrend windje danssen;
Het speelt in gras en loof met kleuren en met glanssen;
Het sluipt en zweeft en snelt ten schuinen heuvel op.
De hagedooren bloeit. De boschjes, reeds in knop,
Ontrollen 't jeugdig groen, tot dat ze, in 't einde ontsloten,
De koeltjes noodigen op bladenryke looten,
Die 't wild ter schuilplaats zyn, dat door de takjes speelt,
En 't vluggevederd choor, dat door zyn' zang ons streelt.
De lusthof, door Natuur gesierd met al de kleuren
Van 't jeugdig jaargety', vervult de lucht met geuren,
Daar pas 't begin der vrucht uit bot en knopje puilt,
En onder 't sierlyk blos bevallig zich verschuilt.
De mol, die, byna blind, door rusteloos te slaaven
Zich weet een legerplaats in 't aardryk uit te graaven,
| |
| |
Strekt uit dat middenpunt zyn kronkelende paên,
Zyn galeryen uit door veld en tuin en laan.
De koestering der zon, die 't loof van boom en struiken
Versterkte, doet allengs ook 't rupsenheir ontluiken,
Dat in zyn zaaden sliep, of roerloos lag bedekt.
Maar hebt ge ooit, ô Natuur! dit teêr geslacht verwekt,
Door slooping, door 't verderf van andren uwer telgen?
Schenkt gy aan deez' 't bestaan door geenen uit te delgen?
ô Neen, de Alwysheid zelf heeft, door haar wondre hand,
Elk soort op eedler wyz' het leven ingeplant.
Elk soort teelt zyns gelyk; maar dikwerf schenkt de broeijing
Van rotting en bederf 't ontluikend leven groeijing.
Wie zou, ô teêr geslacht, dat, naauwelyks bespied,
Gehuisd in 't hart der vrucht, een' overvloed geniet
Door ons aan u misgund! uw vormverwisselingen
Zich schaamen gaê te slaan, daar de Oorzaak aller dingen
In u ons wondren toont van haare almogendheid?
Wie kan, ontelbaar heir, zo uitgestrekt verspreid
In water, aarde en lucht, op dieren, planten, bloemen!
Wie kan uw soorten, wie uwe eigenschappen noemen?
ô Nedrig rupsje, dat zo traag ons oog ontsluipt!
Natuur heeft, daar ge op agt of meerder voeten kruipt,
| |
| |
En naar hunn' stand uzelv' in bogt by bogt moet wringen,
Uw wonder kunstgestel gevormd van zespaar ringen.
Gy ademt, op haar' wenk, van 's levens eerst begin,
Aan iedre zy' de lucht door negen monden in.
Met welk een siersel heeft ze uw ligchaam niet beschonken!
Zy doet met kleur by kleur uw schoon bekleedsel pronken,
Met groen, met rood, met geel, met blaauw, met graauw, met zwart;
Gestreept, gestipt, gevlakt, of onderéén verward.
Hoe graag, hoe rustloos knaagt het teêr en jong gebroedsel
De malsche bladers door, het pasöntloken voedsel!
Die neemen de ochtendstond en 't zinkend daglicht waar;
En deeze alleen den nacht. Was, nooitverzaade schaar!
't Viervoetig dierenheir in honger dus aan 't woeden,
Al 't groeibre was te min om hen en ons te voeden.
Wy zien uw leven tot volkomenheid gesterkt
Naar dat of Lente of Herfst zulks kort of lang beperkt.
Gy, bloedeloos geslacht! zoud ge onzen geest niet streelen
Door 't wonder stelsel van uw innerlyke deelen,
Dat ons in ieder ring een kunstig hart ontdekt,
Die als een keeten langs den rug zyn uitgestrekt.
'k Zie door uwe aderen geen bloed maar vocht zich spoeijen;
Dien stroom altoos naar 't hoofd en nimmer neêrwaarts vloeijen.
| |
| |
Wat zy', wat spinsel welt gestaêg u uit den mond,
Doordien dit vloeijend vocht zich voor ons oog terstond
Tot draaden stremt! Wat toont ge aan ons een reeks van wondren!
Gy poogt in veiligheid uzelven aftezondren
Tot wissling van gedaante in uwen zwakken staat,
Waaröp uw ingewand, als nuttloos, u verlaat.
Gy spint uzelv' in zyde, of uitgeplukte hairen;
Of vleit en rolt uzelv' in t' saamgevouwen blaêren;
Of bouwt van mos en bast een eng en kunstig huis;
Of schuilt in tronk of muur; of zoekt in de aarde een kluis.
Waar zyn, ô rupsje! uw hoofd en voeten? Waar uw monden
Waardoor gy adem haalde? en daar gy, als omwonden,
Daar ge als omzwachteld ligt, vloeit nu door alle uw leên
De vochtstroom anders om, van boven naar beneên.
Het rupsje byt in 't eind', verwonderlyk herboren,
Den dop en 't spinsel door, waarïn het scheen te smooren;
't Herleevend wezen spreid, zyn vryheid bly bewust,
De vlerkjes uit, daar 't nog op die omkleedsels rust.
Maar welk een groot verschil doet ons Natuur bespeuren!
Hoe onderscheiden zyn kapel en rups in kleuren!
Zy schonk aan 't zelfde diertje, in ieder levensstaat,
Uit haaren overvloed, een vreemd en nieuw sieraad.
| |
| |
Hier heeft een breede rand de vlerken grootsch omtoogen,
Met vedren overstrooid, gesierd met glansryke oogen;
Zy schittren, opgetooid met zilver en met goud.
Op deeze vleugels zweeft de min door hof en woud.
Vind de een hier in de vlugt zyn dertelende gade,
Den andren komt beleid, of kracht, of moed te stade,
Daar ze op gebloemte en kruid hun leger zien gespreid.
't Vernieuwd geslacht, verwekt met wondre vruchtbaarheid,
Ziet zich, in welk een' staat, hoe schoon het ook moog' pronken,
Aan 't graag gevogelte, aan elkaêr tot spys geschonken.
Hier strekt gy aan 't gewormte, ô rupsje! een' ryken buit;
Ginds valt een tor u aan, en zuigt u gretig uit;
En somtyds kweekt en voed gy zelf in de ingewanden
Een heir dat u verslind met scherpgewette tanden.
De vlieg, die om u zweeft, u opspoort in haar vlugt,
Valt u wreedaartig aan, uit liefde tot haar vrucht;
Zy waagt haar' angel in uw ringen door te booren,
Daar ze u voor 't kroost tot nest en voedsel heeft gekoren;
Zy stort in ieder wonde een ei; en 't jong gebroed
Dat in uw ingewand zich met de deelen voed
Waarvan zich 't popje vormt, schynt naauwlyks u te plaagen,
Totdat het woedende u, zyn voedster, durft doorknaagen;
| |
| |
Maar sterker roofgeslacht vind weêr in hen zyn' buit.
Eene andre moeder kiest, door de eigen zucht, u uit;
Doet slechts een enkel zaadje u op het ligchaam kleeven;
't Ontloken kroost, dat u zich vind tot spys gegeeven,
Doorboort u, leeft in u, opdat in 't einde een vlieg,
In plaats van uw kapel, 't opmerkend oog bedrieg'.
't Heeläl, vol leven, zien we alom het leven baaren.
In dichte nevels, die langs 't vlak des aardryks waaren,
Door 't slymerig moeras al rookende verspreid,
Word, schoon ze ons doodlyk zyn, het leven uitgebreid.
In holen, voor het licht der zon altoos gesloten,
Schuilt leven. De aarde brengt, doorwroet en opgestooten,
Somwyl een nieuw geslacht voor ons verbaasd gezicht.
Een talryk huisgezin poogt, daar 't een wooning sticht
Op 't blad van eene bloem, zyn kunstgebouw te sieren.
De zuure vochten zyn vervuld met duizend dieren;
De stroom, hoe klaar, de lucht, hoe zuiver ze ons ook schyn',
Is vol van schepslen, die alleen hen eigen zyn.
Ja, diertjes leeven staêg op diertjes; zyn by trappen
Zo naauw verbonden door de zeldzaamste eigenschappen,
Dat, zo de kleinste soort haar wonderbaar bestaan
Verloor, de grooter soort zou kwynen en vergaan.
| |
| |
't Vergrootglas toont hen ons. Het kan de leerzucht streelen
Het kleine leven, op verbaazende tooneelen
Zo schoon geplaatst te zien, door Hem, wiens wyze zorg
Een talloos schepslenheir voor ons gezicht verborg.
Wierd in het bol kristal van onze kunstryke oogen,
En in hun glazig vocht de lichtstraal meer gebogen,
Op korter afstand 't beeld, dat van elk voorwerp straalt,
Op 't netvlies door het licht, door 't kruissend licht gemaald;
Geen wreemlend stof zou dan aan 't kortziend oog ontwyken,
Maar 't zou ook 't sterrenheir in 't luchtruim nooit zien pryken;
Dan wierden onze schreên door ramp en vrees gestuit.
