Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 124]
| |
De lente.aant.Hoor 't lied des nachtegaels! Het liefderyk saizoen,
De lente, in al haer jeugd, daelt uit het Oosten neder;
Zy spreidt op 't aerdryk een tapyt van lachend groen.
't Amandelboschjen strooit zyn zilverbloesems weder.
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
De berg en heuvel zyn met bloemen ryk omkranst.
De lente heeft aen 't bosch zyn lommer weêrgegeven:
Tot tente strekke 't ons. Weest vrolyk, zingt en danst!
Want wie kan zeker zyn der lente te overleven?
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
| |
[pagina 125]
| |
Ginds pryken op hun steng de tulp en de anemoon.
Het roosjen bloost en geurt, zich wieglende in zyn loover.
De zon kweekt bloem op bloem. Hoe lacht het veld volschoon!
Weest wys en brengt dees dag by goede vrienden over.
Weest verheugt en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
Het licht van Achmed glanst op gindsche roozenlaen.
Ziet! hoe en plant en kruid en bloemen weelig tieren.
Welaen, o dichters, vangt uw lentezangen aen!
O Muzelmannen, laet ons 't jaergetyde vieren!
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
De dauw druipt uit de lucht in vroegen ochtendstond
En strooit zyn paerlen op de jonge roozenknoppen;
De tulp, de lelie, al de bloemen in het rond
Genieten op hun blaên zyn balzemryke droppen.
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
Uw wangen, o myn lief, daer 't eêlste rood op gloeit,
Zyn als de leliën, zyn als de versche roozen.
Bedrieg er u niet aen! hoezeer ge in schoonheid bloeit,
Uw wangen zullen niet altyd zoo fleurig blozen.
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
O Mesihi, verhef de lente door uw lied,
De bloemen van dit oord, het groen van deze dalen,
En waer ge u in de rei van schoone maegden ziet,
Daer zy uw zang gelyk aen dien der nachtegalen!
Weest verheugd en zingt verblyd!
Lente duert maer korten tyd.
|
|