Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 6]
| |
Friedlands veldslag
| |
[pagina 7]
| |
En was den zwakken neef van Fredrik bygesprongen;
Reeds had Napoleon dien ook de zege ontwrongen;
Wanneer dit norsche volk, in koude en kryg verhard,
Weêr onze dapperen in hun verschansing tart.
Het waent den Adelaer aen 't sluimeren te wezen,
Doch moet dien zien op eens veel feller opgerezen.
Hun bliksem treft hem niet, verheven boven schrik.
Hy tart ze, starend met een onverschrokken blik.
Nauw toonde Aurore aen de aerd heure eerstontloken stralen
En liet die, glinstrend, op de fransche standerts dalen;
Nauw was de morgenster verdwenen voor het licht,
Op nieuw bezielende des aerdryks aengezicht,
Of 't brommende geschut, tot moorden uitgevonden,
Voorspelde, donderende uit zyn metalen monden,
Aen beider oorlogsheir een nieuwen krygsorkaen,
En porde Frankryk tot de menschenslagting aen.
De Keizer die het heil van 't vaderland beschikte
En in het vorstlyk brein Europa's noodlot wikte,
Hoort op het onverwachst dien hollen wapenkreet:
Hem wordt berigt, hoe 't heir der Russen zich vermeet
Een nieuwen aenval op zyn dapper volk te wagen;
Maer 't kan zyn groote ziel ontzetten, noch versagen.
‘Hoe! waegt hy 't weêr (dus spreekt den overschrokken Held)
Ons uit te dagen op het moordzieke oorlogsveld?
Kloek, mannen! stelt gezwind zyn dolle bloedzucht perken;
Laet hem uw heldenmoed en oude grootheid merken;
Leert hem, dat onze rust (het zy een les voor de eeuw)
Gelyk de rust is van den sluimerenden leeuw.
Denkt, dat u deze dag eens glansryk eerlauwrierde,
Toen ge in de velden van Marengo zegevierde!’
| |
[pagina 8]
| |
Hy spreekt: maer nog was de uer die Rusland zou verslaen,
Nog was de gloriestond, die onze zegevaen
Met de overwinning zou bekroonen, niet geboren.
In kleine kampen gaet de vlugge tyd verloren.
De zonne had, alreeds het Zuiden lang voorby,
Haer hemelweg gerigt ter Westerheerschappy,
Als beider oorlogsheir zyn vleugelen ontvouwde.
(Ligt dat de Xanthus nooit meer volkeren beschouwde,
Toen 't gloeijend Ilium te gronde werd geslecht.)
Daer breekt de woede los in toomeloos gevecht!
De heldendrommen zyn elkander toegestoven:
Gelyk wanneer een rots, door 't bliksemvuer gekloven,
Ter nederbonst, en in haer vreeselyken val
De boomen neêrvelt van het lommerryke dal;
Of als de wind, die met orkanen is bevleugeld,
Door de onverwrikbre vuist van Eolus ontteugeld,
En aerd en zee bestormt door bulderend getier,
Zoo rukken ze op elkaêr met yslyk krygsgegier.
Men ziet de Dood alom haer wreede zeissen zwaeijen,
En in een zee van bloed een oogst van lyken maeijen.
Haer voeten glibberen in rookende ingewand;
De fiere reijen bonst ze alom in 't bloedig zand,
En doet, door kervend stael of doodlyk lood getroffen,
't Paerd en den ridder in den Alle nederploffen.
Hier huwt de Franschman, door zyn Keizer voorgegaen,
De slimste krygskunde aen de moedigste eeredaên.
Ginds staet de trotsche Rus, wiens leger te allen zyden
Verstrooid, verslagen is, nog hopeloos te stryden.
Voort vliegen Lannes, een Achilles in het veld,
Met kloeken Neufchatel, Ney, een ontzachlyk held,
| |
[pagina 9]
| |
Mortier, Latour, Victor, en honderd andre dapperen,
En 't Arendsvaendel mag op Friedlands vesting wapperen.
De zege is aen ons heir, de vyand vlugt of sneeft:
't Is of Napoleon het noodlot wetten geeft!
Doch, staken wy de schets van bloedge heldendaden!
De Vrede vlecht de olyf in onze lauwerbladen:
Een wapenstilstand is de vrucht dier zegeprael.
De vorsten willen (moê van, met het vuer en stael,
Der dood ten dienst te staen, en met bebloede handen
Der menschheid heilig regt heerschzuchtig aen te randen),
In spyt van Albion, die hydra van Euroop,
De banden sluiten van een vasten liefdeknoop.
Thans spreidt de vredezon, o Niemen, in uw dalen,
Tot vreugd der menschlykheid, haer lang ontbeerde stralen.
De Tweedragt bluscht in u haer helsche fakkelvuer.
Uw boorden lachen by 't ontluiken der natuer,
Uw blyde stroom dreunt van 't gejuich der broederscharen,
En beide Keizers, zich omhelzend op uw baren,
Beslissen 't heillot van 't beschaefdste werelddeel:
Een zoete vrede, en schoon verzoeningstafereel!
O gy, myn vaderland, in schaduw der olyven,
Moet eeuwen, eeuwen door uw gloriestand beklyven!
Roem op uw krygstrofeên en keizerlyken Held,
Die groot is in den rade en op het oorlogsveld!
Onsterfelyke glans blinke op uw lauwerbladen!
Zoo spreek' de naneef lang van Frankryks heldendaden;
Zoo ziet ge uw moed en roem de wereld omgesneld;
Zoo woone duerzaem heil aen Tiber, Seine en Scheld!
|
|