Ontfing op grooter schulp ons oor het schel geluid;
Deed dit het trommelvlies in vlakker strekking trillen;
Of moest het min zyn kracht in 't hol des doolhofs spillen;
Wierd min zyn toon bepaald in 't kronklend slakkenhuis,
Het snaartuig van 't gehoor wierd door 't gestaêg gedruis
Van 't schepslenheir ontsteld; niets zoude voor onze ooren
Dan flaauw geluid van verr' verstaanbaar zyn te hooren.
Vermeetlen, gy wier waan het werk der hoogste Magt,
Als of gy rechter waart, of nut- of noodloos acht!
Onkundigen! durft gy 't gewrocht der Wysheid doemen,
Waar van zelfs 't kleinste deel, hoe schrander ge u moogt roemen,
| |
| |
Uw eng bepaald vernuft volstrekt te boven gaat?
Spreekt. Zou een vlieg met recht het kunstig bouwsieraad
Eens tempels laaken? neen. Hoe kunt gy dan vermoeden
Dat ge, aardworm! 't oogmerk van uw' Schepper kunt bevroeden?
Had gy de afhangklykheid der dingen opgemerkt,
Hoe alles door den band van overéénkomst werkt,
Dan zoud ge ontwyfelbaar niets nutteloos ontdekken.
Had gy gezien hoe ver de schakelen zich strekken
Der wezensketen, die van 't edelst schepsel daalt,
Tot daar het louter niet het uiterst eind' bepaalt;
Indien ge uzelven kende, en in bespiegelingen
Wist tot de springveêr van dat kunstwerk door te dringen,
Dan boogt ge in dankbren lof u vol verwondring neêr.
De Schepper schonk u licht; gebruik het; geef hem eer.
Laat ons den engen kreits van gaarde en hof ontwyken,
Daar wy het open veld met koelen daauw zien pryken;
Daar 't windje van het loof de heldre droppels strooit;
En laan en wandelpaên, met eglantier getooid,
Den geur van 't levenssap der kruiden, over weijen
En akkers, op den aêm der koeltjes wyd verspreijen.
Of daar men van den top eens heuvels, stad en land
In 't schoonst tafreel beschouwt, en 't veld, van allen kant,
| |
| |
Zich toont als met één vlaag van bloesem overregend,
Waarin 't vooruitgezicht, vol hoops, den Herfst reeds zegent.
Het stormenbaarend noorde is in zyn magt gefnuikt,
Nu 't krachtloos windenheir in zyn spelonken duikt.
Het zachte zuiden doet zyn wolken herwaarts spoeijen,
En door 't verdund gewest des zoelen dampkrings vloeijen.
Eerst schynen ze aan de kim een' flaauwen kring te slaan,
Dan met een traage vaart in 't luchtruim op te gaan,
Maar straks door meerder damp vergroot, op één gedreven,
Zien wy haar van rondom al hoog en hooger zweeven;
Totdat zy, t' saamgevloeid, aan 't halve hemelrond
Een' avond scheppen in een' lentemorgenstond;
Geen' avond, die, geducht door felle wintervlaagen,
Den stoutsten stervling zelfs een' doodschrik aan kan jaagen,
Maar eenen avond, die, beminnelyk en zoet,
De wenschen der natuur en onze hoop voldoet.
't Verflaauwde windje zwygt: men hoort geen koeltjes speelen
Door 't loofryk kreupelbosch of hooggetopte abeelen:
't Is stil, 't is alles stil: geen blaadje word gestoord
Daar 't zachtste luchtje zelfs zyn zachtste zuchtje smoort,
En 't klaatrend loof verlaat der witte populieren.
De beekjes, die door 't veld al kronklend heenen zwieren,
| |
| |
Zyn vlakgestreken; zy vergeeten hunnen loop.
't Zwygt alles, alles wacht, en is vervuld met hoop.
De nutte runders, die het drooge loof versmaaden,
Reikhalzen naar 't genot van verschbesproeide bladen,
En heffen een gezicht, dat zwygend smeekt, omhoog.
Het pluimgediert', bewaakt door 's Hemels alziende oog,
Poogt, door natuur genoopt, thans zyne vlugge vlerken
Met olyächtig vocht te stryken en te sterken,
Daar 't ieder veêrtje schikt, door 't redzaam bekje trekt,
En dus de leus verbeid die aller zanglust wekt.
Zie hoe gebergte en dal, van droogen dorst bevangen,
Op 't sterkst begeerig zyn om laafenis te ontfangen.
Het reedlyk schepsel juicht, aan God op 't hoogst' verpligt.
Hoe straalt de dankbaarheid uit zyn verrukt gezicht!
De zwangre wolken, die haar cynze aan 't veld betaalen,
Doen eerst het heilzaam vocht in enkle droppels daalen,
Die dertlen op den stroom; het veld, alom bespat,
Ontfangt, in vlaag op vlaag, in 't eind' haar' vollen schat.
't Milddaadig wolkgespan, door 't ruim der lucht gedreven,
Volhard den gantschen dag zyn' voorraad uit te geeven.
Wat vreugd! wie schuilt in 't woud, welks loof het oog bepaalt,
Wanneer de Hemel zelf goedgunstig nederdaalt,
| |
| |
De dorstige akkers drenkt, de klaverweiden zegent,
Alom gebloemte en blaên en kruid en vruchten regent?
Het levenkweekend nat verrykt den schoot der aard',
Totdat op 't onverwachtst' de lucht word opgeklaard,
En de ondergaande zon, langs 't ruim der westerkimmen,
't Van één gescheiden zwerk met gouden glans doet glimmen;
Zy, die uit deezen drang op 't aardryk nederziet,
Toont door haar schittering 't gebergte in 't rood verschiet;
Speelt op den vloed, en schept, daar over klaverweijen
En vruchtbaare akkers zich de geele dampen spreijen,
In ieder zwellend drupje een heldertintlend licht,
Dat alle kleuren vormt voor ons verrukt gezicht.
Wat lagcht ons 't landschap aan! het woud, op nieuw ontsproten,
Hoort hoe 't muzyk ontwaakt, welks aangenaame nooten
Zich paaren aan 't geruisch van beek en waterval,
Aan 't blaaten, aan 't geloei van heuvel en van dal;
Terwyl het ruisschend windje, in mengling met die chooren,
Den toon doet ryzen, of die klanken schynt te smooren.
Nu toont de regenboog zyn' luisterryken glans,
Zyn schoone waterverf aan 's aardryks oostertrans:
Wat evenredigheid zien we in zyn zuivre kleuren,
Van 't helderglinstrend rood, (welks gloed wy 't meest' bespeuren,)
| |
| |
Tot daar het violet versmelt aan 's Hemels boog!
ô Newton, die natuur ontsloot voor 't sterflyk oog!
'k Zie thans in drup by drup een schoone prisma praalen;
Die me, als uw prisma, 't licht, de saamgepaarde straalen,
Hoe onderscheiden ook veréénigd, scheid, ontbind;
Daar myn gezicht in 't wit-alleen de kleuren vind.
De stille nacht verspreid zyn rustverwekkend duister;
't Bevochtigt aardryk wacht den koesterenden luister
Der zon, opdat natuurs geheime stofscheikunst
Zyn telgen deelen doe in dees genoten gunst.
Geduldig angelaar! als 't drabbig nat der beeken
Langs mossige oevers is naar dieper kil geweken;
De verschgesmolten sneeuw in zuivren overvloed
Van water, langs een' grond van gladde keitjes spoed;
Eer door het stroomkristal, verhelderd en bezonken,
't Geschubt geslacht te klaar een doorzicht word geschonken;
Maak dan ter visscherye uw' ligten voorraad klaar;
Uw taaije angelroede, uw snoer van zyde of hair;
Tracht oogbekoorend aas zorgvuldig op te gaêren.
Wanneer de gouden zon het hoofd uit de oosterbaaren
Verheft, en 't golvend vlak door haaren glans bestraalt,
Wanneer haar koestrend licht op 't weemlend stroomheir daalt,
| |
| |
De windjes op het nat een reeks van kringen danssen,
En 't wolkfloers luchtig speelt met schaduwen en glanssen,
Slaa dan het kronklend spoor, den loop der beekjes gaê;
Volg dien langs kreupelbosch en veld en heuvels na,
Tot daar zy hunne kruik in ruimer boezem gieten,
Of in een kabblend meirtje al ruisschend nederschieten.
Werp, juist daar 't stroomkristal aan bochtige oevers rust,
Of, dwarrlende om een' steen, met zacht geluid dien kust,
't Verlokkend aas; dat fluks door 't stroomgezin besprongen,
Maar telkens door uw hand zyn' graagen lust ontwrongen,
De plaats u toonen zal van uw' gewenschten buit:
Werp daar uw' scherpen hoek en vlotten dobber uit:
Sleep met uw angelroê hen traaglyk ginds en weder,
Of laat hen in de diepte een weinig dieper neder,
Tot dat uw fikse vuist, wanneer uw list gelukt,
't Verschalkte vischje in 't einde uit zyne schuilplaats rukt.
