Belgisch museum voor de Nederduitsche tael- en letterkunde en de geschiedenis des vaderlands. Deel 2

[p. 414]

Rykdom en armoede.

't Is winter, - en in felle jagt
Stuift sneeuw en yzel voort,
't Is winter, - en de noorderstorm
Wordt yslyk bang gehoord;

't Is winter, - en de dag is rouw,
En bitter koud de nacht;
Natuer, van 't heerlyk kleed beroofd,
Verkwynt, in doodsche dragt.

De ryke zit by warmen haerd,
En schrikt voor storm noch vlaeg:
Daer binnen lacht hem wellust toe
In kring van vriend en maeg.

Vergeefs rukt wind en storm zich los;
Zyn wellust, nooit gestoord,
Vangt 's zomers buiten lustig aen,
Gaet 's winters binnen voort.

Daer binnen is zyn buik zyn God,
Daer heft hy 't feestlied aen,
Daer klinkt welluidend snarenspel,
En zorg en leed vergaen.

Daer danst de losse jeugd in 't rond,
En 't wulpsche bal begint,
Daer, ach! vergeet de schoonheid zich,
Door zang en spel verblind.

Ach! dwaze gunstling der fortuin,
Hoe dus, hoe dus versteend?
Gy lacht en malt; - en ziet gy niet
Den gryzaerd, die daer weent? -

[p. 415]

 

Den gryzaerd op dien killen steen

 

Die tot uw wooning leidt?

 

Zyn halfbevrozen maegre hand

 

Smeekt om bermhertigheid.

 

 

 

Zyn aenzicht is van honger bleek,

 

Zyn leden dor en stram,

 

En naeuwlyks meldt zyn schorre tong

 

Wat leed hem overkwam.

 

 

 

O wee! gy ziet de ellende niet

 

Ginds, in die arme hut,

 

Waer sneeuw en storm de leden snerpt,

 

Waer niets de leên beschut!

 

 

 

Gy kent niet wat die moeder lydt

 

Die, zelf door kou verstyfd,

 

Haer teeder kind niet warmen kan,

 

Dat naeuw in 't leven blyft!

 

 

 

Gy troost het bevend meisje niet,

 

Dat om erbarming snikt!

 

Gy stoot den gryzaerd smadend af,

 

Die schier in tranen stikt!

 

 

 

Erbarming! En wanneer de dood

 

U voor Gods vierschaer daegt,

 

Dan spreekt ge - ‘O God! erbarming nu!

 

My werd ze op aerd gevraegd!’

Leuven, 1837.

C.J. BOGAERTS, Priester.