Algemeen Nederduitsch en Friesch Dialecticon. Deel 2

[125. Het dorp Groot-Ammers]

De tongval van het oostelijkste deel van Zuid-Holland, namelijk van de Alblasserwaard en van 't land aan de geldersche grenzen tusschen Vianen en Gorinchem gaat zeer geleidelijk van den gewonen

[p. 138]

hollandschen tongval in het gelderseh van de Neder-Betuwe over. Reeds in den omtrek van het stedeke Nieuwpoort is deze overgang naar het geldersch te bespeuren, vooral in de uitspraak der ui als zuivere, lange u en der ij als zuivere, lange i. Overigens komt de tongval van dat gedeelte van de Alblasserwaard nog bijna geheel met het gewone, zelfs met het moderne hollandsch overeen.

125. De gelijkenis van den verlorenen zoon in den tongval van het dorp Groot-Ammers.

Medegedeeld door den heer H.A. Vermeulen, hoofdonderwijzer te Groot-Ammers. Januari 1871. (In nederlandsche spelling.)

11. D'r was 's 'n man en die had twee zeuns.

12. En de jongste zei teugen z'n vader: vader! geef me m'n erfporsie. En de vader deelde-n- 'r 't goed.

13. En toe de jongste zeun alles bi mekander gegaard had, is hi kort daarna weg gereisd na 'n ver land en daar heit hi z'n goed in overdaad d'r deur gebrocht.

14. En toen hi alles verteerd had, kwam d'r 'n groote hongersnood in dat land en hi begon gebrek te lijen.

15. En hi gong heen en vervoegde n-em bi een van de burgers van dat land en die stuurde-n-em na z'n land om de verkens te hoeien.

16. En hi wou wel graag z'n buuk vulle met 't voer dat de verkens aten, en geen mens gaf 't em.

17. Toe kwam hi tot z'n zelve en hi zei: hoeveul daggelders van m'n vader hebbe brood zat en ik verga van honger.

18. Ik zel opstaan en na m'n vader gaan on ik zel teugen 'm zegge: vader! ik he' gezondigd teugen den hemel en teugen jou.

[p. 139]

19. En nou bin ik nie meer waard je zeun genoemd te worde; laat me maar daggelder bi je weze.

20. Toe stond hi op en hi gong na z'n vader. En toen hi nog ver van em of was, zag z'n vader 'm al ankomme en die kreeg meelije mit 'm; hi liep naar 'm toe, viel 'm om z'n hals en zoende-n-em.

21. En de zeun zei teugen 'm: vader! ik he' gezondigd teugen den emel en teugen joe en ik bin nie meer waard je zeun genoemd te worde.

22. Maar de vader zei teuge z'n knechs: breng me m'n beste kleere en doe ze 'm an en geef 'n ring an z'n hand en schoene an z'n voete.

23. En breng 't vette kalf en slacht 't en late we ete en vroolik weze!

24. Want m'n zeun hier was dood en hi is weer levend geworde; hi was verlore en hi is gevonde. En toe begonne ze vroolik te weze.

25. De man z'n ouste zeun was op 't veld en toen hi bi 't huus kwam, hoorde hi 't gezang en gedans.

26. Toe riep hi een van de knechs en vroeg wat dat was.

27. En die zei teugen 'm: je broer is gekomme en je vader heit 't gemeste kalf geslacht, omdat i 'm gezond weerom heit.

28. Maar hi wier boos en wou niet binnengaan; toe gong z'n vader naar em toe en bad 'r em om.

29. Maar hi zei teuge z'n vader: ik dien je nou al zooveul jare en ik heb altiid je zin gedaan en je heb me nooit 'n bokje gegeve om mit me vrinde vroolik te wezen.

30. Maar nou deuze zeun van je gekomme is, die je goed mit hoere d'r deurgebrocht heit, nou heb je voor 'em 't vette kalf geslacht.

31. Toe zei de vader teugen 'm: kind! je bint altiid bi me en al 't mijn is 't jou.

32. Je most ook vroolik en blij weze, want je broer was dood en hi is weer levendig geworde; hi was verlore en hi is gevonde.

[p. 140]

Aanteekeningen.

31. Mijn en jou, het mijne en het uwe, voor het gewone miin of m'n, en joe, omdat er hier de nadruk op valt.