Indien zyn jeugd te ligt misleid wierd en bedrogen,
Uw angel door zyn zwaarte in 't minst niet wierd gebogen,
Dat dan uw hand uw' prooi uit mededoogen slaak;
Schenk hem het leven weêr, met al zyn stroomvermaak.
Gelukt het u de snoek, de dwingeland der stroomen,
Verborgen in het bosch der wortels van de boomen,
| |
| |
Dien wreeden waterwolf te lokken uit zyn wyk,
Verdubbel dan uw vlyt, dat uw beleid dan blyk'.
Hy, door het aas bekoord, poogt eerst van verr' te ontdekken
Of eenig loos verraad zyn graagte tracht te wekken;
Hy volgt en myd zyn' prooi; de roofzucht port hem aan,
Gestadig door de vrees en d'argwaan wederstaan;
Hy schuwt en wantrouwt zelfs 't geringste stroomgeklater,
De minste trilling van het altooslevend water.
Maar als een wolkje 't licht der zonnestraalen stuit,
Grypt hy met eenen hap, in zyn' gewaanden buit
Den wissen dood; en snelt, zo verr' hy 't snoer kan rekken,
In ruigte en riet, om voor zyn' vyand zich te dekken;
Maar, door zyn lust verleid en om zyn smart verwoed,
Schiet hy geduurig op- en neêrwaarts in den vloed.
Het voegt u zyne woede een wyl den toom te vieren,
Hem af te matten, hem met stouter hand te stieren,
Totdat hy ademloos op de oppervlakte dryft,
En gy na 't stroomgevecht zyn overwinnaar blyft.
Indien ge u, na deez' stryd, door stille rust voelt streelen,
Vlei onder 't loof u neêr, waarlangs de golfjes speelen,
En kabblend ruisschen met een liefelyk geschal.
Wat leeft een talloos heir in 't rollend stroomkristal!
| |
| |
De zee mooge in haar' schoot ontelbre schepsels kweeken,
Zy zend, langs 't klimmend spoor der vloeden en der beeken,
Een tal van soorten op, tot steun van al 't geslacht.
Hoe groot en sterk is de een van ligchaam en van kracht!
Hoe wonderbaarlyk klein, hoe teêr van leên is de ander!
Hoe veel verschillen ze in gedaante van elkander!
Dees zyn in schubbe en schaal geharnast, die getooid
Met zacht en glinstrend vel, met zilver overstrooid,
Van helder blaauw, of groen, of rood, of zwart doorschenen.
Natuur verzorgde dees van vinnen, die van beenen.
Wie maalt al 't vreemd sieraad waarmeê zy zyn bedeeld?
ô Vischje! ô kunstgestel, dat in het water speelt,
Daar 't roeren van den staart u yllings voort doet snellen,
Uw vinnen u behoên voor 't zylings overhellen,
Hun buiging u bestiert, het zy gy ryst of daalt
Naardat de dunne lucht, of meer of min bepaald
In 't zwellend ingewand, in zwaarte u doet verschillen!
Hoe zien we u, zonder rust, uw krachten eindloos spillen!
Hoe scherp is uw gehoor, dat zelss het minst gerucht
Uw roode kieuwen treft, door welken ge ook de lucht
Moet ademen, die 't bloed gelyk een' stroom doet vloeijen,
Terwyl we u door den stroom zien spartelen en roeijen.
| |
| |
Daar 't juistgebogen licht uw bolrond oog bestraalt,
Ontdekt ge uw voedselstoff', hoe verr' of waar gy dwaalt,
In duizend duizenden van diertjes; in een leven
Dat ge in elk dropje ziet gestadig om u zweeven;
Zelfs aast gy op elkaêr, en stryd om 't stroomgebied.
Wanneer de lentezon door 't nat haar straalen schiet,
Durft zelfs de heete min uw koel verblyf genaaken,
En doet u door haar kracht in tedre neiging blaaken:
't Is of ze uw gaê voor 't kroost, waarvan gy zwanger gaat,
In liefde ontvonkt, daar hy uw zyde niet verlaat
Voor dat zyn vruchtbre hom, tot kweeking van het leven,
Aan de uitgeschoten kuit de groeikracht heeft gegeeven.
De kille kikvorsch heft, door 't lenteweêr verkwikt,
Het plompe hoofd omhoog, en kwaakt en rikkekikt
Uit poel en sloot, en houd zyn gade een reeks van weeken
Omärmd en fel geprangd, om haar in min te ontsteeken.
Hun jeugdig kroost, half visch en half viervoetig dier,
Allengs vervormd, volgroeid, blaakt door het zelfde vier.
Thans spreid de groenende aarde ontelbre kruideryen
In milden overvloed, in 't wilde aan alle zyên;
Een' schat van planten en van heesters, door natuur
Op 't minnelykst' gekweekt door vocht en zonnevuur.
| |
| |
In dees bepaalden ze aan de takken 't groeibre leven,
In andren doet zy 't zelfs door al de bladren zweeven.
Zy stuwt de voedselstof, die elke plant behoort,
In vloeibaar vocht verfynd, door duizend adren voort.
De wortel drinkt het sap, dat, gistende opgestegen,
Verdund word in den tak, en, langs verholen wegen,
De bladen kweekt en voed, ten nutt' van bloem en vrucht.
De planten ademen door duizend blaên de lucht,
En in den koelen nacht den daauw door slurpende adren;
Daar 't voedselschenkend sap, allengs gekleinsd, op 't nadren
Der zon, door bast en blad en knopje en bloemtje vloeit,
En aller oppervlak met geurig zweet besproeit.
Met welk een weidsche pracht siert ge, ô Natuur! uw looten!
Hier zien wy bloem en plant uit bollen voortgesproten,
Ginds blyde en mild gevoed door wortels; hier vertoont
De steng zich dun en teêr, daar ryzig en gekroond.
Hoe weelig zyn de blaên rondom den tak geslingerd!
Dees zyn geveêrd, getakt, gevleugeld of gevingerd;
Die zyn gesneên, gescheurd, gekarteld of getand,
Genaveld, of gesierd met franjes om den rand.
Hier zien we een helder groen door tintlend licht beschenen,
En van een flaauwer kleur een' nieuwen glans ontleenen;
| |
| |
En ginds met geel of wit het donkergroen gevlakt,
Met bleekroode adertjes doorweeven, of getakt
Met purpren doorens, of met wol of ys belaaden.
De schoonste luister straalt, ô bloemtjes! van uw bladen.
Uw kleuren, ryk verguld door 't ryzend morgenlicht,
Vertoonen al de pracht der Lente aan ons gezicht.
Hier zien we u los en vry langs dertle rankjes speelen;
Ginds praalt ge op steiler stam, of buigt uw tengre steelen
Door trossen, welker zaad, in steen of peul bedekt,
In vlies of dop beschut, de opmerkende aandacht trekt,
Die, waar zy de oogen wende, een reeks van zeldzaamheden
Ontmoet langs 't veldtapyt, ontrold voor haare schreden.
Zy dwaalt, hoe diep ze ook peinze, in soorten en getal,
Het zy ze opmerkend zwerve en sluip' door 't eenzaam dal;
Of zich door 't aaklig bosch, daar de achtloosheid moog' waanen
Dat niets dan onkruid schuilt, een' nieuwen weg durv' baanen,
Of rots en berg beklimm', gewenkt door 't weemlend groen.
Dus toont natuur ons aan, in 't liefelykst saizoen,
Hoe verr' zy de akkers kan voor haare zaaden vinden,
Die zy in 't ronde blaast door d'adem haarer winden,
Die zy met stroom of lucht of zoelen regen paart,
En dus met tedre zorg in soort en kracht bewaart.
| |
| |
Maar wie kan al de kracht van plant en kruid bevatten?
Geen scherp vernuft zag ooit het diep geheim der schatten
Dier bron, die welstand, vreugd en leven heeft gevoed,
Eer overdaad zich baadde in schuldloos dierenbloed,
En roem en wellust vond in slempen, rooven, slagten;
Toen de aard' den mensch als heer, niet als tyran moest achten.
Toen reezen uit hunn' slaap, by 't ryzend morgenlicht
De aartsöuders vrolyk op; het glansryk aangezicht
Der zon behoefde op 't zien eens luiäarts niet te bloozen.
Men sliep op 't klaverveld in fchaêuw van veil of roozen;
Men rees by 't ryzend licht met nieuwherboren moed.
Eene ongestoorde vreugd ontstak een' reinen gloed
Van waare dankbaarheid in 't onbezoedeld harte.
Men telde de uuren nooit, verlengd door zorg noch smarte.
De liefde loosde toen de zuchtjes haarer jeugd,
Gelukkig, vry van leed, en schreide alleen van vreugd;
Zweefde over 't vreedzaam veld, langs bloesemryke paden.
