Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 6

[p. 325]

Proeven van Nederduitsche dialecten.
Dialect van Rotterdam.

Der was er is¹ en man, die twee zeune had; de jongste van die twee zei teuge zen vader: vader, zeid' i, je mos men et deel geve dat ek van je krijge mot, en de vader gaf em wat i hebbe mos. Eenege dage derna, toe di alles bij mekander had, gong i op ten hort² en verreneweerde n'i al zen goedje met Jan rap en zen maat. Toe di nouw alles versmeerd had, kwam er in die plaas en groote hongersnood, en begon de slokkert et kwaad te krijge.

Toe kwam i erges an in en land, en besteedde n'em bij en boer om zen varrekes op te passe. Graag had i zen buik met te spoeling gevuld dat te varrekes atte, maar i kreeg niks nimmendal³. Toe kreeg hi berouw en zeid'i in zen eige: kijk er is ies an⁴, hoe veul werklui zijn der niet in me vaders huis, die eete hebbe na der meug, terwijl dat ek hier van honger vergaan? Ek gaan na me vaders huis werom, en ek zal em zegge: vader, et is waar, ek heb teuge den hemel en teuge jouw misdaan; ek ben nie meer waardig datje me je zeun hiet, maar neemt men asjeblief maar werom, al mos ek een van je werklui worde.

1 Er was eens.

2 Aller en goguettes.

3 Niets hoegenaemd.

4 Zie eens.

[p. 326]

Toe stong i op en gong i vort; zen vader zag em van verre komme, kreeg meelijë met em, liep na em toe en vatte n'em in zen arreme. Toe zei de zeun: vader, ek heb teuge den hemel en teugen jouw misdaan, ek ben werachies nie meer waardeg dat je me je zeun hiet. Maar de vader zei teuge zen knechte: toe, aster en toe¹, haas julli je wat, en haalt em zen beste plunjes²; steek em en ring an zen vinger en doet em schoenen an zen voete; brenkt et vette kallef, slaat et, en late me frisch keurmes houwe. Toe gonge ze n'an tafel en viele zen an de slag.

Toe nouw den ouwste zeun t'huis kwam, hoorde n'i van verren al 't gedans en 't gespeul. Hij riep en knecht en vroeg wat tat er te doen was? den die zei em: je broêr is werom gekomme, en daerom heit je vader et vette kallef late slaan. Den anderen wier boos, en wouw nie binne komme. Zen vader kwam em vrage; maar i zei: wel nouw kom an, ek dien je al zoo lang, en je heb me nooit van me leve niks gegeven om met me vrinde te keurmesse, maar as den andere t'huis komt, die as en gemeene bonk geleefd heit, la je voor hem et vette kallef slaan. Toe zeî de vader: hoor er is ies, je bent altijd bij me, n'en je weet ommers wel dat mijn goed et jouwe n'is; maer me moste vrolek zijn, omdat je broêr dood was en i verrezen is; hij was verloren en nouw hebbe wem gevonde.

1 In 't fransch: allez donc.

2 kleêren.