Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 8

[p. 261]

Proeven van Belgisch-Nederduitsche dialecten.
Dialect van Sint-Truiden.

Do was ins inne man dé¹ twie joengës² hâ. De joenkste van de twie dé vroeg oin ze voir³ ze kensgedeelte, en ze voir gaf het hum. Intige doigen do-noi, moikde-ter pak en zak, en he vertroek b'al watter hâ noi e vêr laend, moe datter alles doordeu bè slechte vrôlie. As, op 't leste, zennen heelen boel op was, kam doi ne groeten⁴ hoengërsnood en het laend moe datter was, en he zag op den duer ginnen aendere middel nemie as hum te verhûre b'enne boer veur de verrekes te huen⁵; en dek waster bly genoeg aster oin de verrekes hunnen draf kos kome. Toen goenkter alles en zen ége goed noi en he zé: Wyveul knechte zen do t'ozen-haus nè, dy nix mankére en dy ete⁶ genoeg hebbe, en ig moet hy van hoengër en mizére vergoan. Nee, ig wil liever noi me voir truk goan, en

1 Dé, doch de é niet al te scherp.

2 Men moet de tweede lettergreep met de e hernemen, zonder zulks nogtans al te zeer te laten hooren.

3 Dat men het fransch woord voir uitspreke, zonder de w te laten hooren, en men zal juist de uitspraek van het woord hebben.

4 Oe klinkt hier als ou in vous.

5 Even als de û in mûr.

6 Niet te lang; tusschen de scherpe en de lange e in.

[p. 262]

hum zegge da, noi alles wa ig autgezatten heb, ig nemie weid¹ en ben van de noam van ze kend te droige, mar datter mich toch zó truk néme, al weur het mar as inne van zen werklie. He kam dan truk noi zennen haus, en aster al kot by kam, zag hum ze voir van vêrres, en de man kréeg compasse betum: he luep hum seffes ontége, he vlóog hum en zennen hals en he poenden hum. Toen zé de zóon: Voir, ig wéet da ig gemankéerd heb, ig meug onder oer ooge nemie kóme, mar, a-che² wilt, ig zal as knecht bettoeg werreke kome. Mar de voir dé was te bly datter zenne joeng truk zag; he deu seffes inne van zen knechte enne fyne kazak en en fyn broek brengë veur ter hum oan te doen, he kréeg e poir stievels en ze voir stak hum zen vingërs vol gó reng. Seffes deuter een van zen beste kalvers sloan, he ruep het heel haus te goir en ze begoste allemoil vol pleizier te drenken en te schenke.

Joimar terwyle was den aetste zóon en 't veld, en dé kam percies t'aus assallemoil en gank woire. He huerden al va vêrres het lawyet, en he kos nè begrype wa da was. He ruep inne van de werklie veur het te wéte. Dé zé hum da ze bruer truk t'aus kóme was, en da ze voir do van zoo bly was datter e vet kalf enne wétene wyveul drank te beste gegèven hâ. Joimar dé biskeerde do labendig euver en he wó en het goir nè engoan. Toen kam ze voir aut, en dé vroeg woeveur datter nè ennen kam. De zóon antwoidde hum, datter hum nau al zoo veul joire gedint hâ, datter hum noent nè ongehoorzoam gewèest was en datter toch veur ze bruer nog meer euver hâ as veur hum, want ig heb van mè lève nog gië kelfke gekrége veur bè men vrinde ins pleizier te moike, mar as

1 Juist als de ê in fête.

2 Hier klinkt ch als in chambre, doch met meer tongslag.

[p. 263]

me bruer truk t'aus kum, dé al watter hâ en de slechte huis doorgeholpen hé, dan slagt-che e vet kallef. De voir antwoidden hum datter wéte mos da al watter hà veur hum was, mar da ze kend t'aus kome was en dasse do-veur moste kerremes hâen, want menne zóon was dood en he es wirrem verreze, he was verlóre en nau heb ig hum wirrem truk gevoengë.

S^t-Truiden, 27 junius 1844.

G.J.J. VAN WEST, zoon.