Men kende geen geweld, geen schandlyke euveldaaden.
De reden stelde alleen 't goedwillig hart de wet.
Natuur zag bly rondom. De lucht deed, onbesmet,
Het zorgloosspeelend vee genoeglyk adem haalen.
De pasgeboren zon blonk met de schoonste straalen,
| |
| |
En wind en water deelde in de algemeene vreugd.
Zo heilryk, zo volmaakt blonk 's aardryks eerste jeugd.
Maar wat geluk de Lent' der waereld waar' beschoren,
Sints 't menschelyk gemoed zyne onschuld heeft verloren,
Verdween des aardryks jeugd. Doch schoon geen duurzaam groen
Aan 't jaar als eertyds schenkt een eeuwig meisaizoen,
Dat door geen stormenheir zich immer zag bestooken,
Toen bloesems, naast de vrucht, aan d'eigen tak ontloken,
De Algoedheid heeft aan ons haar gunst niet gantsch ontzeid;
De Lente draagt nog 't merk der eerste zaligheid.
In 't heerlykst' vergezicht kan zy ons oog vermaaken.
Zo ge ooit het streelend zoet der reine min mogt smaaken,
ô Schoone Maagden! komt; streeft daar de blyde mei
De vlugge voeten zet in lusthof en valei;
Komt by den morgendaauw de ontloken bloemtjes gaêren,
ô Knaapen! siert daarmeê der maagden blonde hairen,
Haar' blanken boezem, die bevallig zwelt en zwoegt,
En duizend lieflykheên by uw sieraaden voegt.
Wat aangenaam verschiet, daar langs bebloemde zoomen,
Bepaereld door den daauw, de Lente word vernomen,
In al haar pronkgewaên bevallig opgetooid!
Zie hoe haar milde hand alom 't gebloemte strooit,
| |
| |
De krokus, sleutelbloem, narcissen, tydeloozen,
De tulpen, hiacinth, aurikels, lenteroozen,
Jonkieljes, akoly, ranunkels, anemoon,
Seringen, violier, jasmyn en keizerskroon;
't Veelverwig kunstperk tooit met geurige angelieren,
En blanke lelyen den breeden rand doet sieren.
't Zachtbloozend roosje strooit zyn blaadjes voor haar' voet.
Arabië! riekt ge ooit een' wierookgeur, zo zoet
Als die zich thans verspreid van 't bloeisel deezer struiken?
'k Zie met het ryzend licht al 't bloemenheir ontluiken;
Het opent zyne blaên, uit zynen slaap ontwaakt.
Met welk een nieuwe kracht, door tedre min geraakt,
Vertoont het al den gloed, den luister zyner kleuren!
't Verspreid meer lieflykheid en prikkelender geuren.
De mannelyke bloem, die zelfs maar in 't verschiet
Zyn gade word gewaar, bedwingt zyn liefde niet;
Zend haar zyn kusjes toe op d'adem van de winden:
Hier zien we op d'eigen stam de kunnen zich verbinden:
Daar kweekt de zelfde bloem het wederzydsch geslacht,
En schenkt de helmtjes stof, hun stuifmeel levenskracht,
Om, daar zy in het ronde om 't maagdlyk styltje speelen,
Den zachten schoot der bloem een leven meê te deelen,
| |
| |
Dat, in het zwellend zaad omzwachteld en bedekt,
Een talryk nageslacht op 't wonderbaarst' verwekt.
Hier zweeft een talloos heir van onvermoeide byen:
't Volbrengt zyn blyde taak. Het vliegt aan alle zyên,
Nu hier, dan ginds, alom op vlugge vlerkjes uit.
Elk leeft naar zynen aart. Dees bouwt van mos en kruid
Een nederig gesticht, in groente en gras verscholen;
En geenen weet in hout een wooning uit te holen;
Die vormt en sticht van zand een sterk, schoon hangend huis;
Een ander graaft in de aarde een diep en kunstig kluis,
En snyd uit loof en blad de bouwstof en sieraaden
Voor zyn geheim verblyf; of schikt papaverbladen
Rondom het prachtig nest, van zachte zy' gebouwd.
Wat lof verdient de mensch die 't eerst u uit het woud
Naar gaarde en akker voerde, ô nutte honigbyen!
En biezen korven schonk aan uwe maatschappyen,
Veréénd door liefde en zucht tot kweeking van 't geslacht.
Die liefde houd rondom de vruchtbre moeder wacht,
Daar zy alleen, gevierd als aller koninginne,
Al 't mannelyk geslacht ontvonkt in tedre minne.
Een schier ontelbre schaar, een arbeidzaame stoet,
Onzydig van geslacht, bedient, bezorgt en voed
| |
| |
Dit mannelyk serail, en al 't ontluikend leven,
Dat door die zorg-alléén word groei en bloei gegeeven.
Hoe streeft dees dienstbre rei de korven in en uit,
Om bouw- en voedselstof naar bloem en blad en kruid!
Op tweepaar vleugels vlug de gaarden doorgevlogen,
Ontdekt elk bytje straks, door vyf opmerkende oogen,
In 't stuifmeel van 't gebloemte een' schat tot honigraat,
Daar 't met die nutte vracht zyn holle dytjes laad.
Een ander, in het hart van eene bloem gestreken,
Voert, door een buigzaam buisje in 't lieflykst' vocht te steeken,
Zich de eêlste lekkerny, den honig, in den mond.
Elk voert den voorraad aan, naar ieders eigen grond,
Opdat zyn trouw en vlyt het algemeen moog' baaten,
En stort die schatten uit in de opgebouwde raaten,
Gevormd van zuiver wasch, met wonder kunstbeleid,
Tot nutte vordring van hun milde vruchtbaarheid.
Elk kluisje, een juiste plaats met overleg gegeeven,
Ontfangt een zaadje, een ei, tot kweeking van het leven,
Dat in een teder wormtje eerlang zichzelv' ontvouwt.
Dit wormtje, mild voorzien van 't noodig onderhoud,
Door 't arbeidzaam geslacht trouwhartig opgetogen,
Ziet in elk voedsterby een moeder aangevlogen,
| |
| |
Totdat zyn wisseling van stand en staat genaakt;
Haar voorzorg, die voor 't heil haars voedsterlings staêg waakt,
Sluit dan met wasch zyn kluisje; en dees, volgroeid in leven,
Tot eene by vervormd, poogt uit zyn cel te streeven;
Doorboort het wasch, en slaat zyn wiekjes brommende uit.
Wanneer een jeugdig wyfje ontluikt, haar cel ontsluit,
Zwermt alles om haar heen, door liefdedrift bewogen.
Een hevig oproer ryst, totdat zy, uitgevlogen,
Haar nieuwe maatschappy, aan stam of tak vergaêrd,
Aan haaren dienst gewyd, rondom zich ziet geschaard;
Die, door een stoute hand in eenen korf gestreken,
Een nieuwe wooning sticht, om daar 't geslacht te kweeken,
En spys te gaêren, tot behoud dier maatschappy,
Als 't veld geen bloemtjes schenkt in 't stormend jaargety'.
ô Arbeidzaam geslacht, op 't naauwst' aanéén verbonden!
Waar wierd standvaste trouw dienstvaardiger gevonden
Dan in uw bloeijend ryk, door liefde en moed geschraagd?
Gy weerde een vreemde zwerm, en hebt die, onvertzaagd,
Uw' angel in 't gevecht door hals en borst gedreven;
Stortte in die wonde een gif, dat yllings hen deed sneeven.
Het heir uws vyands ligt verslagen langs de paên.
Thans bied een lustpriëel zyn lommrig loof ons aan;
| |
| |
Het licht stuit op de blaên, door 't windje traag bewogen.
Hoe grootsch verguld de zon de gindsche wandelboogen,
Terwyl het open veld den vollen glans geniet!
't Is of de hemel in het blaauwende verschiet
Zich naar het aardryk buigt. Hoe ruischt het nat der stroomen!
Het bogtig meirtje dwaalt en speelt om bosch en boomen.
Hoe schoon word gindsche berg met purpren gloed bestraald!
Al 't landschap lagcht ons aan, daar niets ons oog bepaalt;
Daar wy 't gepluimd geslacht in veld en hof en dreeven,
In bosch en woud en hut en meir en stroom zien leeven.
Een deel kiest zyn verblyf op berg en rots en strand;
Dees zoeken 't kabblend nat, en die de lucht en 't land.
Dees, door den dag bekoord, beminnen zynen luister;
Die waaren in den nacht, of kiezen 't scheemrig duister.
Dees aast op graan en vrucht, op beziën en kruid;
Het bloedeloos geslacht strekt andren tot een' buit.
Dees blikkert wreedheid, dien straalt vriendlykheid uit de oogen;
Elks bek en beenen zyn, naar ieders aart, gebogen,
Gewapend of gesierd. Wat schonk de hoogste Magt,
Gewiekte schepslen! u een gadelooze pracht
In vedren, pluimen, dons en pennen! dees gewaaden,
Zo luisterryk gekleurd tot wondere sieraaden,
| |
| |
Zyn juist geplaatst, gekromd, veréénigd en geschikt.
Aanschouw hoe ieder soort zyn krachten weegt en wikt;
Dees wandlen voet voor voet, en die met vlugge stappen,
Daar ze in hunn' rassen loop de korte vleugels klappen;
Weêr andren spannen wyd de lange vlerken uit,
En tuimlen, in hun vlucht door 't luchtruim niet gestuit,
Van boven nederwaarts, op zyde of achteröver.
Dees zien al vliegende om, en vlieden voor den roover;
Die buigen 't hoofd omlaag, daar all' de werkzaamheên,
De strekking, buiging, of de kromming van elks leên,
Hen 't middenpunt der zwaarte in 't vliegen doet bewaaren,
Daar in hun vlerken zich verscheiden krachten paaren;
Een kracht die op de lucht hen draagt en weegen doet,
En voorwaarts dryft en stuurt; terwyl zy in dien spoed
Nu hoog, dan laag, zichzelv' een ruime baan bereijen,
Naardat zy hunnen staart of eng of breeder spreijen.
Wanneer het daglicht daalt, geen wind de blaadjes kust,
De nacht, ô vlug gedierte! in 't loof u nood ter rust,
Kunt ge, op een teder takje in evenwigt gezeten,
Een wyl 't gewoel des daags in zachten slaap vergeeten,
Die zelfs niet word gestoord al giert de wind door 't hout.
De milde vruchtbaarheid, die lagchende u beschouwt,
| |
| |
Heeft aan uw tamst' geslacht haar' zegen meest geschonken.
Hoe fraai gekleurd doet zy de harde omkleedsels pronken
Waarin zy 't grondbegin van uwe wezens sluit!
Wat slaat ge, ô pluimgedierte! een mengling van geluid!
Gy zingt, of fluit, of kraait, of roept, of schreeuwt, of schatert,
Of piept, of tjilpt, of kirt, of krast, of kwaakt, of snatert,
Of zucht, of bromt, of huilt. Wat zet ge uw melody
Al toonverandering, ô orgelkeeltjes! by!
Het lust my 't loofryk bosch om u thans in te streeven;
Door uw geluid gelokt, uw woonplaats door te zweeven.
Door welk een zangchoor word myn geest hier opgewekt!
ô Nachtegaalen, die myn luistrende aandacht trekt!
Leert my den wondren loop, den zwier, den val der nooten
Die 't hartbetoovrend zoet van uw muzyk vergrooten;
Stort die, tot roem der Lente, in myne vaerzen uit;
Geen koekkoeks koekkoekzang, eentoonig van geluid,
Wiens aanhef ons de komst der Lente doet beseffen,
Belet me, ô vlugge rei! om met u aan te heffen.
Ik zing een onderwerp dat schoon, doch onvermaard,
Den zangberg onbekend, der dichtkunst dubbel waard',
Nu myne zinnen streelt: ik zing de min der wouden.
Niets kan de magt der min bepaalen noch weêrhouden,
| |
| |
Die 't ruim der lucht vervult, natuur bezielt en blaakt;
Door wie voor 't woudgezin de dag der vreugd genaakt.
't Beproeft allengs zyn stem met meer en meerder krachten,
Terwyl 't zyn veêrtjes plukt, en schikt zyn vlugge schachten,
En zingt en kwinkeleert den langvergeeten trant.
In 't einde neemen liefde en blydschap de overhand.
De schelle morgenboô, de leeuwrik, opgevlogen,
Wekt al het sluimrend choor, snelt zingend' naar den hoogen.
De lysters, fluks ontwaakt, betwisten, in den drang
Van riet- en distelvink, de meerlen hunnen rang.
'k Hoor van die gindsche braak het eenzaam muschje fluiten.
De galm der ortolans schynt hier op 't loof te stuiten;
Neen, 't goudvinkje antwoord: hoor hoe kuifmees, koddenaar,
En wielewaal en sysje en paapje en tuimelaar,
Hoe frytertje, appelvink en kwikstaart zich veréénen.
Het tjilpend muschje waagt dit choor zyn hulp te leenen.
Wat slaat de kwartel schel! 't Gekras van raaf en kraai
En sperwer, mengt zich in 't geschreeuw van wouwe en gaai.
Wat mengeling van stem ryst hier aan allen kanten,
Van hoenders, duiven, van patryzen en faizanten!
't Gezin der eenden kwaakt. De paauw roept uit zyn magt.
Wie kievit, hoppe en tjirk en tortelduif veracht
| |
| |
Om warrend wangeluid, 'k hoor hen den toon versterken,
En 's roerdomps schorre stem bevallig medewerken.
De Amfions van het woud, wier tooverend geluid
Het kunstmuzyk verdooft van harp en veêl en fluit:
De nachtegaalen, die, nieuwsgierig toegeschoten,
Den zwier niet stooren van dees maatelooze nooten,
Beluistren hun muzyk; doch doen, by 't licht der maan,
Hunn' klank dien klank, hoe schoon, nog verr' te boven gaan;
En de echo poogt den val dier toovrende orgelkeelen,
Tot roem der Lente, uit bosch en haagen na te speelen.
Dees blydschap is de kracht, dees zang de stem der min:
't Behaagen zy een kunst, zy scherpt die kunst hen in.
Het mannelyk geslacht beproeft, om te overwinnen,
Al 't geen de liefde ooit peinsde in vindingryke zinnen.
Het stort, klapwiekende, in zyn tedre vleijery
Zyn wieltjes minzaam uit; het streeft zyn schoone op zy',
Of zweeft gestaâg, vol drifts, rondom in luchte kringen,
Om slechts één lonkje zyn bekoorster af te dwingen,
Eén lonkje van haar oog, ten halven afgewend.
Blykt slechts van verr' dat zy die taal der liefde kent,
Wat drift, wat vuur speelt dan haar minnaars niet door de adren!
Zy onderneemen straks, vervuld door hoop, te nadren;
| |
| |
Maar, schielyk afgekeerd, staan zy bedeesd en stom:
Met nieuwe poogingen voert hen de min weêrom.
Hoe zweeft de zege in 't einde op de uitgespreide vlerken,
Die, daar elk veêrtje beeft, in hun triömf hen sterken!
Veréénigd door de min, word ieder paar geleid
Naar bosch of eenzaam oord, door zucht tot veiligheid,
Tot voedsel of vermaak. Die pooging, al dees woeling
Is niet vergeefs; natuur bereikt haar nutbedoeling,
En kroont een neiging, al 't geschapene ingestort.
Dees word naar kreupelbosch of hulstheg heen gepord.
Die durft zyn jong gezin den doornen toevertrouwen.
Een oude boom schenkt mosch aan 't eene, om 't nest te bouwen,
En bied aan 't ander paar zyn' tronk ter schuilplaatse aan,
Daar 't op de rupsjes aast, verspreid op stam en blaên.
'k Zie 't grasryk veld bezaaid met kleine legersteden.
Een loofryk eenzaam oord, met beekjes doorgesneden,
Wier kabbelend geruisch het luistrend oor verheugt,
Schenkt veelen 't schoonst' verblyf tot de aangenaamste vreugd.
De wortels aan den voet des hazelaars, wiens bladen
Den stroom beschaduwen, zyn hier en ginds belaaden
Met kunstgebouwen, die, al hangende over 't nat,
Tot siersels strekken van het kronklend waterpad.
| |
| |
Nu word de lentelucht gekliefd door duizend vlerken.
De vlugge zwaluw poogt haar hangend huis te sterken,
En schikt en vlecht en vlyt haar bouwstof hecht in één.
Nu vliegt al 't vooglenheir door 't veld roofgierig heen;
En durft het weidend vee, met plonderzieke bekken,
De wol, het hair van vacht en ruige ruggen trekken;
Of 't steelt, eer 't iemand merkt, het stroo van berg of schuur.
Elks nestje is toebereid, volbouwd ter juister uur.
De tedre moeder dekt, trouwhartig en geduldig,
Haar rein verblyf, en kwyt zich van haar taak zorgvuldig,
Daar honger, noch vermaak, dat haar de Lente ontdekt,
Daar lief, noch leed in 't minst' van haaren pligt haar trekt.
Haar trouwe lotgenoot, door de eigen zucht gedreven,
Blyft door het ritslend loof, al zingende, om haar zweeven;
Vermaakt haar door dien zang, verkort door vreugd den tyd,
En ondersteunt, verpoost zyn gaaike in haare vlyt,
Wanneer ze om 't sober kostje een wyle is uitgevlogen.
In 't einde ontrolt natuur haar werking en vermogen.
't Volgroeide leven, dat naar ruimer lucht verlangt,
Verbreekt den broozen dop, waarïn 't zich vind geprangd.
Het pluimeloos gezin geniet pas 't licht des levens,
Of 't reikhalst naar zyn spys, en 't smeekt om bystand tevens.
| |
| |
Wat vreugd, wat zucht, wat zorg vervult der oudren hart,
Dat met geen vriendlykheid noch tederheden mart!
Zy vliegen yvrig uit om voedsel op te spooren;
Hoe sterk het eêlft' hunn' lust, hunn' honger moog' bekooren,
Zy spaaren 't, voeren 't aan; 't word beurtlings uitgedeeld,
En elk streeft yllings heên, door de eigen drift gestreeld.
ô Hemel! toont ge u dus 't onnozel vee genegen,
Laat nooit een deugdzaam paar noch hongrend kroost verlegen,
Dat, arm en hulpeloos in zynen jammerstaat,
Op u, op u-alléén zyn schreijende oogen slaat!
Zie liefde niet alleen de rustelooze vlerken
Van 't werkzaam pluimgedierte in nutten yver sterken,
Zy blaast dat bloô geslacht, tot heil van 't jong gezin,
Op 't minst gevaar, terstond een fiere stoutheid in.
Wy zien beleid en list zyn' kloeken moed zelf styven:
Zo ras de zachte rust der stille woudverblyven
In 't minst' slechts word gestoord door eenig vreemd gerucht,
Neemt. straks 't getrouw gedierte in 't heimelyk de vlucht
Naar 't naaste kreupelboschje; en, uit dat loof gevlogen,
Vind zich de dertle knaap in zyne hoop bedrogen,
Die met een ruwe hand het nest te stooren dacht.
Het witgevlerkt pluviertje, om 't kroost bekommerd, tracht
| |
| |
't Geweld des vogelaars door zynen lust te stooren;
Het vliegt rondom hem heen, en klapwiekt hem om de ooren,
Dan snelt het steil omhoog; het daalt en zwerft, beducht,
Vervolgens over 't veld met een verhaaste vlucht.
Het veldhoen zweeft in 't ronde, en vlied, als waar 't verlegen,
Als waar 't gekwetst, en trekt naar ongebaande wegen
Den jachthond, die, verdwaald, vergeefs het nestje zoekt.
ô Vlugge zangertjes, die, door bedrog verkloekt,
In een benaauwde kreits, met traliën besloten,
De ruime lucht ontbeert, verr' van uw zanggenooten!
Myn dichtkunst schaamt zich niet dat zy uw lot beklaagt.
Hoe angstig vliegt gy door uw kerker! hoe vertsaagd
Laat gy, van zwerven moê, de zwakke vlerkjes hangen!
't Verlies der vryheid dooft de blydschap uwer zangen.
ô Gy, door wiens bedryf nooit de onschuld word verdrukt!
Zo u 't muzyk der liefde en oor en hart verrukt,
Denk altoos dat de dwang natuur en kunst ontluistert,
Al is de kooi van goud waarïn ge uw zangers kluistert.
Dat nooit de nachtegaal treure om uw roovery;
Haar jongskens zyn te teêr voor uwe slaverny.
Wat bittre droefheid is 't wanneer de trouwe moeder,
Met haar belaaden bekje, om 't hongrend kroost zyn voeder
| |
| |
Te schenken, yvrig keert, en 't nestje door de hand
Der onmeêdogendheid wreedaartig aangerand
En uitgeplonderd vind, dan laat zy 't hoofdje hangen;
Het voedsel valt in 't zand; en zy, door schrik bevangen,
Word door haar vlerkjes naauw' in 't popelloof gevoerd;
Hier zwymt zy schier van rouw; hier schreit zy, teêr ontroerd,
Een naare jammerklagt; en, hoe haar stem moog' beeven,
Dees klagt, in 't holst des nachts gestadig aangeheven,
Verspreid met haaren ramp, op ieder doodschen val,
Een meêly'wekkend wee door 't luistrend bosch en dal;
Die de echo, zuchtende, in haar ongeval doet deelen.
Zie 't kleine pluimgediert', volgroeid, nu dertlend speelen;
't Beproeft zyn wiekjes; 't eischt, ontvonkt tot stouter vlucht,
Het vry en bly genot der frissche lentelucht.
Natuur, ô ouderpaar! eischt voor uw liefdepanden
De vryheid; zy ontknoopt de tederste aller banden;
Uw zorg word noodeloos naar 's Hemels wyzen wil.
Een lagchende avondstond, die, liefelyk en stil,
Zyn' gouden glans verspreid door bosch en wandeldreven,
Lokt al het jong gezin tot altooswoelend leeven.
Het ziet omhoog, rondom, en meet met zyn gezicht
Waarheenen en hoe verr' zyn vlucht moet zyn gericht.
| |
| |
Het streeft de takjes langs, die, hoe gering bewogen,
Hun stoutheid siddren doen, bepaald door 't onvermogen;
Fluks snelt hen 't ouderpaar als trouwe gidsen vóór,
En 't stoot in 't eind hen af. Het golvend hemelspoor
Ontfangt een nieuw geslacht, dat, zwak en onbedreven
In 't vliegen, vruchtloos poogt zyn vlerken kracht te geeven.
Gezegen op den grond, gepord door nieuwe zucht,
Hervatten zy allengs hunne ondernomen vlucht;
Totdat zy in het einde, in levenskracht volwassen,
Ten hemel zweeven, en dus 't ouderpaar verrassen,
Dat in dees vlugge vaart der jongen zich verheugt,
En 't denkbeeld van hun kroost verliest by deeze vreugd.
Van 't steilit' der ruwe rots, die over 't schuim der baaren
Een schaduw spreid, terwyl de golven nooit bedaaren
In 't bruisschen aan haar' voet, heft thans, door de eigen zucht,
De moedige adelaar zyn jongen naar de lucht.
Door 's vaders sterke klaauw gevoerd door 's hemels boogen,
Slaat straks het vorstlyk kroost naar de aard zyn blikkrende oogen,
En 't speurt zich ieder daar een' hoogen zetel uit.
De fiere vader klapt, voldaan door hun besluit,
Zyn vlerken; zend hen heen; en keert, met vlugge veêren,
Naar zyn verblyfplaats, daar hy de eeuwen durft trotseeren.
| |
| |
In 't eikenbosch, welks kruin het aadlyk landhuis dekt,
En tevens tot een wyk aan kraai en rave strekt,
Zien wy, ô Lente! een heir van minderschuwe dieren
Hun lief gezin, vol zorg, elk naar zyn' aart bestieren.
Een drom van hoenders streelt, door 't kruipend loof verspreid,
Alom 't opmerkend oog door zyn verscheidenheid
Van soort en grootte en kleur en kam en kuif en veêren.
Hoe doet de wakkre haan zyn liefde en fierheid eeren!
De klokhen roept gestaâg haar kiekens trouw by één,
Spreid over 't piepend kroost de breede vleugels heen;
En slaat een scherpziend oog, het hoofd op zy' gebogen,
Beducht voor roof en moord, geduurig naar den hoogen.
Een Afrikaansch geslacht munt sierlyk by hen uit
In weidsche vederpracht, maar zwicht in schel geluid;
't Heft, naast een fraaije reeks van staatige faizanten,
Het kleingehoorend hoofd omhoog aan allen kanten.
De schoongevederde eend roeit met haar' jongen stoet
Door 't vyvernat, en duikt al fladdrende in den vloed.
De grootsgepluimde zwaan spreid haar sneeuwwitte veêren,
En vlerken uit voor 't koeltje; en onder 't moedig keeren
En wenden op den stroom, kromt zy in bogt by bogt
Den trotschen hals, en doet door 't helderspieglend vocht
| |
| |
Haar voeten, reis op reis, als gouden riemen schittren.
Wie durft haar stooren, wie door terging haar verbittren?
Zy waakt om 't eiland, daar zy nest en leger bouwt,
En 't graauwgevederd kroost zich onder 't loof onthoud.
De driftige kalkoen word rood by zyne dreiging;
De rykgekleurde paauw volgt steeds zyn trotsche neiging;
Hy, die zich 't moedig hoofd met pluimen ziet gekroond;
Een' hals als blaauw safier met weidsche buiging toont;
Den staatelyken staart, gesierd met duizend oogen,
Die als een vuurgloed golft, door 't windje zacht bewogen,
Omhoog heft, en ten toon in 't blinkend zonlicht stelt,
Verspreid den weêrglans van zyn' luister langs het veld.
De tortel, die zyn duifje in liefde weet te ontvonken,
Haar toelagcht, kirrend jaagt, ontfangt de dertle lonken
Die haare wedermin uit rollende oogjes schiet,
Terwyl hy staâg haar' hals van verf verwisslen ziet.
Daar wy 't gepluimd geslacht het zoet der min zien smaaken,
En voor elkandren in een tedre neiging blaaken,
Vliegt al 't gedierte, thans door teeldrift overmand,
In veld en dal, op berg en heuveltop in brand.
ô Kunstgewrochten, die door 't leven, 't eêlst' vermogen
Dat u de Godheid schonk, door werktuigkracht bewogen,
| |
| |
Door al de aandoenlykheên der zinnen opgewekt,
Naast ons een schakel aan de wezensketen strekt;
Daar wy ons boven u zien door een ziel verheven,
Aan wie bewustheid van haare oorzaak is gegeeven!
Wie kent uw saamenstel, zo ryk van zeldzaamheên?
Uw siersels, kleeding, en de vorm van uwe leên
Ontdekken elke soort aan onze opmerkende oogen.
Wy zien door brein en merg, door 't uitgestrekt vermogen
Der zenuwen, aan u een teêr gevoel verleend,
't Beweegend leven met het groeibre in u veréénd.
't Verheugt natuur, die nooit haar telgen poogt te krenken,
U altoos meerder vreugd dan ongeneugt te schenken,
Daar ze uwen staat volmaakt in 't schoonst' geschikt verband,
Tot zelfsbehoudenis en nutten onderstand.
Zy-zelf wees elk van u een luchtstreek aan ter wooning,
Daar ge uw geslacht bemint met tedre trouwbetooning;
Daar gy in veiligheid voldaan vind aan uw' wensch.
Schoon ge elk een' vyand hebt, elks vyand is de mensch.
Waar ge u in eenzaamheid ter rust poogt uit te strekken,
Hy weet u, vlugge stoet! eer hy u ziet, te ontdekken,
Verwint uw kracht door list, uw snelte door beleid,
En wond en velt u zelfs in zyne afwezendheid.
| |
| |
Gy kiest daarom het veld, of zoekt de stille wouden,
Of tracht in hol en grot, wantrouwig, u te onthouden,
Of snelt de bergen op, of graast langs heide en veld.
Al ziet men u tot spys op 's rykäarts disch gesteld,
Al ziet men u ten prooije aan 't roof gediert' gegeeven,
Hoe bly, hoe wreed de weelde en honger u doen sneeven,
Uw welstand word nochtans door kwaalen schaars gestoord,
En 't albewaakend oog bewaart uw' stam en soort.
Hoe fel zien we u door schrik, of drift, of toorn bewogen!
En schoon gy u door min uzelven voelt onttoogen,
Geen van u-allen heeft, van minnenyd bewust,
Het voorwerp zyner min mishandeld of ontrust;
Maar, moedig op uw kracht, het strydperk ingestoven,
Doet gy hem siddren die u tracht uw gaê te ontrooven.
De stier, des landmans sterkste en onvermoeidste hulp,
Zyn trouwe huisgenoot, de steun van stal en stulp;
Door wien de welvaart zwiert langs akkers en valeijen;
Door wien de blydschap danst in beemd en klaverweijen;
Die door de aloudheid als haar' rykdom wierd beschouwd,
De grond van 't heil eens staats, een myn van louter goud;
De stier gevoelt een vuur door hart en adren gloeijen.
Hy schuwt, wat lekkerny de Lente in 't rond doe groeijen,
| |
| |
De groene beemden, breekt de heg die hem bemuurt,
Zo dat en loof en tak hem rug en ribben schuurt;
Hy doolt door bosch en woud, versmaad de frissche bladen
Waaräan hy korts nog naauw' zyn honger kost verzaaden;
Terwyl hy, door zyn drift en minnenyd verblind,
In elken ouden tronk een' medeminnaar vind.
Bejegent hem een stier, straks doet hen de afgunst loeijen;
De gramschap en de wraak hun brandende oogen gloeijen;
Met klaauw en hoornen stampt en stoot men tegen de aard',
Vanwaar een dikke wolk van stof naar boven vaart.
Nooit was de ontembre woede in 't strydperk meer te vreezen.
De jonge koe, die 't loon van dit gevecht zal weezen,
En 't stil van verre aanschouwt, vermeêrt hun jaloezy.
Het paard, de fierste slaaf van 's menschen monarchy,
Die met zyn' meester stout ter heirspitse in durft dringen,
En, moedig, nevens hem naar glori schynt te dingen;
Hem in zyn' hoogmoed streelt; hem in zyn pracht verzelt;
De sterke klepper beeft, door 't hevige geweld
Der driften aangetast in zenuwen en spieren.
Hy laat door zweep noch toom noch teugel zich bestieren;
Hy voelt de slagen niet. Hy slingert, als ontzind,
Den dwang ontvlucht, zyn hoofd, zyn maanen in den wind.
| |
| |
Nu vliegt hy over 't veld, dan over heuvels heenen.
Nu, briesschende, op den top van 't hoog gebergt' verschenen,
Vangt hy 't verkwikkend koeltje in 't blaakend ingewand;
Dan rent hy naar omlaag. Geen bosch, hoe digt beplant;
Geen beeken, die den voet der heuvelen besproeijen;
Geen draaikolk, die den stroom dwars tegen ty doet vloeijen,
Weêrhouden zyne vaart. Zodanig woed de kracht
Der min, die 't hart beheerscht met onweêrstaanbre magt.
Het traag, 't lastdraagend dier, dat, onder 't zwoegend zweeten
Gebogen, jeugd en vreugd en hartstocht schynt vergeeten,
In heete liefde ontvonkt, kent in die drift geen maat,
Daar 't buiten zyn geslacht zich woest te buiten gaat;
En duld natuur 't ontstaan van vreemde bastaardtelgen,
Zy doet ze onvruchtbaar zyn, om dus haar uit te delgen.
Een reeks van dieren volgt, in ongestoorde rust,
Gedoken onder de aard', hunn' onbetoombren lust.
't Gedrogtelyk geslacht, door bergen ys bedolven,
Gedompeld in het diepst' der rustelooze golven,
Gevoelt de kracht der Lente, ontvonkt in nieuwe jeugd;
't Beroert het toomloos nat door toomelooze vreugd.
Maar wie zou onderstaan in dichtbespiegelingen
De woeste liefde van het roofgediert' te zingen;
| |
| |
Een sterke drift, waardoor de brullende leeuwin
Haar zucht vergeet voor 't kroost van een voorgaande min?
Hoe beer en wreede wolf, die schrik der bloode schaapen,
De tyger, zo gevreesd van vee en herdersknaapen,
Door deeze vlam tot woede op 't menschdom aangenoopt,
In liefde morrende, de wildernis doorloopt,
Die weêrgalmt op 't geluid van stryden en van zuchten.
De dichtkunst poogt een' toon, zo ysselyk te ontvluchten;
Zy voert me een' heuvel op, daar, aan een koele bron,
De blyde herder zingt, by 't ondergaan der zon,
Hoe Silvia hem 't hoofd met mirthen haast zal kroonen.
Rondom hem blaat het vee op onderscheiden toonen.
De lammers hupplen hier nu dien, dan deezen weg;
Of springen, dertel, door een kreupelboschje of heg.
Hun leidsman port hen voort; zy, die nog naauw' op 't bassen
Des ruigen honds, en op des herders leuze passen,
Beklouteren het puin van eenig aadlyk slot,
Dat, toen het vaderland, in 't hagchlykst' oorlogslot,
Voor haardstede en altaar met krygsëlend moest kampen,
Vernield wierd, en ons nog 't bewys verstrekt dier rampen;
Daar al de blyde kudde, onkundig van verdriet,
Alom het zoet der liefde en vruchtbaarheid geniet.
| |
| |
ô Ingeschapen zucht van all' wat immer leven
Ontfangen heeft, geniet, of immer word gegeeven!
ô Vruchtbre levensbron! ô onuitbluschbaar vuur!
Elektriesch vonkje, alom verborgen door natuur!
Gevoel, welks teêrheid ons in wreedheid kan bepaalen,
Wanneer ge uw' invloed in het wrevlig hart doet daalen!
ô Band der maatschappy! ô bron van weelde en vreugd!
ô Liefde, die alzins uw zoetheid, uw geneugt,
't Geslacht der dieren doet zo blyde als mild genieten!
Strekt gy den menschen 't meest een bron van zielverdrieten?
Gy, gy, ô dieren! door haare inspraak slechts geleid,
Voldoet uw neiging niet naar wufte zinlykheid,
Of stelt door grilligheid haar in 't genieten paalen;
Gy streelt u met geen' waan van grootsche zegepraalen;
Geen staatzucht of belang heeft ooit uw keur verwrikt.
Daar ge uw begeerte aan uw vermogen onderschikt,
Geen minder zoet geniet dan ge immer u verbeeldde,
Schenkt liefde u 't vol genot van haare onnoozle weelde.
Zegt ons, weetgierigen! wie leert het zangrig choor,
Wie leert het dierenheir een taal, min door 't gehoor
Dan door 't gevoel verstaan? Wat wekt in hen die werking?
Gods wysheid: 't is Gods geest, wiens invloed, wiens versterking
| |
| |
't Heeläl doordringt, bestiert, in wissling onderhoud.
Gods voorzorg sluimert nooit. Elk reedlyk oog beschouwt
De werkende Oorzaak in 't volmaakt verband der dingen,
Daar nooit een schakel uit die keten is te wringen.
Word in het wonderbaare, in all' wat ooit gebeurt,
In all' wat ons omringt des Hoogsten hand bespeurd,
Wy zien die 't schoonst', ô Lente! in u; op uw tooneelen
De hemelliefde zich aan de aardsche mededeelen.
In water, aarde en lucht blykt haar weldaadigheid,
Die jaarlyks voor het vee een liefdefeest bereid,
Een feest, waaröp ze in vreugd zichzelven als verliezen.
Nog poogt myn poëzy een' hooger toon te kiezen;
Het voegt haar dat ze, ô Lente! in haar bespiegeling,
Uw' invloed op den mensch, uw werkende inspraak zing'.
De bleeke zieke heft, in deeze groene dagen,
Het hoofd omhoog, verligt van pynelyke plaagen;
't Versterkte leven heerscht alöm met nieuwe jeugd.
De redelyke mensch voelt innerlyke vreugd,
Als hy, al wandlend, zich by open loofgordynen
Door 't koestrend zonnevuur der Lente voelt beschynen;
Hy smaakt dan heil waarby noch kroon noch scepter haalt;
Hy voelt dat in zyn ziel het vergenoegen daalt;
| |
| |
Terwyl natuur hem leid tot de edelste vermaaken:
Haar invloed doet hem thans de zielverrukking smaaken
Die Gods nabyheid gunt aan 't welgesteld gemoed,
Dat de Oorzaak in 't gewrocht aanschouwt als wys en goed.
De kracht, die 't all' veréént, die 't groot heeläl kan dwingen,
Elk deeltje naar één wet, in duizend wisselingen,
't Zy aangedreven of aandryvende, verbind
Aan andren, aan 't geheel; die kracht, daar 't all' door mint,
Is de overëenkomst, daar Gods gunst in word vernomen.
De blyde hemel, de aard', de bosschen en de stroomen,
Nu door die kracht bezield; de bloem, die 't veld versiert;
De tedre neiging van het bloedeloos gediert',
Daar wy de liefde alöm zien op hun vlerkjes zweeven,
't Roert all' het menschlyk hart, thans vatbaar, opgeheven
En vrolyk als natuur, met eene onzichtbre hand:
't Verspreid een' vluggen geest, een' onweêrstaanbren brand;
Die doet de ziel, ontroerd, in de eêlste teêrheid blaaken.
Dit schept de lenteblos, de roozen op de kaaken
Der maagd; zy ademt niets dan aangename jeugd;
't Koraal der lippen bloost van lieflykheid en vreugd.
Hoe zwelt het blinkend vocht van haare flonkrende oogen
In glinsterender vloed! haar boezem zwoegt, bewogen
| |
| |
Door vlugge kloppingen van 't hart, terwyl het bloed
Een minlyk oproer sticht, en ras door de adren spoed:
Haar geest, haar tedre ziel is niets dan loutre liefde.
Haar trouwe minnaar peinst op 't schoon het geen hem griefde,
En slaat, nu bly, dan droef, uit achting de oogen neêr.
Bewaar, ô schoone! uw hart; een maagdenhart is teêr.
Tart geen verrukking uit, noch 't pleitend oog, bedreven
In stomme blyken van de teêrste min te geeven;
Het heeft een tooverkracht, zelfs in neêrslagtigheid.
Maar als een gladde tong met looze taal u vleit,
Verdedig u, hoe min noodzaaklyk 't u moog' schynen.
Vertrouw, als de avondstond zyn purperen gordynen
Schuift om een lustpriëel, met geurig kruid bestrooid,
Met kamperfoeliën en roozen opgetooid,
Vertrouw uw hart, uzelve, in tedere oogenblikken,
Daar aan geen' minnaar, wiens verraad u zou verstrikken.
Schuw, frissche jongling! schuw een onbezonnen min;
Zy stort het schuldloos hart een wrange zoetheid in,
En doet de wysheid, de eer, en de achting yllings vluchten,
Schoon ge u verbeeld dat u geen onheil staat te duchten;
Zy maalt u niets dan vreugd. De onkuische, wier sieraad
U aanlokt, rukt u weg door 't lagchende gelaat,
| |
| |
Door 't eerbaarschynend oog, dat u van 't spoor doet doolen,
En in welks levend git de dood zich houd verscholen;
Door een sireene stem, die 't luisterend gehoor
Steeds vleit, en altoos klinkt in uw bedrogen oor:
Zy rukt, helaas! u weg naar dartle tooverkusten,
Daar uwe zielrust smoort in dierverboden lusten.
Maar hoe gelukkig zy, die, in hun liefdelot,
Hunn' stam tot vreugd en roem, in 't zaligst' heilgenot,
Hunn' staat, hun hart, hun ziel, hun wezen zelfs vermengen!
Gy kunt, volmaakte min! noch smart noch vrees gehengen:
Uw rust steunt op geen' grond der menschelyke wet:
Uw kalme lentelucht word nooit beroerd, besmet:
't Is de overëenkomst-zelf die uwe neiging regelt;
Uw harten t'saamen smelt; uw kuische trouw bezegelt;
De kracht der vriendschap toont; de zuiverste achting werkt,
Die, door de reinste lust altoos ontvonkt, gesterkt,
De zielgenegenheên van wederzy' doet trachten
Elkaêr te ontmoeten, vóór het uiten der gedachten;
Den wil volvaardig buigt, van zyn geluk bewust.
De liefde kroont de liefde, en schenkt onstoorbre rust.
Hy, die, lafhartig durft uit baatzucht voordeel hoopen,
Een maagd, die hem veracht, van vrekke magen koopen,
| |
| |
Breng' vol vergeefs berouw zyn levenslente dóór:
Dat woeste volken, vreemd van 't lieflyk redenspoor,
In wier verhitte borst ontembre driften woelen,
Een' feller gloed dan dien die hen beschynt gevoelen:
Het oosten boeij' de min, en dwing' de kiesche ziel
Der kuische schoonheid dat zy laf en schandlyk kniel';
Maar, daar oprechte trouw haar snoer vlecht om de handen,
Na dat een zelfde vuur het weêrzyds hart deed branden,
Daar boeit men zich uit keur, daar blyft de werking vry.
Zou eenig aardsch vermaak, of pracht, of vleijery,
Zou al de waereld zelfs het minste op hen vermogen
Die alles wat het hart gestaâg houd opgetogen,
De ziel als wenschlyk acht, omhelzen in elkaêr?
Wiens teder hart wierd ooit een hooger vreugd gewaar
Dan hy, die 't schoon der ziel in 't schoon der zachte trekken
Van een gerust gelaat mag, klaar als 't licht, ontdekken?
Dan hy, die 't heilzoet smaakt der hemelreine vreugd,
Het zoet van liefde en eer, van waarheid, trouw en deugd?
Een spruit, een lieve vrucht van beider tederheden,
Toont beider schoonheid aan in welgevormde leden.
Terwyl het teder telgje aanminnig groeit en bloeit,
Vertoont het elken dag, die vreedzaam heenen spoeit,
| |
| |
Een nieuwe aanloklykheid: de geest des braaven vaders
Zweeft met het zuiver bloed der moeder 't kroost door de aders.
De zwakke reden groeit, en door de tedre spraak
Roept ze om de hand der zorg. Vermaakelyke taak!
De opmerking gaê te slaan; de ontluikende gedachten
Te sterken in haar vlugt, in 't weegen van haar krachten;
Het denkbeeld te oefenen; door onderwys 't gemoed
Steeds aan te blaazen; 't hart in heeten yvergloed
Tot billykheid, tot deugd, tot zucht naar God te ontvonken!
Gy, wien de Algoedheid heeft met zo veel troost beschonken!
Gy, die, op aard' geplaatst, een hemelsch heil geniet,
U, in uzelv' verrukt, volmaakt gelukkig ziet!
Gy, die de Alwysheid pryst, wien, in de ziel bewogen,
Verrast, verbaasd door vreugd, de traanen spat uit de oogen!
Verhaal, verhaal uw vreugd!.. oprechte huwlyksmin!
Stort ieder deugdzaam hart uw heil, dees blydschap in!..
Dit zyn, volmaakte liefde! uw dierbre zegeningen.
Zo rolt het leven voort der zalige echtelingen.
Wat jaargety' verschyn', het vind, schoon 't in zyn vaart
Gestadig wentelt om een rustöntbeerende aard',
't Vind hen gerust: geen heil kan 't hunne ooit evenaaren:
De Lente zet haar' krans hen jaarlyks op de hairen.
| |
| |
Rees, rees hun levensdag met roozen om den mond,
Hoe zacht, hoe streelend kalm verschynt hun avondstond,
Wanneer zy 't vriendlyk licht beneên de kim zien duiken,
Elkander kussen, en gezellig de oogen luiken!
|
|
Auteursrechtvrij